Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA - Tomasz Zawiślak, Sędzia NSA - Piotr Piszczek (spr.), Sędzia WSA - Beata Blankiewicz-Wóltańska, Protokolant specjalista - Anna Wiśniewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2014 r. sprawy ze skargi [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą na [...] (poprzednio [...] Sp. z o.o. z siedzibą w [...]) na postanowienie Szefa Służby Celnej z dnia [...] stycznia 2013 r. nr [...] w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji wiążącej informacji taryfowej (WIT) oddala skargę
1. Postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. Dyrektor Izby Celnej w [...] - stosownie do treści art. 252 w zw. z art. 216 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749), dalej o.p., w zw. z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. - Prawo celne (Dz. U. Nr 68 poz. 622 ze zm.) oraz § 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia MF z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie wyznaczenia Dyrektora Izby Celnej w [...] do prowadzenia niektórych spraw celnych (Dz. U. Nr 87, poz. 830) - postanowił odmówić wstrzymania wykonania decyzji [...] z [...]1 lipca 2012 r.
W motywach wskazano, że we wniosku o stwierdzenie w/w decyzji [...] Sp. z o.o. wystąpiła o wstrzymanie wykonania tego aktu administracyjnego z uwagi na występowanie przesłanki wskazującej na prawdopodobieństwo stwierdzenia nieważności decyzji z przyczyn określonych w art. 247 § 1pkt 3 w zw. z art. 252 § 1 i art. 247 § 1 o.p.
W ocenie Organu przyjęcie kryterium prawdopodobieństwa wystąpienia wad jako przesłanki wstrzymania wykonania decyzji, wymaga od organu celnego przeprowadzenia wstępnego badania prawdopodobieństwa wystąpienia wad, kwalifikujących decyzję do stwierdzenia jej nieważności. Organ ten uznał, że nie dopatrzył się naruszenia norm prawnych, zarówno w zakresie prawa materialnego, jak i w zakresie zasad postepowania, które uzasadniałyby stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji WIT.
Odnosząc się do przesłanki rażącego naruszenia prawa, jako podstawy stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektor zauważył, że w dotychczasowym orzecznictwie sądowym oraz w doktrynie przyjmuje się, że rażące naruszenie prawa następuje wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisów prawa i gdy sprzeczność tę w sposób niewątpliwy można ustalić poprzez proste ich porównanie. Przyjmuje się, że jako rażącego naruszenia prawa nie można traktować błędów w wykładni prawa, a jedynie przekroczenie prawa w sposób jasny, oczywisty i jednoznaczny.
W opinii organu celnego, powołane przez Stronę w piśmie z dnia 17.09.2012 r. okoliczności dotyczące naruszenia zasad postępowania, określonych w art. 121 § 1, art. 122, 124 oraz 125 o.p. oraz przepisach prawa materialnego, nie wskazują, że tego rodzaju naruszenie norm prawnych miało miejsce. Nawet w sytuacji ich wystąpienia, trudno byłoby uznać je za rażące naruszenie prawa.
Mając powyższe na uwadze, w ocenie Dyrektora Izby Celnej w [...], w niniejszej sprawie nie zachodziło prawdopodobieństwo wystąpienia, jak to wskazuje Strona, wad decyzji określonych w art. 247 § 1 o.p., a tylko w takim przypadku organ celny jest zobowiązany do wstrzymania wykonania decyzji.
2. W efekcie wniesionego zażalenia Szef Służby Celnej - stosownie do treści art. 216 o.p. i art. 244 zd. Drugie rozporządzenia Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającego WKC (Dz. U. WE L 302 z dnia 19 października 1992 r. ze zm.) - postanowił utrzymać w mocy zaskarżony akt administracyjny.
W opinii Szefa Służby Celnej decyzja Dyrektora Izby Celnej w [...] zawarta w wiążącej informacji taryfowej [...] z dnia [...] lipca 2012 r. została wydana na podstawie i zgodnie z przepisami prawa celnego, tj. do kabiny prysznicowej (bez brodzika), w stanie niezmontowanym, składającej się z elementów aluminiowych, tafli szkła hartowanego, uchwytów do drzwi kabiny, zestawu montażowego zastosowano kod CN 7610 90 90 na podstawie ogólnych reguł interpretacji Taryfy Celnej. Wydana decyzja WIT zawiera wszystkie przewidziane w prawie celnym elementy, włączając w to szczegółowy opis przedmiotu decyzji i uzasadnienie klasyfikacji towaru.