Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Beata Krajewska, Sędzia WSA - Cezary Kosterna (spr.), , Protokolant - Marcin Woźniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 02 marca 2010 r. sprawy ze skargi K. L. na decyzję Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - [...] w W. z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie: odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w sprawie odmowy potwierdzenia represji. 1. oddala skargę, 2. zasądza od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adw. A. L. tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu kwotę 292,80 zł (dwieście dziewięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy), w tym: tytułem wynagrodzenia kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych), tytułem 22% podatku od towarów i usług kwotę 52,80 zł (pięćdziesiąt dwa złote osiemdziesiąt groszy).
Przedmiotem rozpoznania w sprawie niniejszej jest skarga pani K. L. na decyzję Nr [...] z [...] sierpnia 2009 r. Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej - Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (dalej Prezes IPN), którą to decyzją organ ten utrzymał w mocy swoją decyzję nr [...] z [...] czerwca 2009 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej nr [...] wydanej w dniu [...] października 2004 r. przez Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej -Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, utrzymującej w mocy decyzję Nr [...] z [...] września 2004 r. o odmowie potwierdzenia, że Pani K. L. została aresztowana w dniu [...]. i przebywała na komisariacie [...] w W. za działalność polityczną związaną z walką o suwerenność i niepodległość Polski.
Decyzja będąca przedmiotem skargi została wydana w następujących okolicznościach:
Pismem wniesionym [...] lutego 2009 r. Skarżąca wniosła "o skuteczne wzruszenie decyzji ostatecznej Prezesa IPN nr [...] z [...] października 2004 r. i wydanie pozytywnej decyzji potwierdzającej podleganie represjom, o których mowa w art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy o kombatantach". Po pouczeniu przez organ, jakie środki prawne mogą być zastosowane do wzruszenia ostatecznej decyzji, Pani L. sprecyzowała, że wnosi zarówno o wznowienie postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 Kodeksu postępowania administracyjnego ze względu na nowe dowody w postaci wyroków sądów powszechnych i udostępnione przez IPN akta, oraz o stwierdzenie nieważności decyzji Prezesa IPN nr [...] z [...] października 2004 r.
na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa ze względu na wydanie tej decyzji bez podstawy prawnej.
Postanowieniem nr [...] z [...] maja 2009 r. Prezes IPN wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej wydanej [...] października 2004 r. uznając, że wobec wskazania przez Panią L. dwóch trybów (wznowienie postępowania i stwierdzenie nieważności) w pierwszej kolejności należy rozpoznać wniosek o stwierdzenie nieważności. Postanowieniem Nr [...] z [...] października 2009 r. Prezes IPN zawiesił postępowanie w przedmiocie wniosku Pani L. w tej części, w jakiej wnosiła ona o wznowienie postępowania.
Decyzją nr [...] z [...] czerwca 2009 r. Prezes IPN odmówił stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej nr [...] z [...] października 2004 r. Prezes IPN dokonując analizy sprawny nie stwierdził zaistnienia żadnej z przesłanek stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, które są określone w art. 156 § 1 kpa. Wskazał, że stronie w postępowaniu zakończonym decyzją Nr [...] zapewniono czynny udział, a stan faktyczny został ustalony w oparciu o obszerną dokumentację potwierdzającą, że [...] została niesłusznie aresztowana, a funkcjonariusze W. w W. dopuścili się w stosunku do niej przemocy. Skarżąca w toku tego postępowania wprawdzie kwestionowała niektóre ustalone fakty, jednak analiza jej zarzutów prowadził organ do wniosku, iż różnice dotyczyły w zasadzie oceny faktów i ich znaczenia dla sprawy. Dalej organ stwierdził, że decyzja Nr [...] była wydana przez właściwy organ, zawiera wymagane ustawą elementy decyzji administracyjnej, została też właściwie doręczona skarżącej z odpowiednim pouczeniem. Nie można się też dopatrzeć rażącego naruszenia prawa przy wydaniu decyzji. Decyzja była skierowana do właściwej osoby, nie dotyczyła też kwestii rozstrzygniętych inną decyzją administracyjną. Ze względu na treść decyzji, nie może być mowy o jej niewykonalności, jak też jej wykonanie nie może prowadzić do popełnienia czynu zagrożonego karą. Organ wskazał, że skarżąca nie dostarczyła żadnej argumentacji na rzecz tezy, iż kwestionowana decyzja została wydana bez podstawy prawnej, a zgodnie ze wskazanym przez organ wyrokiem Sądu Najwyższego z 17 grudnia 1993 sygn. III ARN 50/93 r. "decyzja ostateczna korzysta z domniemania prawidłowości oraz zgodności z prawem i dlatego strona wnosząca o stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji powinna w sposób pewny i nie budzący wątpliwości wykazać okoliczność stanowiącą podstawę nieważności".