Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Dorota Mydłowska, Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak (spr.), Protokolant referent - Maryla Wiśniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2016 r. sprawy ze skargi [...] [...] na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia oraz odmowy rozłożenia na raty spłaty należności z tytułu kary pieniężnej; 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz [...] [...] kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi złożonej przez M. C. (zwanego dalej skarżącym lub stroną) jest decyzją Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad (zwany dalej Generalnym Dyrektor lub organem) z [...] sierpnia 2015r., nr [...] utrzymująca w mocy decyzję własną z [...] kwietna 2015 r., nr [...] odmawiającą stronie umorzenia i rozłożenia na raty spłaty należności z tytułu kary pieniężnej. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.
Skarżący zwrócił się z wnioskiem o umorzenie w całości lub części oraz rozłożenie na raty pozostałej kwoty kary pieniężnej nałożonej decyzją Głównego Inspektora Transportu Drogowego z [...] maja 2013r. w kwocie 3.000 zł za naruszenie przepisów ustawy o drogach publicznych (przejazd bez uiszczenia opłaty po drodze krajowej - urządzenie viaBOX było wyłączone). W uzasadnieniu wniosku oraz jego uzupełniniu wskazał na swoją trudną sytuację finansową.
Po przeprowadzeniu postępowania Generalny Dyrektor decyzją z [...] kwietnia 2015r. odmówił umorzenia lub częściowego umorzenia należności oraz rozłożenia na raty pozostałej do zapłaty kwoty kary pieniężnej. W uzasadnieniu wskazano, iż w sprawie nie wystąpiły przesłanki z art. 57 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (Dz.U. z 2013r., poz. 885 ze zm., dalej: "u.f.p."), które mogłyby uzasadniać uwzględnienie wniosku o częściowe umorzenie. Organ na podstawie zebranego materiału dowodowego wskazał, że strona jest zatrudniona jako pracownik budowlany, ze średnim miesięcznym wynagrodzeniem za okres od października 2014 r. do grudnia 2014 r. w wysokości brutto 1.639,54 zł, netto 1.219,01 zł. Żona skarżącego jest w zaawansowanej ciąży, natomiast nigdzie nie pracuje i jest słuchaczem pierwszego semestru Trzyletniego Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych [...]. Przewidywany czas ukończenia nauki to [...] sierpnia 2017 r. Rodzina skarżącego ponosi wydatki na: zakup żywności, leków, środków, czystości, odzieży, koszty przejazdów. Natomiast opłaty za czynsz i media pokrywa w części równej wspólnie z rodzicami. Strona nie posiada majątku ani oszczędności. Rodzice strony nie mogą jej wspomóc finansowo, ponieważ ponoszą wysokie koszty leczenia w związku z chorobą nowotworową matki.
W związku z powyższym organ stanął na stanowisku, że skarżący nie spełnia przesłanek określonych w art. 56 ust. 1, pkt 1,2,4 u.f.p. Generalny Dyrektor wskazał również, że w rozpatrywanym przypadku nie zachodzi uzasadnione przypuszczenie, że w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji tej należności, a więc nie została spełniona przesłanka sformułowana w art. 56 ust. 1 pkt 3 u.f.p.
Natomiast dokonując analizy sprawy pod kątem zastosowania art. 56 ust. 1 pkt 5 u.f.p. dotyczącym możliwości umorzenia należności w przypadku wystąpienia ważnego interesu dłużnika lub interesu publicznego wyjaśnił, że organ uwzględnił przedstawioną przez stronę sytuację majątkową i rodzinną nie znalazł jednak podstaw do uznania, że w rozpatrywanej sprawie rzeczywiście występują przesłanki uzasadniające zastosowanie ulgi w postaci umorzenia należności. Podkreślił, że sytuacja życiowa i majątkowa strony nie wskazuje, by w sposób trwały nie posiadał on możliwości uiszczenia nałożonej kary. W jego ocenie nie występują w sprawie takie okoliczności, które faktycznie mogłyby uzasadniać wniosek, że skarżący nie jest w stanie ponieść konsekwencji finansowych związanych z wykonywaniem przejazdów po drodze krajowej bez uiszczenia przepisanych opłat. Organ dostrzegł, że wysokość nałożonej kary jest znaczna i niewątpliwie dla strony jest dotkliwą sankcją za nieprzestrzeganie przepisów administracyjnych, jednak okoliczności te nie stanowią dostatecznej podstawy za uwzględnieniem wniosku o zastosowanie ulgi w postaci umorzenia w całości ww. należności. Podkreślił, że "ważnego interesu dłużnika" nie można utożsamiać z jego subiektywnym przekonaniem o potrzebie umorzenia należnej kary. Nawet trudna sytuacja majątkowa zobowiązanego nie przesądza automatycznie o konieczności przyznania ulgi w postaci umorzenia kary, albowiem tego rodzaju rozumowanie prowadziłoby do wniosku, że każdy podmiot znajdujący się w trudnej sytuacji finansowej spełnia przesłanki do uzyskania tej ulgi.