Postanowienie zostało doręczone skarżącemu 18 października 2011 r.
Dnia [...] października 2011 r. A. O. złożył zażalenie (zatytułowane ,,Skarga’’) na powyższe postanowienie. Wniósł w nim o uchylenie zaskarżonego postanowienia. Skarżący zarzucił, że postanowienie wydano z naruszeniem prawa. Podniósł, że egzekwowany obowiązek uległ przedawnieniu i przytoczył przepisy kodeksu cywilnego. Poza tym ponownie zakwestionował zasadność nałożenia decyzją obowiązku zapłaty renty planistycznej oraz legalność uchwały Rady Miasta dotyczącej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W podstawie prawnej zaskarżonego postanowienia SKO w [...] wskazało m. in. art. 138 §1 pkt 2 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm.; powoływanej dalej: ,,k.p.a’’) oraz art. 17 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postepowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 ze zm.; powływanej dalej: ,,u.p.e.a.’’).
W uzasadnieniu postanowienia SKO w [...] stwierdziło, że zażalenie jest nieuzasadnione, jednakże postanowienie zostaje uchylone w całości, a sprawa zostaje rozstrzygnięta co do istoty. Wskazano, że na Skarżącym ciąży obowiązek zapłaty należności pieniężnej z tytułu jednorazowej opłaty wynikającej ze wzrostu wartości nieruchomości spowodowanej zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tzw: renty planistycznej w kwocie 22.652,00 zł, nałożony decyzją Burmistrza [...] nr [...] z dnia [...] marca 2008 r., związany ze zbyciem prawa własności nieruchomości położonej we wsi [...].
SKO w [...] wskazało, że kluczowe zarzuty zobowiązanego, to zarzuty o których mowa w art. 33 pkt 1 u.p.e.a dotyczące nieistnienia obowiązku. Sprowadzają się one bowiem do zakwestionowania zasadności nałożenia obowiązku zapłaty renty planistycznej poprzez twierdzenie zobowiązanego, że działania i decyzja Burmistrza [...] oraz uchwała Rady Miejskiej w [...], na podstawie której podjęto decyzję o nałożeniu tej renty planistycznej, są bezprawne.
Organ zauważył, że w myśl art. 34 § 1a u.p.e.a. jeżeli zarzut zobowiązanego jest lub był przedmiotem rozpatrzenia w odrębnym postępowaniu administracyjnym, podatkowym lub sądowym albo zobowiązany kwestionuje w całości lub w części wymagalność należności pieniężnej z uwagi na jej wysokość ustaloną lub określoną w orzeczeniu, od którego przysługują środki zaskarżenia, wierzyciel wydaje postanowienie o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu.
Analizując stan faktyczny, SKO w [...] stwierdziło, iż w niniejszej sprawie zachodzi przypadek, o którym mowa w art. 34 § 1a u.p.e.a., gdyż powyżej opisane zarzuty zobowiązanego sprowadzają się do kwestii, które były już przedmiotem rozpatrzenia w odrębnych postępowaniach zarówno administracyjnych, jak i sądowych. Z akt sprawy wynika bowiem, że Skarżący kwestionował zasadność nałożenia renty planistycznej, jak również zarzucał manipulowanie treściami uchwał Rady Miasta w swoim odwołaniu, które wniósł na decyzję Burmistrza [...] nr [...] z [...] marca 2008 r. nakładającą obowiązek zapłaty renty planistycznej w kwocie 22.652,00 zł. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] rozpatrzyło powyższe kwestie i w dniu [...] lipca 2008 r. decyzją [...] orzekło o utrzymaniu w mocy decyzji Burmistrza [...]. Decyzja stała się ostateczna. Na marginesie SKO w [...] zauważyło, że z akt wynika, iż w odrębnych postępowaniach - w związku z wnioskami o usuniecie naruszenia prawa były badane zarzuty skarżącego kwestionujące legalność uchwały Rady Miasta dotyczącej miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stanowiącej podstawę naliczenia renty planistycznej i uchwała ta nie została uchylona.