Skarżący wraz z żoną, wnieśli zażalenie na ww. postanowienie.
Postanowieniem z [...].10.2017 r., nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w W. stwierdził niedopuszczalność zażalenia H.P. Jednocześnie w postanowieniu z [...].10.2017 r., nr [...] ww. Organ utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie z [...].09.2017 r.
W pierwszej kolejności wyjaśniono, iż zgodnie z art. 34 § 5 u.p.e.a. na postanowienie w sprawie zgłoszonych zarzutów zażalenie służy zobowiązanemu oraz wierzycielowi niebędącemu jednocześnie organem egzekucyjnym. Wskazano, że w przedmiotowym postępowaniu egzekucyjnym zobowiązanym jest Skarżący. Natomiast H.P. wskazana została w części B tytułu wykonawczego i występuje jedynie w charakterze małżonki zobowiązanego, która odpowiada za wskazane w tytule wykonawczym zobowiązanie do wysokości majątku wspólnego małżonków. Wobec powyższego Organ uznał, iż H.P. nie przysługuje zażalenie na postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w G. z dnia [...].09.2017 r. zaś pismo z [...].09.2017 r. potraktował jako zażalenie Skarżącego.
Następnie wskazano, że zgodnie z art. 34 § 1 u.p.e.a. zarzuty zgłoszone na podstawie art. 33 § 1 pkt 1-7, 9 i 10 u.p.e.a. organ egzekucyjny rozpatruje po uzyskaniu stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, z tym że w zakresie zarzutów, o których mowa w art. 33 § 1 pkt 1-5 i 7 u.p.e.a., stanowisko wierzyciela jest dla organu egzekucyjnego wiążące.
Wyjaśniono, iż w piśmie z 12.10.2016 r. Organ zwrócił się do wierzyciela - Burmistrza Miasta G. o zajęcie stanowiska w przedmiocie wniesionych przez Zobowiązanego zarzutów. W dniu 13.03.2017 r. organ egzekucyjny uzyskał, ostateczne w administracyjnym toku postępowania, postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. z dnia [...].03.2017 r., nr [...] utrzymujące w mocy postanowienie Burmistrza Miasta G. z dnia [...].01.2017 r., nr [...] w przedmiocie stanowiska wierzyciela w zakresie zgłoszonych zarzutów, w którym wierzyciel odnosząc się do zarzutu opartego na treści art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a. stwierdził, iż podstawą egzekwowanego obowiązku jest ostateczna decyzja Burmistrza Miasta G. z dnia [...].10.2011 r., nr [...] na mocy, której H. i F. P. zostali obciążeni opłatą adiacencką. W wyniku porozumienia zawartego w dniu [...].02.2013 r. pomiędzy Gminą Miasta G., a H. i F. P. przedmiotowa należność została rozłożona na 5 rat, lecz ww. nie wywiązali się z zawartego porozumienia uchybiając terminowi zapłaty IV raty. Zakwestionowali jej wysokość, a następnie wnieśli zarzut na podstawie art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a. wskazując na wniesienie do sądu powództwa, o którym mowa w art. 35a u.p.e.a. Organ zwrócił uwagę, że w ocenie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w P. fakt złożenia pozwu nie świadczy jeszcze o tym, że żądanie w nim zawarte jest uzasadnione, ale o tym, że egzekwowany obowiązek jest przedmiotem sporu, jak również, że wniesienie pozwu, o którym mowa w art. 35a u.p.e.a. nie stanowi przesłanki, o której mowa w art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a., zatem w ocenie wierzyciela wszczęcie i prowadzenie egzekucji wobec Zobowiązanego jest zasadne. Wobec otrzymania ostatecznego postanowienia wierzyciela, uznającego za nieuzasadnione zarzuty wniesione do postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 33 § 1 pkt 2 u.p.e.a., Naczelnik Urzędu Skarbowego w G., będąc związany rzeczonym stanowiskiem wierzyciela, w dniu [...].09.2017 r. wydał postanowienie w przedmiocie uznania za nieuzasadnione zarzutów zgłoszonych w sprawie postępowania egzekucyjnego.