Podkreślono, że Dyrektor Izby jako organ odwoławczy, rozpoznając żądanie strony oparte o powyższe zarzuty, także w zakresie swojego rozstrzygnięcia jest związany stanowiskiem wyrażonym przez wierzyciela.
W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na postanowienie z dnia [...].10.2017 r., nr [...] Skarżący oraz jego żona - H.P. - zarzucili, że zostało ono wydane z naruszeniem art. 7, 8, 77, 80 k.p.a. Podnieśli, iż organ nieprawidłowo wydał dwa postanowienia, stwierdzając w jednym z nich niedopuszczalność zażalenia H.P.
W odpowiedzi na skargę Organ wniósł o oddalenie skargi.
Postanowieniem z dnia 20 marca 2018 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 5 p.p.s.a. odrzucił skargę H.P.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.
Skarga nie jest zasadna.
W rozpoznawanej sprawie zobowiązany wniósł zarzuty do postępowania egzekucyjnego wskazując naruszenie art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a. tj. odroczenie terminu wykonania obowiązku albo brak wymagalności obowiązku z innego powodu, rozłożenia na raty spłaty należności pieniężnej.
Należy podkreślić, iż rozpoznając żądanie oparte o zarzut zawarty w art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a. zarówno organ I instancji, jak również organ nadzoru, w zakresie swoich rozstrzygnięć były związane stanowiskiem wierzyciela wyrażonym w ostatecznym postanowieniu Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z [...] marca 2017r., w którym wierzyciel wskazał, iż podstawą egzekwowanego obowiązku jest ostateczna decyzja Burmistrza Miasta G. z [...] października 2011 r., na mocy której H. i F. P. zostali obciążeni opłatą adiacencką. W wyniku porozumienia zawartego w dniu [...] lutego 2013 r. przedmiotowa należność została rozłożona na pięć rocznych rat. Zobowiązany wraz z małżonką nie zapłacili czwartej raty, gdyż zakwestionowali jej wysokość, a następnie wnieśli zarzut na podstawie art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a. powołując się na wniesienie do sądu powództwa, o którym mowa w art. 35a u.p.e.a. W ocenie SKO w P., fakt złożenia pozwu przez zobowiązanego nie świadczy jednak jeszcze o tym, że żądanie zawarte w pozwie jest uzasadnione, ale o tym że egzekwowany obowiązek jest przedmiotem sporu. Wniesienie pozwu, o którym mowa w art. 35a u.p.e.a. nie stanowi sytuacji o których mowa w art. 33 § 1 pkt ustawy.
Należy w powyższym kontekście podkreślić, iż zgodnie z art. 34 § 4 u.p.e.a., organ egzekucyjny, po otrzymaniu ostatecznego postanowienia w sprawie stanowiska wierzyciela lub postanowienia o niedopuszczalności zgłoszonego zarzutu, wydaje postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów, a jeżeli zarzuty są uzasadnione - o umorzeniu postępowania egzekucyjnego albo o zastosowaniu mniej uciążliwego środka egzekucyjnego.
Z powyższego wynika, że wypowiedź wierzyciela, w przypadku gdy zarzuty są oparte na przesłankach określonych w art. 33 pkt 1-5, jest wiążąca dla organu egzekucyjnego. W konsekwencji wskazać należy, że organ egzekucyjny, będąc związany stanowiskiem wierzyciela, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania wyjaśniającego w celu ustalenia podstaw do uwzględnienia zarzutów i merytorycznego badania stanowiska wierzyciela (por. wyrok WSA w Bydgoszczy z 22 września 2009 r., sygn. akt I SA/Bd 458/09 oraz wyrok NSA z 18 stycznia 2012 r. sygn. akt II GSK 1490/10, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
Organ odwoławczy, rozpoznając zażalenie na postanowienie organu egzekucyjnego w przedmiocie zarzutów, również jest związany stanowiskiem wierzyciela. Jak stwierdza się bowiem w orzecznictwie, uprawnienie organu sprawującego nadzór nad egzekucją administracyjną (art. 23 § 2 u.p.e.a.) nie stwarza podstawy do kontroli przez egzekucyjny organ odwoławczy (organ nadzorujący) stanowiska wierzyciela w sprawie zgłoszonych zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym (por. wyroki NSA: z 17 czerwca 2009 r. sygn. akt II FSK 333/08 i z 14 listopada 2006 r., sygn. akt II FSK 1480/05). W orzecznictwie wskazuje się wprost, że organ egzekucyjny nie jest i nie może być organem odwoławczym w stosunku do wierzyciela (por: postanowienie NSA z 24 maja 2004 r., sygn. akt FW 4/04, LEX nr 160593).
Tym samym, w realiach rozpoznawanej sprawy, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. nie był uprawniony do ingerowania w treść stanowiska wyrażonego przez wierzyciela, gdyż stanowisko to jest także wiążące dla organu sprawującego jednocześnie nadzór nad egzekucją administracyjną (por. wyrok NSA z 18 stycznia 2012r., sygn. akt II GSK 1490/10, http://orzeczenia.nsa.gov.pl).
W konsekwencji wskazać należy, że organ nadzoru zasadnie uznał zażalenie skarżącego z [...] września 2017 r. za niezasadne.
Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r. poz. 1369, ze zm.) skargę oddalił.