Odmawiając udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i zobowiązując cudzoziemca do opuszczenia kraju na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 w związku z art. 13 ust 1 pkt 9 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1997 nr 114 poz. 739 ze zm./ z uwagi na konieczność ochrony ładu i porządku publicznego należy wykazać konkretne przesłanki uzasadniające realne zagrożenie ze strony cudzoziemca dla wartości chronionych tym przepisem.
Pojęcie "konieczność ochrony ładu i porządku publicznego" jest zwrotem znaczeniowo nieostrym i może wiązać się z różnymi zachowaniami cudzoziemca. Jednorazowe skazanie za handel alkoholem, czy przebywanie po upływie ważności wizy lub niedopełnienie obowiązku meldunkowego nie przesądzają, że cudzoziemiec stanowi w przyszłości zagrożenie dla ładu i porządku publicznego, podobnie jak i niekaralność cudzoziemca nie wyłącza możliwości zastosowania art. 13 ust 1 pkt 9 ustawy o cudzoziemcach.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Karena H. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 19 października 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony - uchyla zaskarżoną decyzję; (...).
W dniu 8 kwietnia 1999 r. obywatel Armenii, narodowości ormiańskiej, Karen H. wystąpił do Wojewody W. z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony i wydanie karty czasowego pobytu. W uzasadnieniu wniosku podał, że założył w Polsce rodzinę.
(...) Komendant Wojewódzki Policji postanowieniem z dnia 17 marca 2000 r. wydanym na podstawie art. 82 ust. 4 ustawy z dnia 25 czerwca 1997r. o cudzoziemcach /Dz.U. 1997 nr 114 poz. 739 ze zm./ negatywnie zaopiniował wniosek Karena H. o udzielenie mu zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyż przebywał w Polsce bez wizy i zameldowania w związku z czym został wpisany na listę osób niepożądanych, a w związku z tym pobyt jego jest niepożądany ze względu na konieczność ochrony ładu i porządku publicznego.
Decyzją z dnia 11 sierpnia 2000 r. wydaną na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 2 i ust. 3 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 9 powołanej ustawy o cudzoziemcach Wojewoda W. odmówił udzielenia zezwolenia wnioskodawcy na zamieszkanie na czas oznaczony i jednocześnie określił termin opuszczenia terytorium Rzeczypospolitej Polskiej do dnia 3 września 2000 r. W uzasadnieniu decyzji ustalono, że Karen H. od dnia 5 października 1998 r. znajduje się w rejestrze osób, których pobyt na terenie Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany do dnia 13 września 2000 r. Podstawą wpisu do rejestru osób niepożądanych był jego nielegalny pobyt w Polsce od dnia 25 października 1997 r. do dnia 13 września 1998 r. Wnioskodawca wówczas legitymował się paszportem wystawionym na nazwisko - "O." i pod takim nazwiskiem wpisany został do rejestru. W dniu 24 września 1998 r., pomimo ważności dotychczasowego paszportu, władze Armenii wystawiły wnioskodawcy nowy paszport na nazwisko "H.". W Ambasadzie RP w Moskwie w dniu 6 listopada 1998 r. uzyskał wizę pobytową ważną do 12 grudnia 1998 r., pomimo wpisu do indeksu osób niepożądanych, gdyż posłużył się nowym paszportem wydanym na nazwisko "H." i zaproszeniem wystawionym przez żonę na takie samo nazwisko. Zaproszenie zostało wystawione zanim wnioskodawca otrzymał paszport z nowym nazwiskiem. Zdaniem organu wnioskodawca wraz z żoną celowo wprowadzili w błąd organy podejmujące decyzje w sprawie wiz i zaproszeń. Na podstawie udzielonej wizy wnioskodawca wjechał ponownie do Polski. Przedłużenia wizy do dnia 14 czerwca 1999 r. udzielił mu Wojewoda K. W dniu 11 czerwca 1999 r. Karen H. złożył wniosek o udzielenie mu kolejnej wizy z terminem ważności do dnia 13 listopada 1999 r., jednakże Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji decyzją z dnia 17 stycznia 2000 r. utrzymał w mocy decyzję Wojewody W. o odmowie udzielenia wizy. Od dnia 14 czerwca 1999 r. przebywa zatem w Polsce nielegalnie i bez dopełnienia obowiązku meldunkowego naruszając art. 5 i art. 26 cytowanej ustawy o cudzoziemcach oraz przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./. Karen H. przebywając na terenie Polski naruszył prawo nie tylko w następstwie nielegalnego przebywania w Polsce ale także prowadząc nielegalny handel alkoholem za co został skazany na 1 rok i 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania kary na 5 lat oraz 10.000 zł grzywny.