Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński (spr.), Sędzia WSA - Krystyna Madalińska - Urbaniak, Sędzia WSA - Beata Blankiewicz - Wóltańska, Protokolant specjalista - Monika Włochińska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 listopada 2011 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w [...] na postanowienie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wydania zaświadczenia o pomocy de minimis oddala skargę
Po rozpatrzeniu zażalenia [...] Sp. z o.o. z dnia 8 lutego 2011 r., na postanowienie Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia [...] stycznia 2011 r. znak: [...].
Minister Pracy i Polityki Społecznej postanowieniem z dnia [...] czerwca 2011 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie.
W uzasadnieniu własnego postanowienia organ II instancji podniósł m.in. że przedmiotem rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji był wniosek [...] Spółka z o.o. z dnia 24 sierpnia 2010 r. o wydanie zaświadczenia o pomocy de minimis na zakup, trzech samochodów osobowych oraz opłacenie kart pojazdów. W ocenie Funduszu powyższe zakupy nie stanowiły wydatków poniesionych zgodnie z rozporządzeniem w sprawie zakładowego funduszu osób niepełnosprawnych. W związku z powyższym PFRON odmówił wydania zaświadczenia o pomocy de minimis.
Natomiast według Spółki w dniu dokonywania wydatków przepisy nie przewidywały refundacji wydatków poniesionych przez pracodawcę z rachunku obrotowego ale też tego nie zabraniały. Poza tym dokonane zakupy były dla zatrudnionych pracowników niepełnosprawnych jedyną możliwością dalszego świadczenia pracy a nie jedynie poprawą komfortu pracy.
Organ odwoławczy przypomniał, że zaświadczenie potwierdzające charakter de minimis pomocy uzyskanej prze pracodawcę może być wystawione wyłącznie, gdy poniesie on wydatki zgodnie z art. 33 ust 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.), oraz z rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 31 grudnia 1998 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych i rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych.
Z przedstawionych dokumentów wynika jednak, że nie wszystkie wydatki, które miały być poniesione w ramach indywidualnego programu rehabilitacji zostały poniesione ze środków zgromadzonych na rachunku bankowym zfron.
W ocenie organu odwoławczego rekompensowanie ze środków zfron wydatków sfinansowanych wcześniej z innego konta pracodawcy jest niezgodne z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Organ odwoławczy uznał, iż pracodawca chcąc pokryć wydatki ze środków zfron powinien uczynić to bezpośrednio, dokonując przelewu z konta zfron na rachunek kontrahenta lub pobierając z tego konta gotówkę rozliczyć bezpośrednio z kontrahentem. W przedmiotowej sprawie pracodawca dokonał przelewu środków pieniężnych związanych z zakupem samochodów w łącznej kwocie 20 134.37 zł z rachunku obrotowego spółki na rachunek kontrahenta, a następnie w dniu 28 stycznia 2008 r. zrefundował 8 053,74 zł , czyli 40 % tej kwoty, ze środków zfron.
Podkreślono, że przepis art. 33 ust 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych określa cele, na które mogą być przeznaczane środki zfron. Szczegółowy katalog dopuszczalnych wydatków ze środków zfron został określony w § 2 ust 1 rozporządzenia w sprawie zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Nie jest więc niedopuszczalne przeznaczenie środków zfron na inne cele niż dokonanie wydatków określonych w tym katalogu.