Skarga spółki "R." i spółki "A.B." w likwidacji na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji czasowych odpraw przywozowych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 2 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

1. W stosunku do towaru będącego przedmiotem czasowego przywozu nie można dokonywać żadnych innych czynności, poza tymi, które są przewidziane w art. 17 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./.

2. "Podmiotem zobowiązanym" do wywozu w rozumieniu prawa celnego /art. 18/ jest jedynie podmiot, który przyjął na siebie obowiązek wywiezienia towaru podczas odprawy celnej przywozowej. Nie jest możliwe skuteczne przenoszenie zobowiązań publicznoprawnych na inne osoby w drodze czynności cywilnoprawnych, chyba że wyraźny przepis prawa na to zezwala.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi spółki "R." i spółki "A.B." w likwidacji na decyzję Prezesa Głównego Urzędu Ceł z dnia 2 lipca 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji o likwidacji czasowych odpraw przywozowych i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 2 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Prezesa Głównego Urzędu Ceł kwotę dwanaście milionów osiemset dwadzieścia jeden tysięcy złotych na rzecz każdej z nich tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z dnia 2 lipca 1992 r. nr DPC II/I-450-116/92/6674, w której jako adresata wskazano spółkę "R.", Prezes Głównego Urzędu Ceł stwierdził nieważność ostatecznych decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w R., zawartych w jednolitych dokumentach administracyjnych SAD nr 060100/000025 z dnia 30 stycznia 1992 r., nr 060100/000032 z dnia 4 lutego 1992 r., nr 060100/000028 z dnia 2 lutego 1992 r., nr 060100/000027 z dnia 1 lutego 1992 r., nr 060100/000080 z dnia 8 marca 1992 r., nr 060100/000087 z dnia 10 marca 1992 r., nr 060100/000089 z dnia 11 marca 1992 r., nr 060100/000091 z dnia 12 marca 1992 r., nr 060100/000095 z dnia 13 marca 1992 r. i nr 060100/000104 z dnia 17 marca 1992 r. Mocą tych decyzji dopuszczono do wywozu za granicę mrożone mięso wołowe z równoczesną likwidacją czasowych odpraw przywozowych tego mięsa: Zdaniem Prezesa Głównego Urzędu Ceł, decyzje Dyrektora Urzędu Celnego rażąco naruszały prawo, gdyż - skoro mięso było sprowadzone na zasadzie odprawy czasowej przez spółkę "A.B." - tylko spółka "A.B." mogła dokonać likwidacji odpraw przez wywiezienie mięsa za granicę; jeśli zaś spółka "A.B." sprzedała mięso spółce "R.", naruszyła warunek odpraw czasowych i odprawy te stały się odprawami ostatecznymi z mocy prawa /art. 18 prawa celnego/.

Do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę wniosła zarówno spółka "R.", jak i spółka "A.B." w likwidacji, wnosząc o uchylenie decyzji Prezesa GUC. Podstawę skargi spółki "R." stanowił zarzut naruszenia przepisów art. 10 i 67 par. 4 Kpa przez niezawiadomienie jej o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w R., co uniemożliwiło jej przedstawienie własnego stanowiska i dowodów, jak również zarzut naruszenia prawa materialnego przez przyjęcie, że w wyniku sprzedaży mięsa spółce "R." naruszone zostały warunki art. 18 prawa celnego. W skardze spółki A.B." /w likwidacji/ zawarty był zarzut naruszenia przepisów prawa celnego oraz błędnej oceny stanu faktycznego przez przyjęcie, że naruszono warunki odprawy czasowej.

Prezes Głównego Urzędu Ceł wnosił o oddalenie skargi spółki "R," na tej podstawie, że choć niezawiadomienie jej o wszczęciu postępowania w sprawie .stwierdzenia nieważności decyzji Dyrektora Urzędu Celnego w R. narusza przepisy procesowe, to jednak nie powinno to uzasadniać uwzględnienia skargi, gdyż z przyczyn wskazanych w zaskarżonej decyzji jest ona zgodna z prawem. Prezes GUC natomiast wnosił o odrzucenie skargi spółki "A.B.", twierdząc, że spółka ta nie jest stroną tego postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Nie jest trafny pogląd Prezesa Głównego Urzędu Ceł, iż spółka A.B." /w likwidacji/ nie mogła w niniejszej sprawie wnieść skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, gdyż nie była stroną postępowania administracyjnego Jak wynika z art. 28 Kpa, stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. W postępowaniu, które jest przedmiotem oceny Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie, Prezes Głównego Urzędu Ceł stwierdził nieważność decyzji likwidujących odprawy celne czasowe. Stroną postępowań, w których dokonano tych odpraw, była spółka "A.B.". Likwidacja odpraw powodowała, że spółka "A.B." została zwolniona z obowiązku zapłaty cła przywozowego. Stwierdzenie nieważności decyzji o likwidacji odpraw celnych czasowych oznaczało, że zwolnienie takie zostaje uchylone. Stwierdzenie nieważności decyzji zatem wywarło skutek w sferze praw i obowiązków spółki "A.B.", i to skutek o charakterze bezpośrednim. Wywarcie przez decyzję administracyjną bezpośredniego skutku w sferze praw i obowiązków określonego podmiotu oznacza, że postępowanie administracyjne, w którym decyzja taka zostaje wydana, dotyczy interesu prawnego lub obowiązku tego podmiotu w rozumieniu art. 28 Kpa, a w konsekwencji - że podmiot ten jest stroną tego postępowania i może wnieść skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 197 pkt 1 Kpa/.

Strona 1/2