Skarga Andrzeja D. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w przedmiocie wymiaru cła i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także
Tezy

1. Ustanowienie przez stronę pełnomocnika /art. 32 Kpa/ nie oznacza, że wynikające dla niej z przepisów prawa materialnego obowiązki obciążają pełnomocnika.

2. Skierowanie przez organ administracji decyzji wydanej na podstawie art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./ o dopuszczeniu zgłoszonego towaru do obrotu na polskim obszarze celnym i o wymiarze należności celnych do ustanowionego w sprawie pełnomocnika strony jest równoznaczne ze skierowaniem decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie /art. 156 par. 1 pkt 4 Kpa/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Andrzeja D. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 7 marca 1992 r. w przedmiocie wymiaru cła i na podstawie art. 207 par. 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezesa Głównego Urzędu Ceł kwotę sto pięćdziesiąt tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 6 stycznia 1992 r., zawartą w dowodzie odprawy celnej przywozowej pojazdu samochodowego nr 0281280, Dyrektor Urzędu Celnego w Ł. wymierzył cło w wysokości 14 534 000 zł od sprowadzonego ze Stanów Zjednoczonych dla Beaty D. samochodu osobowego marki NISSAN, rok produkcji 1988. Pojazd zaklasyfikowano do pozycji 8703.23.90 taryfy celnej przywozowej, ustalono wartość samochodu na 12 743 DEM, a po zastosowaniu przelicznika 7 070 zł za 1 DEM wartość celną pojazdu przyjęto w wysokości 90 093 O10 zł. Jak wynika z adnotacji w decyzji, stawka celna wynosiła 15 procent, lecz nie mniej niż 1 300 USD. Obliczono ponadto podatek obrotowy w wysokości 20 925 400 zł.

Odwołanie od powyższej decyzji w imieniu Beaty D. wniósł ustanowiony jej pełnomocnikiem Andrzej D. /ojciec/, który kwestionował wartość celną towaru. Wartość tę, jego zdaniem, należało przyjąć w wysokości odpowiadającej cenie zapłaconej za samochód, to jest 2 500 USD. Potwierdzenie ceny w tej wysokości wynika z załączonego do akt oświadczenia sprzedającego pojazd, złożonego w obecności notariusza publicznego w Nowym Jorku. Odmienny pogląd, wyrażony w zaskarżonej decyzji, narusza art. 25 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne.

Prezes Głównego Urzędu Ceł, po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 7 marca 1992 r., wydaną na podstawie art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa i art. 23 oraz art. 28 prawa celnego, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Potwierdzając stanowisko organu celnego I instancji co do wysokości wartości celnej towaru, organ odwoławczy podniósł, że ze względu na zaniżenie pierwotnej wartości ustalono wartość kierując się wartością samochodów tego samego typu, marki i roku produkcji, wprowadzonych w tym samym lub zbliżonym czasie na polski obszar celny /art. 26-28 prawa celnego/. Cło wymierzono w minimalnej wysokości, stanowiącej równowartość 1 300 USD. W decyzji organu odwoławczego zawarto informację, że w sprawie ewentualnej korekty podatku obrotowego należy się zwrócić do właściwego urzędu skarbowego. Decyzja Prezesa Głównego Urzędu Ceł została skierowana do Andrzeja D.

Na ostateczną decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł Andrzej D. wniósł skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w której domagał się uchylenia decyzji organów celnych obu instancji. W skardze ponowiono zarzuty i argumenty podniesione w odwołaniu, a ponadto zarzucono naruszenie art. 75 par. 1 i art. 77 par. 1 Kpa. W tej mierze skarżący powołuje się na nie załączoną do akt opinię biegłego rzeczoznawcy i formułuje pogląd, że dowód ten pozwala na przyjęcie wartości celnej maksimum 50 000 000 zł. Polemizując z zawartą w zaskarżonej decyzji informacją, skarżący zarzuca naruszenie art. 8 Kpa, polegające na wprowadzeniu go w błąd, gdyż wiadomo, że podatek obrotowy naliczany jest od wartości celnej powiększonej o cło, a wartość celną ustala urząd celny.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko.

Na rozprawie sądowej w dniu 10 listopada 1992 r. na pytanie Sądu skarżący oświadczył, że skargę składa w imieniu córki i własnym, mimo że nie ma prawa własności samochodu będącego przedmiotem sporu.

Strona 1/2