Sprawa ze skargi na postanowienie Ministra Sprawa Wewnętrznych i Administracji w przedmiocie odmowy wydania paszportu
Tezy

1. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ na postanowienie o zaniechaniu wydania paszportu jako na postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty przysługuje skarga do NSA. Z treści art. 261 par. 3 Kpa wynika możliwość wniesienia zażalenia w odniesieniu do zwrotu podania jako następstwa nie uiszczenia opłaty, nie zaś zaniechania czynności uzależnionej od opłaty.

2. Ustalenie winy obejmuje zarówno ustalenie okoliczności faktycznych zdarzenia jak i subiektywnych polegających na ustaleniu wzorca-typu zachowania w danych warunkach oraz odniesienia tego wzorca do cech subiektywnych osoby, której zachowanie ocenia się jako zawinione. Dokonywanie tego rodzaju ocen jest zazwyczaj domeną organów sądowych, nie zaś administracyjnych. Nie można jednak z tego powodu uznać, że wprowadzenie tego terminu do przepisów prawa administracyjnego zwalnia organ dokonujący oceny od uwzględnienia okoliczności subiektywnych, związanych z psychiką konkretnej osoby, której ustalenia winy dotyczy. Pojęcie winy jest bowiem okolicznością wymagającą tego rodzaju zsubiektywizowanych ocen.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Marka I. na postanowienie Ministra Sprawa Wewnętrznych i Administracji z dnia 21 lipca 2000 r. (...) w przedmiocie odmowy wydania paszportu - uchyla zaskarżone postanowienie; (...).

Uzasadnienie strona 1/2

Marek I. zaskarżył postanowienie Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 21 lipca 2000 r. (...), utrzymujące w mocy postanowienie Wojewody M. z 5 czerwca 2000 r. (...) o zaniechaniu czynności wystawienia paszportu. Oba postanowienia powoływały się na podstawę prawna art. 261 Kpa.

Wojewoda M. w kwietniu 2000 r. otrzymał podanie Skarżącego o wydanie paszportu w zamian za paszport utracony. Skarżący złożył jednocześnie opłatę 50 zł za wydanie nowego paszportu i wyjaśnił okoliczności utracenia paszportu. Jak podaje, paszport ten (...) został mu skradziony w pociągu, w czasie podróży do Antwerpii. W czasie postępowania wyjaśniającego ustalono, iż Skarżący otrzymał najpierw paszport (...) z terminem ważności do 22 czerwca 2004. W maju 1996 r. Skarżący zgłosił kradzież tego paszportu w parku w Londynie. Skarżący wrócił do kraju na podstawie paszportu blankietowego. W tym samym roku otrzymał nowy paszport (...) ważny do 12 lipca 2006 r. Ponieważ utratę paszportu uznano za zawinioną, Skarżący wniósł wówczas wyższą opłatę paszportową, którą się stosuje na wypadek utraty paszportu w okolicznościach, które pozwalają uznać odpowiedzialność strony za utratę dokumentu. W obecnej sprawie Skarżący domaga się wydania utraconego paszportu za opłatą ulgową, stosowaną wobec rencistów. Skarżący korzysta z pomocy opieki społecznej Organ administracji otrzymawszy wniosek wezwał Skarżącego na podstawie art. 261 Kpa do dopłaty kwoty 350 zł, opłaty podwyższonej, uznając, iż strona utraciła już drugi paszport z własnej winy. Skarżący opłaty nie wniósł i Wojewoda M. na podstawie art. 261 par. 1 i 2 Kpa zaniechał wydania paszportu Skarżącemu, powołując się także na par. 6 ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 grudnia 1996 r. w sprawie opłat paszportowych /Dz.U. nr 152 poz. 725/. Postanowienie zawierało pouczenie o możliwości wniesienia środka odwoławczego do Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji. Skarżący złożył na to postanowienie zażalenie, uważając ze krzywdzące. Organ drugiej instancji uznał postanowienie instancji pierwszej za uzasadnione. Dodatkowo /w odpowiedzi na skargę/ wyjaśnił, że skoro Skarżący utracił paszport w pociągu dlatego, że stawił go w toalecie, przeto odpowiada za utratę dokumentu, a to czyni prawidłowym wymierzenie opłaty na zasadach par. 6 rozporządzenia z dnia 19 grudnia 1996 r. W aktach administracyjnych sprawy (...) znajduje się adnotacja Skarżącego, który wyraża zgodę na wniesienie opłaty dodatkowej, której brak jest przyczyna negatywnego rozstrzygnięcia sprawy o wydanie paszportu, jednakże nie czuje się winny utraty paszportu. Zaskarżone postanowienie zawiera pouczenie o możliwości złożenia skargi do NSA.

Skarżący w bardzo obszernej skardze powołuje się na pogwałcenie praw człowieka, konstytucji oraz rozmaitych aktów prawa międzynarodowego humanitarnego, bez wskazywania wszakże konkretnych faktów związanych ze sprawą i o tym świadczących. Zarzuca też zaskarżonej decyzji kierowanie się pobudkami antysemickimi i totalitarnymi.

Strona 1/2