Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Krystyna Madalińska-Urbaniak Sędzia WSA - Mirosława Pindelska (spr.) Sędzia WSA - Joanna Zabłocka Protokolant - Joanna Pietraś-Skobel po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2007 r. sprawy ze skargi M. T. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2006 r. Nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności pieniężnej wynikającej z grzywny nałożonej mandatem karnym kredytowym stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Wojewody [...] z dnia [...] lipca 2006 r. [...]
Pismem z 16 października 2006 r. M. T. wniosła skargę na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] września 2006 r. utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z [...] lipca 2006 r. odmawiającą umorzenia należności z tytułu grzywny nałożonej mandatem karnym kredytowanym w kwocie 300 zł. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym:
W dniu 23 lutego 2006 r. skarżąca zwróciła się do [...] Urzędu Wojewódzkiego w L. z wnioskiem o umorzenie 300 zł grzywny nałożonej na nią mandatem karnym przez kontrolę Powiatowej Stacji Sanitarno Epidemiologicznej w L. (dalej; Sanepid) w sklepie [...]. W uzasadnieniu tegoż wniosku powołała się na bardzo ciężką sytuację materialną. Wskazała także, że podczas kontroli w sklepie nie było jego właściciela R. W. dlatego mandat nałożono na nią, chociaż jako księgowa nigdy za sklep nie odpowiadała.
Decyzją z dnia [...] lutego 2006 r. Wojewoda [...] odmówił umorzenia należności. W uzasadnieniu wyjaśnił, iż zgodnie z §3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 stycznia 2001 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu umarzania, odraczania lub rozkładania na raty spłat należności pieniężnych, do których nie stosuje się przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa [(Dz.U. Nr 6 poz. 54 z 2001 r.) - dalej jako "rozporządzenie z 16 stycznia 2001 r.] umorzenie grzywny jest dopuszczalne, gdy zachodzi uzasadnione przypuszczenie, iż w postępowaniu egzekucyjnym nie uzyska się kwoty wyższej od kosztów dochodzenia i egzekucji należności albo gdy postępowanie egzekucyjne okazało się nieskuteczne. Jednak w rozpoznawanym przypadku - jak zauważył organ I instancji - wyegzekwowanie nałożonej grzywny będzie możliwe, ponieważ wnioskodawczyni pobiera rentę w kwocie 391,36 zł miesięcznie.
Rozpoznający sprawę w wyniku odwołania strony Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia [...] kwietnia 2006 r. uchylił wcześniejszą decyzję Wojewody [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Uzasadniając takie rozstrzygnięcie Minister zauważył, że treść decyzji organu I instancji wskazuje, że wszczęto postępowanie egzekucyjne i nie wyegzekwowano należnej kwoty, brak jest natomiast informacji, czy stan majątkowy zobowiązanej pozwala na jakąkolwiek egzekucję z ruchomości. W związku z tym - w ocenie organu odwoławczego - nie można było stwierdzić, czy nie zachodziły przesłanki dopuszczalności umorzenia grzywny określone w §3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia z 16 stycznia 2001 r. i dlatego postępowanie na podstawie art. 97 §1 pkt 4 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego [(Dz.U. z roku 2000, Nr 98, poz. 1071) - dalej jako "k.p.a."] należało zawiesić.
Postanowienie zawieszające postępowanie w niniejszej sprawie zostało na podstawie ww. przepisu wydane przez Wojewodę [...] w dniu [...] maja 2006 r. W jego uzasadnieniu organ wskazał, że wobec brzmienia §3 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia z 16 stycznia 2001 r., należało uznać, iż ustalenie przez organ egzekucyjny możliwości ściągnięcia grzywny jest zagadnieniem wstępnym, od którego zależy wydanie decyzji odnośnie umorzenia grzywny. Dodatkowo zauważył, że ze względu na charakter sprawy ustalenie rzeczywistego stanu majątkowego osoby ubiegającej się o umorzenie grzywny może nastąpić tylko przez organ egzekucyjny, a organ ten dotychczas nie ściągnął grzywny i nie ustalił sytuacji majątkowej i finansowej skarżącej.