Badając, w granicach zakreślonych w art. 200 par. 2 Kpa słuszność skargi, organ odwoławczy dokonuje jej oceny na podstawie materiału dowodowego zebranego w postępowaniu instancyjnym - przed wydaniem decyzji ostatecznej.
Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Barbary S. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 grudnia 1993 r. Nr DO-IV-47/8/91/93 w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji - I. Uchylił zaskarżoną decyzję; II. Zasądził od Ministra Spraw Wewnętrznych na rzecz skarżącej - Barbary S. kwotę 2.000.000 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Decyzją z dnia 25 października 1992 r. Minister Spraw Wewnętrznych - po ponownym rozpoznaniu, na skutek uchylenia poprzedniej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny, odwołania złożonego przez Wojciecha D. - uchylił decyzję Wojewody w W. z 18 października 1991 r. i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia.
W uzasadnieniu decyzji, powołując się na zawarte w pisemnych motywach wyroku NSA zalecenia, polecił organowi I instancji wyjaśnienie okoliczności dotyczących złożonych przez Felicję D. w 1988 r. oświadczeń przed pracownikiem Urzędu Dzielnicowego W.
Po uzupełnieniu postępowania dowodowego we wskazanym przez Ministra Spraw Wewnętrznych kierunku, Wojewoda w W. decyzją z dnia 7 kwietnia 1993 r. odmówił wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia 27 lutego 1988 r. orzekającej o wymeldowaniu Wojciecha D. z lokalu Nr 2 przy ul. M. 5 w W.
W uzasadnieniu decyzji Wojewoda W. stwierdził, że przesłuchany w toku rozprawy administracyjnej pracownik urzędu H.C. potwierdziła fakt podpisania przez Felicję D. sporządzonej przez nią notatki urzędowej z dnia 27 lutego 1988 r. /k. 34/, jak również druku zawierającego oświadczenie woli Felicji D. z dnia 27 lutego 1988 r. Wyjaśniła również, że Felicja D. złożyła podpis po uprzednim odczytaniu treści zawartej w notatce i na druku. Mając na względzie, że Felicja D., zeznając przed NSA, nie kwestionowała autentyczności swego podpisu, organ ten uznał za wiarygodne zeznania złożone przez pracownika urzędu. W tej sytuacji, skoro Felicja D. złożyła oświadczenie, iż syn W.D. utracił uprawnienia do pobytu w lokalu i faktycznie lokal ten opuścił, wydana dnia 27 lutego 1988 r. decyzja o wymeldowaniu nie narusza prawa. Dodał również, że skoro Wojciech D. nie miał samoistnych uprawnień do lokalu, a jedynie pochodne, to dobrowolne opuszczenie przez niego lokalu - przy tego rodzaju uprawnieniach - oznacza rezygnację z tych uprawnień. Powołał się przy tym na jednolite w tego rodzaju sprawach stanowisko NSA.
Od powyższej decyzji wniósł odwołanie Wojciech D., domagając się jej uchylenia lub stwierdzenia nieważności.
Decyzją z dnia 3 czerwca 1993 r. Minister Spraw Wewnętrznych - po rozpoznaniu odwołania - utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Wojewody w W.
W uzasadnieniu swego stanowiska organ odwoławczy stwierdził, co następuje:
"Artykuł 67 par. 1 Kpa i art. 72 Kpa pozostawiają organowi wybór formy utrwalenia niektórych czynności postępowania. Wobec powyższego, oświadczenia składane przez Felicję D. mogły być sporządzone w formie notatek służbowych (...). Nie narusza to w rażący sposób art. 67 par. 1 Kpa." Stwierdził również, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać należy za niewiarygodne stwierdzenie Felicji D., iż nie składała i nie podpisywała oświadczeń, których treść została utrwalona w notatkach sporządzonych 27 lutego 1988 r. /k. 34 i 35 akt/. W szczególności, jeśli zważy się, że zeznając przed Naczelnym Sądem Administracyjnym nie zaprzeczała tym faktom. Skoro zatem sfałszowanie podpisu nie zostało stwierdzone przez sąd lub inny właściwy organ, należy uznać, że jest to dowód wiarygodny i w tej sytuacji brak jest podstaw do zakwestionowania decyzji o wymeldowaniu.