Sprawa ze skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu opłaty za przechowywanie broni w depozycie;
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Michał Sowiński, Sędzia WSA - Joanna Zabłocka, Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak (spr.), , Protokolant sekretarz sąd. - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 marca 2014 r. sprawy ze skargi J. A. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia [...] października 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu opłaty za przechowywanie broni w depozycie; 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz J. A. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/8

J. A. (dalej skarżący, strona) złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych (dalej także organ lub Minister) z [...] października 2012 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję własną z [...] maja 2012r., nr [...] wydaną w przedmiocie odmowy umorzenia w jakiejkolwiek części należności z tytułu opłat za przechowywanie broni w depozycie Komendy Stołecznej Policji. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.

Pismem z 31 sierpnia 2004r. skarżący zwrócił się do Komendanta Stołecznego Policji z prośbą o przyjęcie do depozytu broni palnej gazowej, z powodu utraty ważności pozwolenia. W tym też dniu protokołem broń została przyjęta do depozytu, a skarżący podpisał oświadczenie, że został poinformowany o konieczności ponoszenia opłat. W dniu 22 grudnia 2010r. skarżący złożył oświadczenie o przekazaniu nieodpłatnie do złomowania Komendzie Stołecznej Policji pistoletu gazowego.

Wnioskiem z 11 lipca 2011r. strona zwrócił się do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji o umorzenie należności z tytułu opłat za przechowywanie broni w depozycie w wysokości 4.548,40 zł. W uzasadnieniu wskazała, że nie jest w stanie uiścić tej opłaty bez uszczerbku dla siebie i swojej rodziny z powodu trudnej sytuacji finansowej.

Pismami z 15 lipca, 24 sierpnia, 7 października, 15 listopada i 19 grudnia 2011r. organ wzywał skarżącego do przedstawienia swojej sytuacji materialnej, rodzinnej i możliwości płatniczych, a także do wykazania wystąpienia nadzwyczajnych lub losowych okoliczności, które uzasadniałyby udzielenie wnioskowanej ulgi.

W odpowiedzi na powyższe skarżący nadesłał oświadczenia oraz dokumenty z których wynikało, że prowadzi on gospodarstwo domowe z żoną, źródłem utrzymania jest emerytura w kwocie 1.346,78 zł oraz emerytura jego żony, która według jego oświadczenia wynosi 1.000 zł. Innych źródeł dochodu nie posiada (nie korzysta z pomocy społecznej ani z pomocy innych osób). Strona podała, że posiada działkę budowlano-rolną, zabudowaną domem o powierzchni 40 m2 we wsi W., stanowiącą współwłasność z osobą nie pozostającą we wspólnym gospodarstwie domowym i samochód osobowy Ford z 1999 r. Wyjaśnił, że nie posiada żadnych lokat ani pieniędzy na koncie bankowym i aktualnie jest obciążony dwiema pożyczkami bankowymi. Stwierdził również, że osłabienie jego zdolności płatniczych wynika z niskich emerytur oraz utraty mienia w wyniku dwóch włamań do jego domu. W wyniku jednego z tych włamań poniósł szkodę, którą wycenił na kwotę 32.276 zł. Nadmienił, że majątku nie odzyskał, chociaż sprawcy pierwszej kradzieży zostali skazani prawomocnym wyrokiem sądowym. Skarżący oświadczył również, że razem z żoną ponoszą miesięczne obciążenia w wysokości około 1.400 zł. Do pism załączył dokumenty potwierdzające ponoszone wydatki w tym imienne faktury oraz paragony, a także umowy pożyczki i kartę leczenia szpitalnego.

Decyzją z [...] maja 2012r. właściwy w sprawie Minister Spraw Wewnętrznych odmówił umorzenia należności pieniężnej we wnioskowanej wysokości. Organ wskazał m.in., że skarżący posiada możliwości spłaty zobowiązania, bez zagrożenia egzystencji jego i rodziny oraz możliwe jest prowadzenie egzekucji ze stałego źródła jego dochodu. Organ podniósł, że strona oparła swój wniosek na przekonaniu o trudnej sytuacji finansowej, jednakże nie wykazała nadzwyczajnych lub losowych okoliczności, które potwierdzałyby jej trudną sytuację finansowej i obniżenie zdolności płatniczych. Nadto w toku postępowania w pierwszej instancji strona nie przedstawiła dokumentów we wskazanym przez organ zakresie, stąd organ miał ograniczone możliwości ustalenia faktycznych kosztów jej utrzymania koniecznego. Wyjaśnił również, że podawane przez stronę wydatki w łącznej kwocie 249,31 zł z tytułu opłat za telefon i telewizję kablową, nie stanowią kosztów utrzymania koniecznego.

Strona 1/8