Skarga Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "O." Spółka z o.o. w O. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w przedmiocie stwierdzenia nieważności trzydziestu dwóch decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w G. dotyczących wymiaru cła i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

1. Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w wyraźnej i oczywistej sprzeczności z treścią przepisu prawa i gdy charakter tego naruszenia powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana ,jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

2. Obowiązkiem organu stwierdzającego nieważność decyzji jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa jest wyraźne wykazanie, jaki konkretny przepis został naruszony i dlaczego naruszenie to organ ocenił jako rażące.

3. Poza uregulowaniem zawartym w art. 62 Kpa w kodeksie postępowania administracyjnego brak jest przepisu przewidującego połączenie dwóch lub więcej toczących się spraw do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny u z n a ł zasadność skargi Przedsiębiorstwa Wielobranżowego "O." Spółka z o.o. w O. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 31 stycznia 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności trzydziestu dwóch decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w G. dotyczących wymiaru cła i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezesa Głównego Urzędu Ceł kwotę szesnaście milionów pięćset siedemdziesiąt dziewięć tysięcy osiemset złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie strona 1/4

Dyrektor Urzędu Celnego w G. decyzjami zawartymi w zgłoszeniach celnych z dnia 17 sierpnia 1990 r. nr 1659/0207,1660/0207,1661/0207 i 1662/0207, a następnie z dnia 24 i 30 sierpnia 1990 r. nr odpowiednio: 1786/0207 oraz 1843/0207, z dnia 5 i 21 września 1990 r. nr odpowiednio:1931/0207 i 2180/0207, z dnia 1 i 17 października 1990 r. nr odpowiednio: 2340/0207 oraz 2617/0207, z dnia 5, 14, 16, 19 i 21 listopada 1990 r. nr odpowiednio: 2974/0207, 3252/0207, 3309/0207, 3393/0207 oraz 3457/0207, z dnia 4 i 6 /dwie decyzje/, z dnia 12 i 14 /dwie decyzje/, z dnia 20 i 28 /dwie decyzje/ grudnia 1990 r. nr odpowiednio: 3768/0207, 3661/0207, 3864/0207, 4089/0207, 4127/0207, 4128/0207, 4325/0207, 4530/0207 i 4531/0207, z dnia 16, 18, 20 i 25 stycznia 1991 r. nr odpowiednio: 385/0207, 490/0207, 773/0207 i 551/0207, z dnia 8, 12 oraz 18 lutego 1991 r. nr odpowiednio: 996/0207,1097/0207 i 1294/0207 oraz z dnia 1 marca 1991 r. nr 1704/0207 dokonał odprawy celnej siatki metalowej rozciąganej, stosując pozycję 7314.50 taryfy celnej oraz stawkę celną zawieszoną. Wspomniana siatkę sprowadziło z zagranicy Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "O." Spółka z o.o. w O.

Postanowieniem z dnia 9 września 1991 r. Prezes Głównego Urzędu Ceł wszczął postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności wymienionych wyżej decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w G., a następnie decyzją z dnia 18 grudnia 1991 r. stwierdził nieważność tych rozstrzygnięć jako wydanych z rażącym naruszeniem prawa. W uzasadnieniu swej decyzji Prezes Głównego Urzędu Ceł wskazał, że Dyrektor Urzędu Celnego w G., wydając te decyzje, zastosował błędne pozycje 7314.50 i 7314.41 taryfy celnej ze stawką celną zawieszoną, zamiast pozycji 7314.71 ze stawka 7 procent. Wskutek tego uchybienia powstał niedobór cła w wysokości 275.371.000 zł. Zdaniem Prezesa Głównego Urzędu Ceł, powyższe ustalenia uzasadniały przyjęcie, że wszystkie podane na wstępie decyzje wydane zostały z rażącym naruszeniem prawa.

Na tę decyzję Przedsiębiorstwo Wielobranżowe "O." Spółka z o.o. w O. złożyło skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której wniosło o jej uchylenie. W uzasadnieniu skargi Spółka podniosła, że zgłaszając do odprawy celnej sprowadzona siatkę, deklarowała zawsze cło w wysokości 10 procent lub 20 procent wartości tego towaru, jednakże z nie znanych jej przyczyn organ celny nie wymierzył takiego cła. Będąc przekonaną o słuszności postępowania organów celnych, Spółka przy określeniu ceny siatki nie uwzględniła należnego cła. Dopiero kontrola przeprowadzona przez Izbę Skarbową ujawniła, że powinno być wymierzone i pobrane cło według 7-procentowej stawki celnej. Kontrola ta dokonana została już po sprzedaniu siatki. W tej sytuacji nałożenie na Spółkę obowiązku uiszczenia cła narazi ją na straty. Zaskarżone rozstrzygnięcie wprawdzie chroni interes Skarbu Państwa, natomiast zupełnie pomija interes Spółki. Trudno przyjąć, aby takie postępowanie pogłębiło zaufanie obywateli do organów państwowych. Z tego też powodu zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane z naruszeniem przepisów postępowania: art. 7, art. 8 i art. 9 Kpa.

Strona 1/4