oddala skargę w przedmiocie zezwolenia na pobyt stały.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Rozpoznając sprawę ze skargi skarżącego po raz pierwszy Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6 lutego 1996 r. V SA 1757/95 stwierdził, że organ odwoławczy nie ustosunkował się do zarzutów podniesionych w odwołaniu, zgodnie z wymogami art. 107 par. 3 Kpa, co skutkowało uchylenie zaskarżonej decyzji.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy, Minister Spraw Wewnętrznych z dnia 25 kwietnia 1996 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody W. W wyniku skargi skarżącego Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 listopada 1996 r. V SA 857/96 uchylił zaskarżoną decyzję. W uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że zaskarżona decyzja narusza przepisy o postępowaniu dowodowym /art. 75-86 Kpa/ oraz przepis art. 107 par. 3 Kpa, ponieważ w uzasadnieniu decyzji nie poczyniono ustaleń na podstawie dowodów zebranych i przeprowadzonych zgodnie z wymogami Kodeksu postępowania administracyjnego, ale na podstawie pism i notatek służbowych. Wskazano, że organ administracji państwowej winien przeprowadzić dowód z zeznań świadków, bo notatki służbowe nie zastąpią zeznań samego świadka. Sąd wskazał, że decyzja wydawana przez organ na podstawie art. 13 ustawy z dnia 29 marca 1963 r. o cudzoziemcach pozostawiona została uznaniu administracyjnemu, co jednak nie zwalnia organu od zaniechania poczynienia prawidłowych ustaleń.
Rozpoznając sprawę po raz trzeci organ wykonał polecenia sądu, uzupełnił postępowanie dowodowe zgodnie z regułami Kodeksu postępowania administracyjnego i dokonał oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego stosownie do przepisów art. 107 par. 3 Kpa. Ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie narusza zasad określonych w art. 107 par. 3 Kpa.
I tak wbrew zarzutom skarżącego, organ oparł swe ustalenia w części dotyczącej naruszenia porządku prawnego obowiązującego w Polsce nie na podstawie pisma zatytułowanego "Notatka Urzędowa" insp. Jacek W., Warszawa 21.03.1995 r. /k.36/ nie zawierającego żadnej informacji o osobie lub organie dokonującym odpisu, tylko na podstawie notatki urzędowej z dnia 21.03.1995 r. /k.73[2]/, notatki urzędowej z dnia 14.02.1997 r. /k.73[3]/ oraz protokołu przesłuchania aspiranta Policji Jacka W. z dnia 6.03.1997 r. /k.77/, w którym potwierdził on treść sporządzonej przez siebie notatki z dnia 21.03.1995 r. i przyznał, że w dołączonym do akt odpisie notatki znajdują się drobne nieścisłości "nie powoduje to jednak zasadniczo zmiany opisu zdarzenia" /k.77/ Wyjaśnia to równocześnie wątpliwości sygnalizowane w piśmie ZW-495/97 /k.73/.
Dołączony do akt sprawy odpis postanowienia Prokuratury Rejonowej W. z dnia 15.12.1997 r. 1Ds 1146/97/I o umorzenie śledztwa w sprawie sfałszowania notatki urzędowej z dnia 21.03.1995 r. z uwagi na brak cech przestępstwa, nic do sprawy nie wnosi, gdyż w ustaleniach potwierdza okoliczności wezwania Policji przez żony skarżącego i przebieg interwencji. Organ administracji usiłował przesłuchać w charakterze świadka żonę skarżącego, ta jednak stanowczo odmówiła złożenia zeznań w sprawie męża /k.79,75,72,69/. Żona skarżącego złożyła również notarialne oświadczenie o wycofaniu pisma z dnia 20 marca 1995 r. złożonego do Prokuratury Rejonowej W. /k.71/. Pismo to stanowi zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa przez małżonka /k.37/, nie są to zeznania, które po ich odwołaniu nie mogą być brane pod uwagę. Okoliczności tej nie zaprzecza skarżący w uzasadnieniu skargi.