W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skarżący wniósł o uchylenie postanowienia SKO w [...].
Zarzucił, że tytuł wykonawczy nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. (którego dotyczy zaskarżone postanowienie) wydany został z naruszeniem art. 36 p 6, 7, 8 i 9 ustawy o Przestrzennym zagospodarowaniu z dnia 7 lipca 1994 r. obowiązujacej w zakresie zbycia działek. Skarżący podniósł, że decyzja sprzeczna jest co do terminów zawitych zawartych w art. 35 k.p.a. co wiąże sie z przekroczeniem kompetencji ustawowych zawartych w art. 85 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o Przestrzennym zagospodarowaniu oraz, że decyzja zapadła z naruszeniem zasady powagi rzeczy osądzonej oraz niedziałania prawa wstecz, siedem lat po zbyciu działek. Wskazał ponadto, że tytuł nr [...] z dnia [...] lipca 2011 r. sprzeczny jest z art. 118-125 k.c., z uwagi na fakt, że powstał po 10 latach od zdarzenia, które jest powodem roszczeń.
W uzasadnieniu skargi przedstawiono zarzuty dotyczące decyzji w przedmiocie ustalenia opłaty z tytułu renty planistycznej. Stwierdzono, że decyzja ta narusza art. 85 ustawy z 27 marca 2003 r., który dotyczy spraw wszczętych lecz nie zakończonych, tymczasem w niniejszej sprawie w dniu 12 stycznia 2007 r. WSA w Warszawie wydał prawomocny wyrok oddalający rentę planistyczną. Tym samym kompetencje zawarte w art. 85 zostały przekroczone z naruszeniem zasady powagi rzeczy osądzonej. Wskazano, że ustawa z 7 lipca 1994 r. o Przestrzennym zagospodarowaniu przestała obowiązywać w dniu 10 lipca 2003 r., odwoływanie się do skutków prawnych tej ustawy jest niedopuszczalne. Skarżący stwierdził, że kompetencje ustawowe wynikające z art. 85 ustawy o Przestrzennym zagospodarowaniu nie mogą dotyczyć ustawy, która utraciła swoją moc. Wskazał ponadto, że decyzje pierwszej instancji, zapadły z naruszeniem art. 36 p 6,7,8,9 ustawy z 7 lipca 1994 r. o warunkach oraz, że ustawodawca odnosi się jedynie do dnia uprawomocnienia się spornej uchwały nr [...], tj. do dnia [...] marca 2001 r., brak jest tu odniesienia do dnia sprzedaży jak również do dnia wszczęcia postępowania w niniejszej sprawie, co sugeruje bezpodstawnie uzasadnienie SKO.
Zdaniem skarżącego z powyższych powodów, w oparciu o błędną wykładnię prawną, powstał tytuł wykonawczy nr [...]. Przepis art. 37 p 6 ustawy o Przestrzennym zagospodarowaniu nie może być podstrawą prawną ponieważ odnosi sie do okresu nieobjetego ustawą. Ponadto uzasadnienie postanowienia oparte jest o wywody z zastosowaniem ustawy o Finansach publicznych oraz Ordynacji podatkowej a renta planistyczna nie jest podatkiem lokalnym jak sugeruje autor postanowienia, lecz jednorazową opłatą, wynikającą z tytułu posiadania ogólnego planu przestrzennego zagospodarowania. Skarżący stwierdził, że wniósł w dniu 14 maja 2012 r. skargę do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka. Następnie stwierdził, że urząd w okresie od 1 stycznia 1995 r. do 19 sierpnia 2002 r. nie posiadał ogólnego przestrzennego planu zagospodarowania a posiadanie takiego planu było warunkiem niezbędnym do wnoszenia roszczeń o rentę planistyczną. Skarżący oświadczył, że nigdy nie otrzymał tytułu wykonawczego o nr [...], wskazanego w postanowieniu z [...] marca 2012 r.