Zdaniem WSA przyjęcie interpretacji "szerokiej odpowiedzialności" wszystkich osób gospodarujących środkami publicznymi przekazanymi jednostkom spoza sektora finansów publicznych na podstawie art. 4 pkt 4 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów bynajmniej nie oznacza "powszechności" tej odpowiedzialności. Ta miałaby miejsce wtedy, gdy odnosiłaby się do każdej osoby, której przekazane zostały środki publiczne (np. także w formie wynagrodzenia, świadczenia, zapłaty za usługi czy dopłaty bezpośredniej dla rolników), natomiast art. 4 pkt 4 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych wskazuje jako ponoszące odpowiedzialność tylko osoby gospodarujące środkami publicznymi przekazanymi jednostkom spoza sektorów finansów publicznych (np. w formie dotacji).
Przyjęty w art. 4 pkt 4 zakres podmiotowy osób, które podlegają odpowiedzialności został ograniczony według czytelnego kryterium dobra chronionego jakim jest ład finansów publicznych, określony regulacjami prawnymi dotyczącymi gospodarowania mieniem i środkami publicznymi - i obejmuje osoby spoza sektora finansów publicznych, jedynie w takim zakresie, w jakim gospodarują środkami publicznymi przekazanymi z tego sektora (zob. też orzeczenie Głównej Komisji Orzekającej w sprawach o Naruszenie Dyscypliny Finansów Publicznych z dnia [...] stycznia 2006 r. - ([...]).
W świetle powyższych rozważań trudno uznać za trafną konstatację GKO, że obwiniony, jako osoba spoza sektora finansów publicznych nie podlega odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych.
Tak więc błędna wykładnia art. 4 ust 4 ustawy o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finansów publicznych stanowi zasadniczą przyczynę uchylenia zaskarżonego orzeczenia. Rozpoznając ponownie sprawę GKO winna ocenić treść zarzutów objętych odwołaniem, a także postulatów sformułowanych przez A. F. w toku postępowania sądowego (vide protokół rozprawy).
Mając na względzie treść art. 145 § 1 pkt 1a i art. 152 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.