Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Dąbrowska asesor WSA Joanna Kube spr. asesor WSA Jacek Fronczyk Protokolant Iwona Cichocka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2004 r. sprawy ze skargi C. P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję organu I instancji 2. zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości 3. zasądza na rzecz ustanowionego w sprawie adwokata kwotę 240 (dwieście czterdzieści) zł z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Warszawie tytułem wynagrodzenia za zastępstwo prawne wykonane na zasadzie prawa pomocy.
C. P. w dniu 10 grudnia 2002 r. złożył do Wojewody [...] wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...] listopada 1994 r. wydanej przez Prezydenta Miasta S. o wymeldowaniu z pobytu stałego przy ul. [...] w S.
W uzasadnieniu wniosku wskazał, że decyzja ta doręczona mu została w dniu 6 grudnia 2002 r.
Zakwestionował doręczenie wskazanej decyzji kuratorowi ustanowionemu postanowieniem Sądu Rejonowego w S. z dnia [...] września 1994 r. sygn. akt [...].
Powołując się na postanowienie z dnia [...] marca 1996 r. sygn. akt [...], podał, że wniosek o ustanowienie kuratora, na skutek jego rewizji został oddalony.
Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lutego 2003 r. nr [...] odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta S. z dnia [...] listopada 1994 r. na podstawie art. 157 § 3 w związku z art. 156 § 1 kpa.
Organ podniósł, że wskazana przez C. P. we wniosku wada tego postępowania nie jest przyczyną uzasadniającą wszczęcie postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności na podstawie art. 156 § 1 kpa, a w szczególności wymieniona w pkt 1, 2, 4, 7 tego przepisu.
Podano, że decyzja została skierowana do osoby będącej stroną i wydana przez organ właściwy do załatwienia sprawy wymeldowania C. P.
Ponadto wyjaśniono, że przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r. nr 87, poz. 960 ze zm.) nie przewidują przypadku, w którym decyzja meldunkowa byłaby nieważna. Wobec tego decyzja ta nie może zawierać wady powodującej jej nieważność z mocy przepisu szczególnego.
Zdaniem organu, przedmiotowa decyzja wydana została na podstawie obowiązujących przepisów prawa albowiem wymeldowanie nastąpiło na podstawie art. 15 ust. 2 powołanej ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych.
Organ uznał, że nie ma także podstaw do zakwalifikowania podanych przez C. P. faktów jako rażącego naruszenia prawa.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji po rozpatrzeniu odwołania C. P., decyzją z dnia [...] kwietnia 2003 r. nr [...] na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] lutego 2003 r. o odmowie wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta S. z dnia [...] listopada 1994 r.
W uzasadnieniu tej decyzji Minister wskazał, że organ I instancji prawidłowo pod względem formalnym i przedmiotowym ocenił wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego. C. P. bowiem nie powołał żadnej z okoliczności, o których mowa w art. 156 § 1 kpa uprawniających organ do wszczęcia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji.
Wyjaśniono, że nieuczestniczenie strony w postępowaniu o wymeldowanie, nie jest podstawą do wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności, a może jedynie stanowić przesłankę do wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 4 kpa.