Regulacja prawna ograniczająca uprawniania do świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej w warunkach deportacji w latach 1939-1945 do osób, które prócz spełnienia innych warunków były deportowane z Polski przedwrześniowej i w dacie deportacji posiadały polskie obywatelstwo nie narusza konstytucyjnych zasad państwa prawnego.
Państwo, finansując ze swego budżetu /art. 6 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonych w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich - Dz.U. nr 87 poz. 395 ze zm./, z natury rzeczy ograniczonego, świadczenia z tytułu represji doznanej w latach 1939-1945 ze strony zewnętrznego agresora władne jest bowiem ograniczyć krąg uprawnionych, do osób charakteryzujących się w równym stopniu pewnymi istotnymi cechami /zamieszkiwanie w dacie represjonowania na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, posiadanie wówczas obywatelstwa polskiego/ i takie ustawowe ograniczenie nie narusza także konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości.
skargę oddala w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego z tytułu deportacji do pracy przymusowej.
Kierownik Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 11.12.1997 r. odmówił przyznania Annie J. uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonych w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich /Dz.U. nr 87 poz. 395 ze zm./. W uzasadnieniu decyzji podano, że wykonywana w okresie od czerwca 1942 r. do kwietnia 1945 r. przez Annę J. praca przymusowa w Poczdamie nie uprawnia do świadczenia, bowiem wymieniona została wywieziona do pracy przymusowej z terytorium byłego ZSRR, zaś art. 2 pkt 2 lit. "a" ww. ustawy przewiduje, iż świadczenia pieniężne z tytułu pracy przymusowej przysługuje osobom deportowanym do tej pracy z terytorium państwa polskiego.
We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy skierowanym do Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych Anna J. podała, że ustawa z dnia 31 maja 1996 r. obejmuje osoby, które w dacie deportacji były obywatelami Polski, są nimi obecnie i mieszkają obecnie na terenie Polski oraz przyznała, że spośród tych trzech warunków spełnia jedynie dwa, gdyż od 1945 r. mieszka na terenie Polski i posiada obywatelstwo polskie.
Przyznała, że została deportowana z terytorium byłego ZSRR lecz po powrocie z przymusowych robót nie powróciła do swych rodzinnych stron na Ukrainę.
Uważa, że z chwilą otrzymania obywatelstwa polskiego utraciła prawa do ubiegania się o świadczenia na terenie byłego ZSRR.
Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia 6 maja 1998 r. utrzymał w mocy swą decyzję z dnia 11.12.1997 r., po ponownym rozpatrzeniu sprawy w trybie art. 127 par. 3 Kpa.
W uzasadnieniu decyzji podał, iż podstawę odmowy przyznania prawa do świadczenia stanowi to, że skarżąca nie była deportowana do pracy przymusowej z terytorium Polski lecz z miejscowości P. województwo Kijów.
W skardze wniesionej do Naczelnego Sądu Administracyjnego Anna J. podniosła, iż zaskarżona decyzja jest dla niej niezrozumiała i krzywdząca. Organ orzekający nie kwestionuj e wykonywania przez skarżącą pracy przymusowej na terenie III Rzeszy, lecz odmawia prawa do świadczenia ze względu na miejscowość, z której skarżącą wywieziono na przymusowe roboty.
Skarżąca wyraża przekonanie, że zaskarżona decyzja obraża wszelkie normy prawne i moralne. W odpowiedzi na skargę Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych wniósł o jej oddalenie podkreślając, że żądanie skarżącej dotyczące przyznania świadczenia jest bezzasadne gdyż była ona wywieziona na roboty przymusowe na terytorium III Rzeszy z P. Ż /obwód kijowski/, a zatem z miejscowości, która leżała poza terytorium II Rzeczypospolitej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje: