Towary przywożone w ramach umowy leasingu, nadal stanowiące własność leasingodawcy, podlegają odprawie celnej czasowej w trybie art. 17 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi firmy C.T.R. z A. na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 31 sierpnia 1995 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji celnych i na podstawie art. 22 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 55 ust. 1 cytowanej ustawy - zasądził od Prezesa Głównego Urzędu Ceł na rzecz skarżącej dwa tysiące złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Firma C.T.R. N.V. z A., będąca stroną skarżącą, wnioskiem z dnia 21 czerwca 1994 r. wystąpiła do Prezesa Głównego Urzędu Ceł o stwierdzenie nieważności kilku decyzji celnych Dyrektora Urzędu Celnego w P., w tym decyzji zawartej w zgłoszeniu celnym z dnia 21 maja 1991 r. nr 413/0955, wydanej na wniosek firmy P.S. Ltd. We wniosku podano, że naczepy odprawione kwestionowanymi decyzjami celnymi stanowią własność belgijskiej spółki C.T.R. z siedzibą w A. i w związku z tym nie mogły być na podstawie odprawy celnej ostatecznej dopuszczone do obrotu na polskim obszarze celnym.
Prezes Głównego Urzędu Ceł decyzją z dnia 31 sierpnia 1995 r. nr (...) odmówił stwierdzenia nieważności kwestionowanej decyzji celnej Dyrektora Urzędu Celnego w P., stwierdzając w uzasadnieniu między innymi, że w trakcie odprawy celnej naczep spółka P.S. Ltd nie przedstawiła umowy leasingu, a wnioskując o zwolnienie naczep od cła załączyła do akt tylko zezwolenie Prezesa Agencji do Spraw Inwestycji Zagranicznych z dnia 14 grudnia 1990 r., akt notarialny zawiązania spółki z dnia 27 grudnia 1990 r. i faktury opiewające na 120 000 DM każda. Ponadto strona złożyła oświadczenie, że zakupiła odprawiane towary.
Na podstawie oświadczenia strony oraz na podstawie złożonych dokumentów funkcjonariusz celny dokonał odprawy celnej i zwolnił od cła sprowadzone towary na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych /Dz.U. nr 41 poz. 325 ze zm./ zamiast na podstawie art. 37 ust. 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1991 r. o spółkach z udziałem zagranicznym /Dz.U. nr 60 poz. 253/, co jednak nie miało istotnego wpływu na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy i nie może stanowić podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji celnej.
Decyzja Prezesa Głównego Urzędu Ceł została zaskarżona do Naczelnego Sądu Administracyjnego przez firmę C.T.R., która, jak twierdzi, zawarła umowę leasingu 80 nowych naczep-chłodni 3-osiowych z firmą P.S. Ltd. Firma ta dokonała odprawy celnej naczep, korzystając ze zwolnienia od cła na podstawie art. 30 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej z udziałem podmiotów zagranicznych. Dokonanie ostatecznej odprawy celnej jednej z naczep na podstawie faktury pro-forma, zezwolenia Prezesa Agencji do Spraw Inwestycji Zagranicznych, aktu notarialnego i oświadczenia o zakupie sprowadzonych towarów, a także bezterminowe dopuszczenie jej do obrotu na polskim obszarze celnym bez dokumentu, który stanowiłby dowód przeniesienia własności, oraz zwolnienie od cła naruszają przepisy prawa celnego, a mianowicie art. 67 ust. 1 w związku z art. 63 ust. 5. Na podstawie dokumentów odprawy celnej Burmistrz Miasta S. zarejestrował naczepy, wskazując jako właściciela firmę P.S. To z kolei umożliwiło tej firmie rozporządzenie naczepami, tak jak gdyby była ich właścicielem. Działania te znacznie utrudniły i opóźniły odzyskanie kilkunastu z przekazanych naczep oraz wręcz uniemożliwiły odzyskanie pozostałych przez ich właściciela.