Sprawa ze skargi na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym w W. w przedmiocie zaniechania poboru podatku od nieruchomości w kwocie 40
Tezy

Jeżeli w wyniku przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego ustalono, że wnioskodawca rzeczywiście znajduje się w trudnej sytuacji materialnej, że pobranie podatku mogłoby zagrozić jego egzystencji, organ nie powinien - bez naruszania granic przyznanego mu uznania - odmówić udzielenia jednej z form ulgi przewidzianej w art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

Przy czym, przy interpretacji pojęcia "zagrozić egzystencji podatnika" należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej /Dz.U. nr 87 poz. 506/, a zatem czy osoba, której odmówiono zaniechania poboru w całości lub części podatku, nie znalazła się w sytuacji uprawniającej ją do przyznania świadczeń pomocy społecznej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu sprawy ze skargi Janiny B. na decyzję Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym w W. z dnia 8 maja 1991 r. nr S-K.O. 3252/19/91 w przedmiocie zaniechania poboru podatku od nieruchomości w kwocie 405.000 zł, tj. 50 proc. wymiaru podatku od nieruchomości za rok 1991 - oddalił skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Janinie B. naliczono za rok 1991 podatek od nieruchomości w kwocie 810.000 zł. Podatniczka jest właścicielką nieruchomości o powierzchni 0,27 ha oraz budynku gospodarczego o powierzchni 225 m2. Z nieruchomości naliczono podatek w kwocie 135.000 zł, natomiast z budynku gospodarczego podatek w kwocie 675.000 zł.

Janina B. podaniem z dnia 11 marca 1991 r. zwróciła się o umorzenie podatku, ponieważ z powodu podeszłego wieku i niskiej renty nie jest w stanie wpłacić podatku w całości.

Wójt Gminy w M. decyzją nr PiO 32540/2/91 z dnia 12 kwietnia 1991 r., wydaną na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111/, orzekł o zaniechaniu poboru podatku od nieruchomości w kwocie 405.000 zł, tj. 50 proc. wymiaru podatku od nieruchomości za rok 1991. W uzasadnieniu podkreślono, że zaniechano poboru części podatku od nieruchomości za rok 1991 z powodu trudnych warunków materialnych wynikających z tego, iż jedynym źródłem utrzymania podatniczki jest renta rolnicza. Ponadto na podjęcie powyższej decyzji wpływ miał fakt, że podatniczka jest w podeszłym wieku, opiekuje się synem, który jest inwalidą.

Od decyzji odwołała się Janina B. W odwołaniu wniosła o umorzenie pozostałej kwoty podatku, ponieważ i tej kwoty ze względu na sytuację rodzinną i majątkową nie jest w stanie zapłacić.

Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa W. decyzją nr S-K.O. 3252/19/91 z dnia 5 maja 1991 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podkreślił, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych, organ podatkowy może zaniechać w całości lub części ustalenia zobowiązań podatkowych i poboru podatku, gdy pobranie podatku mogłoby zagrozić zdolności gospodarczej lub egzystencji podatnika. Ze względu na trudną sytuację materialną podatniczki, organ I instancji zaniechał poboru podatku od nieruchomości w wysokości 50 proc. należnego podatku. Z materiału sprawy wynika, że wraz z podatniczką mieszka syn, który otrzymuje rentę w wysokości 708.000 zł, oraz córka Barbara, która pracuje w spółce wodnej w Ś. Domownicy powinni partycypować w kosztach utrzymania swojego miejsca zamieszkania, a więc również w należnych opłatach. W ocenie organu odwoławczego należna do zapłaty kwota podatku od nieruchomości przy wspólnych dochodach całej rodziny, podzielona na 4 raty płatności, nie stanowi takiego obciążenia, by jej uregulowanie zagroziło egzystencji rolnika. Biorąc to pod uwagę, Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzją.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Janina B. podtrzymała argumenty podniesione w odwołaniu, a ponadto zwróciła uwagę, że jej córka Barbara pracuje w Wojewódzkim Związku Spółek Wodnych w Ś., ale ma umowę podpisaną na czas określony do 31 grudnia 1991 r. ze względu na brak środków finansowych zakładu.

W odpowiedzi na skargę Kolegium Odwoławcze przy Sejmiku Samorządowym Województwa W. wniosło o oddalenie skargi. W uzasadnieniu odpowiedzi powtórzono argumenty będące podstawą utrzymania w mocy decyzji organu I instancji.

Strona 1/2