Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Mirosława Pindelska, Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak (spr.), Sędzia WSA - Marek Krawczak, Protokolant st. specjalista - Anna Wiśniewska, , po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2019 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Ministra Inwestycji i Rozwoju z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie określenia kwoty dofinansowania przypadającej do zwrotu 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Ministra Finansów, Inwestycji i Rozwoju na rzecz W. K. kwotę 49388 (czterdzieści dziewięć tysięcy trzysta osiemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Przedmiotem skargi W.K.prowadzącej działalność gospodarczą pod firmą: A. W.K.(dalej: skarżąca, beneficjent lub strona) jest decyzja Ministra Inwestycji i Rozwoju (dalej: Minister IR, organ odwoławczy lub II instancji) z (...) 2018 r. znak (...) , utrzymującą w mocy decyzję Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (dalej: PARP lub organ I instancji) z (...) 2017 r., nr (...) określająca do zwrotu przez stronę kwotę (...) zł wraz z odsetkami. Zaskarżona decyzja została wydana w następującym stanie faktycznym.
Skarżąca (...) 2013r. zawarła z PARP umowę o dofinansowanie nr (...) (dalej: umowa) realizacji projektu pn. "(...) " (dalej: projekt). Projekt miał być realizowany ze środków publicznych w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka, 2007-2013, Działanie 1.4 Wsparcie projektów celowych osi priorytetowej I Badania i rozwój nowoczesnych technologii Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007-2013. W toku realizacji projektu podpisano szereg aneksów do ww. umowy. Na podstawie (...) umowy, po uwzględnieniu aneksów, PARP zobowiązana była udzielić beneficjentowi dofinansowania w maksymalnej wysokości (...) zł. Okres kwalifikowalności wydatków rozpoczynał się (...) 2011 r., a zakończył (...) 2015r.
W dniach (...) 2015r. W. Agencja Rozwoju Przedsiębiorczości S.A. - Regionalna Instytucja Finansująca (dalej: RIF) przeprowadziła kontrolę w miejscu realizacji projektu. Wynik kontroli znalazł swoje odzwierciedlenie w Informacji pokontrolnej z (...) 2015 r. (strona podpisała tę informację (...) 2015r.). RIF uznała że w trakcie realizacji projektu, beneficjent nie zamortyzował zakupionej linii technologicznej. RIF wskazała na § 14 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego z dnia 7 kwietnia 2008 r. w sprawie udzielania przez Polską Agencję Rozwoju Przedsiębiorczości pomocy finansowej w ramach Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka 2007-2013 (Dz. U. z 2008 r. nr 68 poz. 414 ze zm., dalej: rozporządzenie z 7 kwietnia 2008 r.), który stanowi, że do wydatków kwalifikowalnych zalicza się pokrycie kosztów zakupu lub używania sprzętu i aparatury (...) przy czym jeżeli nie są one wykorzystywane na potrzeby projektu badawczego przez ich całkowity okres użytkowania, do wydatków kwalifikujących się do objęcia wsparciem zalicza się wyłączenie koszty amortyzacji odpowiadające okresowi realizacji projektu badawczego. RIF wyjaśniła, że skarżąca przedstawiła dokumenty OT, z których wynikał 2 miesięczny okres amortyzacji dla instalacji stanowiących elementy linii technologicznej (m.in. instalacja: (...)) oraz jednomiesięczny dla instalacji (...). Jednocześnie stwierdzono, że strona nie dokonała fizycznej likwidacji środków trwałych. W opinii RIF eksperymentalna linia technologiczna, która została zbudowana w czasie realizacji projektu, zgodnie z zapisami wniosku o dofinansowanie (...) stanowiła środek trwały użytkowany w toku realizacji projektu, a jego pełne zamortyzowanie powinno nastąpić do dnia zakończenia jego realizacji. Beneficjent zgodnie z wyjaśnieniami oraz przekazywaną dokumentacją, dokonał jedynie likwidacji księgowej środków trwałych, natomiast nie dostarczył dokumentów i dowodów wskazujących na ich fizyczną likwidację. RIF podkreśliła, że jednorazowe lub dwumiesięczne okresy amortyzacji zakupionych środków trwałych były sprzeczne z art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U z 2016 r. poz. 1047 ze zm., dalej: ustawa o rachunkowości), zgodnie z którym za środki trwałe można uznać rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok. RIF rekomendowała wypowiedzenie umowy o dofinansowanie.