Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, przewiduje obowiązek meldunkowy dla osób spełniających ustawowe kryteria. W przypadku zameldowania na pobyt stały niezbędne jest zamieszkanie z zamiarem stałego przebywania pod oznaczonym adresem oraz wykazanie się uprawnieniami do przebywania w lokalu /pomieszczeniu/ posiadającym stały adres /art. 5, art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 2 ustawy o ewidencji/. Wprawdzie omawiana ustawa nie definiuje pojęcia lokalu /pomieszczenia/, ale skoro chodzi o stałe przebywanie w nim ludzi, to nie ulega wątpliwości, że lokal /pomieszczenie/ w rozumieniu przepisów o ewidencji ludności winien spełniać wymagania techniczno-budowlane określone dla pomieszczeń mieszkalnych przepisami Prawa budowlanego. Nie jest rzeczą organu ds. ewidencji ludności szczegółowe, we własnym zakresie badanie, czy lokal /pomieszczenie/, w którym ma nastąpić zameldowanie odpowiada warunkom technicznym dla pomieszczeń przeznaczonych na stały pobyt ludzi. Miarodajne w tym zakresie jest stanowisko organu nadzoru techniczno-budowlanego wyrażone w odpowiedniej /przewidzianej przepisami prawa budowlanego/ prawnej formie.
Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Mirosławy M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia 22 września 2000 r. (...) w przedmiocie uchylenia czynności materialno-technicznej zameldowania na pobyt stały - oddala skargę.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia 22 września 2000 r. (...), wydaną na podstawie art. 127 par. 2 Kpa w związku z art. 17 pkt 1 Kpa, art. 1 i 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych /Dz.U. nr 122 poz. 593/ i art. 39 ust. 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. 1996 nr 13 poz. 74/ oraz art. 138 par. 1 pkt 1 Kpa w związku z art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./, utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta L. (...) z dnia 18 lipca 2000 r. uchylającą czynność materialno-techniczną polegającą na wpisaniu do dowodu osobistego Mirosławy M. zameldowania na pobyt stały w L. przy ul. (...) oraz wpisu o zameldowaniu jej dzieci: Adama J. i Anny J.
W uzasadnieniu decyzji podano, że ustalenia organu I instancji, iż strona została zameldowana na pobyt stały wadliwie, bo w lokalu nie mającym charakteru lokalu mieszkalnego, znajdują potwierdzenie w materiale dowodowym. Z pism Wydziału Architektury Urzędu Miejskiego w L. z dnia 16 listopada 1999 r. (...), z dnia 31 stycznia 2000 r. (...) i z dnia 13 lipca 2000 r. wynika, że na nieruchomości przy ul. (...) znajdują się dwa budynki: mieszkalny w budowie, dla którego nie było wydane pozwolenie na użytkowanie oraz budynek gospodarczy, a zatem żaden z tych budynków nie może spełniać funkcji mieszkaniowych w rozumieniu przepisów prawa. Podkreślono, że o tym czy dany obiekt budowlany odpowiada prawnym wymaganiom dla obiektów przeznaczonych na cele mieszkalne decyduje właściwy organ nadzoru budowlanego, a nie fakt zameldowania w tym obiekcie określonej osoby /tak też Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 8 października 1998 r. III RN 56/98 - OSNAPU 1999 nr 14 poz. 442/. Skoro zameldowanie nastąpiło w lokalu, który nie był przeznaczony na stały pobyt ludzi, czynność tę - zdaniem Kolegium - należało uchylić jako dokonaną z naruszeniem przepisów prawa. Wskazano, że w przypadku wydania przez właściwy organ pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego bądź decyzji o zmianie na mieszkalny sposobu użytkowania budynku gospodarczego sprawa zameldowania będzie mogła być rozpoznana ponownie.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Mirosława M. kwestionując uchylenie czynności materialno-technicznej zameldowania twierdzi, że zawiadomienia o ukończeniu budowy budynku mieszkalnego dokonał w 1983 r. jego właściciel Marek P., który wówczas tam się zameldował. Jako konkubina Marka P. w budynku mieszkalnym została zameldowana za jego wiedzą i zgodą w 1998 r. Organy orzekające nie wyjaśniły czy przedmiotowy budynek został oddany do użytkowania zgodnie z przepisami obowiązującymi w 1983 r.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie.
Na rozprawie sądowej w dniu 5 października 2001 r. strony zgodnie wyjaśniły, że skarżąca zameldowana została w budynku mieszkalnym, który nie jest wykończony. Budynek gospodarczy nie jest przystosowany do zamieszkiwania.