Wnioskiem z 21 września 2017 r., nadanym za pośrednictwem operatora pocztowego w tym samym dniu, Skarżący wniósł o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej postanowieniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z 13 września 2017 r. i stwierdzenie nieważności postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z [...] marca 2017 r. nr [...], jako wydanego z rażącym naruszeniem prawa.
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] postanowieniem z [...] października 2017 r. nr [...] stwierdził uchybienie terminu do wniesienia ww. wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o stwierdzenie nieważności postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z [...] marca 2017 r. nr [...] w sprawie obciążenia Skarżącego kosztami egzekucyjnymi. W uzasadnieniu wskazał m.in., że termin do skutecznego złożenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy upłynął 20 września 2017 r., zaś wniosek został nadany za pośrednictwem operatora pocztowego 21 września 2017 r., a więc jeden dzień po upływie przewidzianego prawem terminu do jego wniesienia. Jednocześnie podniesiono, iż Skarżący nie wniósł o przywrócenie terminu do wystąpienia z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy.
Na to rozstrzygnięcie Skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zarzucając m.in. naruszenie art. 8 i art. 9 k.p.a. poprzez wskazanie przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej, że wniosek Skarżącego o ponowne rozpatrzenie sprawy o stwierdzenie nieważności postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego w [...] z [...] marca 2017 r., został złożony po terminie, a także naruszenie art. 7 w zw. z art. 77 §1 k.p.a. poprzez niewystarczające wyjaśnienie stanu faktycznego oraz pominięcie słusznego interesu strony, a także rażące naruszenie art. 64c § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przywrócenie terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy o stwierdzenie nieważności postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] marca 2017 r. lub o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w [...] z [...] września 2017 r. i stwierdzenie nieważności postanowienia z [...] marca 2017 r., a także o wstrzymanie wykonania postanowienia z dnia [...] marca 2017 r. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
W uzasadnieniu przedmiotowej skargi Skarżący stwierdził, że art. 392 k.p.a. został dodany dopiero przez art. 1 pkt 10 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. (Dz. U. z 2017 r., poz. 935 ) Zaznaczył, że nieświadomy wejścia ww. przepisu w życie złożył odwołanie od postanowienia Organu po terminie, biorąc pod uwagę datę wpływu postanowienia w formie papierowej. Przy czym zaznaczył, że przekroczenie terminu było nieznaczne, tj. wynosiło tylko jeden dzień.
W odpowiedzi na skargę Organ wniósł o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:
Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.
Na wstępie wskazać należy, że złożona w niniejszej sprawie skarga na postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, została przez Sąd rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym. Od dnia 15 sierpnia 2015 r. obowiązuje regulacja art. 119 pkt 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz U. z 2017 r., poz.1369 z późn. zm.) - dalej: p.p.s.a., zgodnie z którą sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli przedmiotem skargi jest postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty oraz postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie. Oznacza to, że w przypadku skarg na wskazane wyżej akty prawne, ich skierowanie do rozpoznania w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym nie jest uzależnione od wniosku strony.