stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.
Tezy

Postępowanie o uchylenie decyzji ostatecznej na podstawie art. 154 Kpa stanowi jeden z elementów systemu nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, obejmujących przypadki weryfikacji decyzji administracyjnych dotkniętych wadliwościami kwalifikowanymi lub nie kwalifikowanymi oraz decyzji prawidłowych.

System ten jest oparty na zasadzie niekonkurencyjności, tzn. że poszczególne tryby nadzwyczajne mają na celu usunięcie tylko określonego rodzaju wadliwości i nie mogą być stosowane zamiennie. Naruszenie wyłączności stosowania określonego trybu nadzwyczajnego weryfikacji decyzji stanowi rażące naruszenie prawa.

Sentencja

stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji.

Uzasadnienie

Stosownie do art. 17 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz. U. nr 74 poz. 368 ze zm./, mającego zastosowanie w sprawie ze skargi na bezczynność prezesa GUC z uwagi na datę wniesienia tej skargi, Sąd rozpoznaje skargi na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 1-4. Przez bezczynność, o której mowa w tym przepisie, należy rozumieć niewydanie przez organ administracji określonego aktu w terminie przewidzianym w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego. Przekazanie przez organ administracji państwowej skargi wraz z aktami sprawy do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia zgodnie z dotychczasową treścią art. 200 par. 2 Kpa /obecnie art. 38 ust. 1 ustawy o NSA/ nie wymagało wydania aktu administracyjnego. Niedotrzymanie przez organ terminu do przekazania skargi do sądu administracyjnego nie może być w związku z tym przedmiotem skargi na bezczynność. Skargę na bezczynność prezesa GUC należało odrzucić na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o NSA.

Rozpoznając skargę na decyzję prezesa GUC z 29 kwietnia 1995 r., należy na wstępie podkreślić, że postępowanie o uchylenie decyzji ostatecznej na podstawie art. 154 Kpa, jak domagała się tego skarżąca, stanowi jeden z elementów systemu nadzwyczajnych trybów postępowania administracyjnego, obejmujących przypadki weryfikacji decyzji administracyjnych dotkniętych wadliwościami kwalifikowanymi lub nie kwalifikowanymi oraz decyzji prawidłowych. System ten jest oparty na zasadzie niekonkurencyjności, tzn. że poszczególne tryby nadzwyczajne mają na celu usunięcie tylko określonego rodzaju wadliwości i nie mogą być stosowane zamiennie.

Naruszenie wyłączności stosowania określonego trybu nadzwyczajnego weryfikacji decyzji stanowi rażące naruszenie prawa.

O tym, który z trybów nadzwyczajnych powinien być zastosowany do weryfikacji decyzji ostatecznej, decyduje sama strona. Jak już wskazano, skarżąca wniosła o weryfikację decyzji prezesa GUC z 5 sierpnia 1992 r., na podstawie art. 154 Kpa. Prezes GUC, wbrew wyraźnemu żądaniu skarżącej, przeprowadził tę weryfikację na podstawie art. 155 Kpa. Oba te przepisy są wprawdzie skonstruowane według jednego wzoru, lecz ze zróżnicowaniem dwóch elementów, a mianowicie nabycia praw z decyzji ostatecznej oraz wpływu strony na możliwość wzruszenia decyzji. Zmiana przez prezesa GUC wskazanego przez stronę trybu weryfikacji stanowiła rażące naruszenie prawa /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/, uzasadniające stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji.

Przemawia za tym dodatkowo także argument, że prezes GUC wydając zaskarżoną decyzję ograniczył się przy rozpatrywaniu sprawy w trybie art. 155 Kpa wyłącznie do skontrolowania legalności decyzji objętej wnioskiem strony, zaniechał natomiast rozpoznania sprawy w świetle pozostałych przesłanek określonych w tym przepisie, a w szczególności nie zbadał, czy za uchyleniem decyzji nie przemawia słuszny interes strony, na co powoływała się skarżąca. Pominięcie tej przesłanki w zaskarżonej decyzji stanowiło naruszenie prawa.

Z tych względów, na podstawie art. 207 par. 3 i art. 208 Kpa w związku z art. 68 ustawy o NSA Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji.

Strona 1/1