Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Marek Krawczak, Sędzia WSA - Andrzej Kania, Sędzia WSA - Arkadiusz Tomczak (spr.), Protokolant st. specjalista - Justyna Macewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2018 r. sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w Gr. na uchwałę Rady Miejskiej w G. z dnia (...) lutego 2017 r. nr (...) w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków 1. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części w jakiej zatwierdza punkt 3.5 "Opłata za przyłączenie" taryfy za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków dla Zakładu Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o. w G.na okres od 1 kwietnia 2017 r. do dnia 31 marca 2018 r. została wydana z naruszeniem prawa; 2. w pozostałej części skargę oddala.
Prokurator Rejonowy w [...] wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na uchwałę Nr [...]Rady Miejskiej w [...] z [...] lutego 2017 r. w sprawie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenia ścieków dla Zakładu Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o. w [...]na okres od 1 kwietnia 2017 r. do 31 marca 2018 r. domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości. Uchwała zatwierdziła taryfy na wskazany okres utrzymując m.in. stanowiącą ich składnik opłatę przyłączeniową. Opłata została zamieszczona w tabeli nr 3.5 Taryfy, ustalono ją w kwocie brutto 192,53 zł jako stawka opłaty za przyłączenie do urządzeń wodociągowych i w kwocie brutto 240,27 zł do kanalizacyjnych, jako wynikającą z kosztów przeprowadzenia prób technicznych.
W uzasadnieniu skargi Prokurator zarzucił zaskarżonej uchwale, że w polskim systemie prawnym żaden przepis nie daje Gminie uprawnień do ogólnego wprowadzania opłat w drodze regulacji prawnych powszechnie obowiązujących. Przepisami takimi nie mogą być powołane w podstawie kwestionowanej uchwały przepisy art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków (Dz. U. z 2006 r. nr 123, poz. 858 ze zm.). Zaznaczył, że w dniu uchwalenia zaskarżonej uchwały Gmina mogła podejmować uchwały w sprawach podatków i opłat w granicach określonych w odrębnych ustawach, co wynika z brzmienia art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2015 r., poz. 1515 ze zm.) - dalej: "u.s.g.", jednak przepis art. 19 ust. 1 ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzeniu ścieków takiego upoważnienia nie daje. Wskazał więc, że zaskarżona uchwała wykracza poza prawotwórcze kompetencje rady ustalone przepisami art. 40 u.s.g. o samorządzie gminnym, a jako naruszająca prawo jest nieważna. Nie istniała bowiem podstawa prawna do jej podjęcia. Zgodnie z art. 94 Konstytucji RP podstawą prawną stanowienia aktów prawa miejscowego jest upoważnienie zawarte w ustawie. Każdorazowo w akcie rangi ustawowej musi istnieć upoważnienie dla organu gminy do stanowienia aktów prawa miejscowego. Jednostronne nakładanie na obywateli jakichkolwiek obowiązków w tym opłat nie jest dopuszczalne bez upoważnienia ustawowego. Z art. 84 Konstytucji RP wynika, że obywatel jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych przewidzianych wyłączenie ustawą. Prokurator podkreślił również, że jednorazowa opłata za podłączenie, odłączenie i powtórne podłączenie do istniejącej gminnej sieci kanalizacyjnej, nie ma charakteru świadczenia podatkowego, gdyż nie jest w świetle prawa opłatą przymusową. Korzystanie z urządzeń komunalnych w postaci sieci kanalizacyjnej jest koniecznością w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Przepis ten nakłada na właściciela nieruchomości utrzymanie porządku i czystości poprzez przyłączenie nieruchomości do istniejącej sieci kanalizacyjnej i to pod karą grzywny stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 2 tej ustawy. Dlatego nie można w tym przypadku mówić o dobrowolności opłaty z tytułu podłączenia do istniejącej gminnej kanalizacji.