Brak ustawowej przesłanki uwzględnienia żądania zgłoszonego we wniosku wszczynającym postępowanie administracyjne nie czyni tego postępowania bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 par. 1 Kpa, lecz oznacza jedynie bezzasadność żądania strony.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Prokuratora Wojewódzkiego w W. na decyzję Kierownika Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w W. z dnia 14 marca 1988 r. w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie wymeldowania Sławomira K. z pobytu stałego i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję.
Po rozpatrzeniu wniosku Wacława T. o wymeldowanie Sławomira K. z pobytu stałego w lokalu nr 19 przy ul. G. nr 26 w W., Kierownik Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Miejskiego w W. decyzją z dnia 14 marca 1988 r. nr WSA 8219/18/88 umorzył postępowanie w powyższej sprawie, ponieważ ustalił, że Sławomir K. przebywa w zakładzie karnym, co powoduje bezprzedmiotowość postępowania.
Zaskarżając tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Prokurator Wojewódzki w W. zarzuca jej naruszenie art. 105 Kpa, albowiem obowiązkiem organu było wyjaśnienie okoliczności sprawy, a w szczególności przesłanek określonych w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ oraz merytoryczne rozstrzygnięcie o żądaniu strony. Z tego względu w skardze wniesiono o uchylenie decyzji.
Odpowiadając na skargę, organ orzekający przyznaje, że jest "problem formalnoprawny", czy w sprawie należało wydać decyzję o odmowie wymeldowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga jest zasadna, albowiem decyzja umarzająca - jako bezprzedmiotowe - postępowanie w sprawie wymeldowania Sławomira K. z pobytu stałego w lokalu nr 19 przy ul. G. nr 26 w W. nie znajduje podstaw ani w dyspozycji art. 105 Kpa, stanowiącego proceduralną podstawę takich decyzji, ani też w przepisach prawa materialnego, mających zastosowanie w sprawie.
W trafnie powołanym w skardze orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęto, że nie można umorzyć postępowania administracyjnego w sprawie o wymeldowanie, jeżeli strony tego postępowania zainteresowane były rozstrzygnięciem sprawy co do jej istoty /wyrok z dnia 21 maja 1985 r. III SA 134/85 z glosą J. Borkowskiego - OSPiKA 1987 z. 2 poz. 26/. Takie stanowisko judykatury jest zresztą oczywistą i konieczną konsekwencją jednoznacznej w tej mierze treści przepisów zamieszczonych w art. 105 Kpa. Organ administracji państwowej wydaje mianowicie decyzję o umorzeniu postępowania, gdy z jakiejkolwiek przyczyny stało się ono bezprzedmiotowe /par. 1/. Może także umorzyć postępowanie, jeżeli wystąpi o to strona, na której żądanie postępowanie zostało wszczęte, a nie sprzeciwiają się temu inne strony i nie jest to sprzeczne z interesem społecznym.
Wbrew zapatrywaniu organu orzekającego w niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna z tych przyczyn uzasadniających umorzenie postępowania. Jego przedmiotem bowiem było żądanie wymeldowania z pobytu stałego w trybie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Nie występowały zaś okoliczności powodujące bezprzedmiotowość tak sformułowanego żądania i nie zostało też ono cofnięte przez wnioskodawcę.