Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Izabella Janson, Sędzia WSA - Mirosława Pindelska, Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak (spr.), Protokolant specjalista - Marcin Kwiatkowski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2018 r. sprawy ze skargi J. W. na decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia [...] czerwca 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych uchyla zaskarżoną decyzję.
Przedmiotem skargi J. W. (dalej: strona lub skarżący) jest decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (dalej: Zakład, ZUS lub organ) z [...] czerwca 2017 r. nr [...] utrzymująca w mocy decyzję własną z [...] września 2015 r. nr [...] odmawiającą umorzenia należności z tytułu składek. Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym:
W dniu [...] kwietnia 2014 r. do Zakładu wpłynął wniosek skarżącego o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenia społeczne za okresy 07/2012, 10/2013-02/2014, na ubezpieczenie zdrowotne za okres 02/2010, 03/2011-09/2011, 12/2011-05/2012, 07/2012, 09/2012-06/2013, 08/2013-02/2014 oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych za okres 01/2010-08/2011, 12/201-05/2012, 09/2012-06/2013, 08/2013-02/2014. Przedmiotowy wniosek obejmował zarówno należności z tytułu składek osobistych płatnika jak i należności z tytułu składek pracowniczych. W uzasadnieniu wniosku strona powołała się na ciężką sytuację materialną spowodowaną złym stanem zdrowia.
Decyzją z [...] czerwca 2014r., nr [...] ZUS odmówił: 1) w oparciu o art. 28 ust. 1-3, 4 w związku z art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tj. Dz.U. z 2017r., poz. 1778 ze zm., dalej: u.s.u.s.) umorzenia należności z tytułu składek za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą i pracowników w części finansowanej przez płatnika, oraz odsetek od składek finansowanych przez ubezpieczonych za wskazane należności składkowe; 2) w oparciu o art. 28 ust. 3a-3b u.s.u.s. umorzenia należności z tytułu składek za osobę prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą za wskazane należności składkowe.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że w sprawie nie zachodzą przesłanki całkowitej nieściągalności określone w art. 28 ust. 3 u.s.u.s. oraz brak jest również podstaw do umorzenia należności na podstawie art. 28 ust. 3a u.s.u.s. w związku z § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych zasad umarzania należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U., Nr 141, poz. 1365; dalej: rozporządzenie).
W wyniku rozpoznania wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy decyzją z [...] lipca 2014r., nr [...] Zakład utrzymał w mocy swoją wcześniejsza decyzję z [...] czerwca 2014 r.
Rozpoznając sprawę na skutek złożonej przez stronę skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 18 lutego 2015 r.,V SA/Wa 3099/14 uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję z [...] czerwca 2014 r.
Sąd I instancji wskazał, że występowanie w sprawie dwóch - odrębnych - grup podstaw prawnych do umorzenia należności z tytułu składek nie upoważniało organu do dwukrotnego rozstrzygnięcia, w decyzji z [...] czerwca 2014 r. w kwestii umorzenia tych samych należności strony, z rozróżnieniem podstaw prawnych zawartych w art. 28 ust. 1-3,4 w związku z art. 32 u.s.u.s. oraz w art. 28 ust. 3a u.s.u.s. WSA podkreślił, że zgodnie z art. 104 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tj. Dz.U. z 2017r., poz. 1257 ze zm., dalej: k.p.a.) decyzje rozstrzygają sprawę co do jej istoty w całości lub w części albo w inny sposób kończą sprawę w danej instancji. Decyzja z [...] czerwca 2014 r. w pkt I rozstrzygnęła merytorycznie w całości wniosek skarżącego o umorzenie należności z tytułu składek. Tym samym zbędne było ponowne rozstrzyganie w pkt II decyzji o kwestii załatwionej w pkt I tej decyzji. Nie można zatem było przyjąć, że decyzja z [...] czerwca 2014 r., oraz utrzymująca ją w mocy zaskarżona decyzja z [...] lipca 2014 r., w sposób prawidłowy i zgodny z powyższym przepisem rozstrzygnęły - co do istoty - sprawę skarżącego.