Odmowa wykonania taksówką osobową usługi przewozowej bez uzasadnionych przyczyn lub wyczekiwanie na korzystne kursy zamiast wykonywania normalnych usług są naruszeniem przepisów par. 13 i par. 17 ust. 1 załącznika do zarządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 30 czerwca 1967 r. w sprawie przepisów porządkowych przy przewozie osób i bagażu taksówkami samochodowymi /M.P. nr 38 poz. 187/ i uzasadniają cofnięcie przewoźnikowi zezwolenia na prowadzenie transportu drogowego na podstawie par. 42 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Mariana K. na decyzję Wojewody Wrocławskiego z dnia 9 listopada 1983 r. w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na prowadzenie transportu drogowego taksówką osobową.
Decyzją nr Km. IV/6650/489/83, wydaną z upoważnienia Naczelnika Dzielnicy we Wrocławiu w dniu 10 października 1983 r., "wypowiedziano" Marianowi K. zezwolenie na prowadzenie taksówką osobową publicznego transportu drogowego. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że w dniu 6 czerwca 1983 r., na postoju przy Dworcu Głównym, odmówił jazdy bez podania przyczyny, a uprzednio był już dwukrotnie ukarany przez sąd koleżeński Wojewódzkiego Zrzeszenia Prywatnego handlu i Usług za oczekiwanie na dogodny kurs przy bocznym wyjściu z Dworca Głównego.
Utrzymując w mocy powyższą decyzję, Wojewoda Wrocławski w uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia z dnia 9 listopada 1983 r. nr Km. 6650/188/65/83 podkreślił, że wbrew postanowieniu par. 17 ust. 1 szczegółowych przepisów porządkowych przy przewozie osób i bagażu taksówkami osobowymi Marian K. odmawia jazdy pasażerom oraz oczekuje na kursy bardziej opłacalne finansowo, o czym świadczą dowody wskazane już w motywach decyzji organu I instancji oraz notatka Wojewódzkiego Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług z dnia 5 lipca 1982 r., stwierdzająca, że systematycznie wyczekuje on na korzystne kursy w okolicach Dworca Głównego, Portu Lotniczego i hoteli.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Marian K. wnosił o uchylenie obu tych decyzji jako naruszających zasady określone w art. 7 Kpa oraz o przesłuchanie 11 wskazanych świadków na okoliczność, że od 1962 r. rzetelnie prowadzi taksówkę. Podnosił, on że orzeczenie sądu koleżeńskiego pochodzi sprzed 4 lat, notka z 5 lipca 1982 r. zawiera całkowicie nieprawdziwe dane, a rzekoma odmowa jazdy w dniu 6 czerwca 1983 r. wynika jedynie z notatki milicyjnej, która nie może być dowodem w sprawie. Skarżący jest inwalidą wojskowym, cierpi także na schorzenie przewodu pokarmowego i w porze posiłków parkuje taksówkę przed Dworcem Głównym, albowiem korzysta z jadłodajni położonej na jego terenie. Skarżący podkreślał, że organy orzekające w tej sprawie kierowały się jedynie sugestiami wynikającymi z nieprawdziwej i krzywdzącej notatki prasowej. W tych warunkach cofnięcie pozwolenia na prowadzenie taksówki jest nieuzasadnione, a nawet sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.
Zdaniem organu II instancji, odpowiadającego na tę skargę, ustalenia o niewłaściwym świadczeniu usług przez wyczekiwanie na bardziej opłacalne kursy i odmowę wykonywania normalnych usług poczynione zostały na podstawie następujących dowodów:
- orzeczenia sądu koleżeńskiego z dnia 26 kwietnia 1979 r.,
- notatki Wojewódzkiego Zrzeszenia Prywatnego Handlu i Usług z dnia 15 lipca 1982 r.,
- orzeczenia sądu koleżeńskiego z dnia 30 listopada 1982 r., uznającego Mariana K. winnym wyczekiwania na dogodne kursy w dniach 2 i 13 października 1982 r.,
- notatki inspektora gospodarki samochodowej z dnia 16 kwietnia 1983 r., stwierdzającej odmowę jazdy sprzed Dworca Głównego oraz notatki Wydziału Ruchu Drogowego Komendy Wojewódzkiej MO, dotyczącej faktu odmowy jazdy w dniu 6 czerwca 1983 r. z tego samego postoju. Stanowiące w tej sytuacji podstawę prawną działania organów rozporządzenie Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./ w par. 19 ust. 1 pkt 3 nakłada na posiadaczy zezwolenia na prowadzenie taksówki obowiązek przestrzegania regulaminu zarobkowego przewozu, wprowadzonego zarządzeniem Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 30 czerwca 1967 r. jako "szczegółowe przepisy porządkowe przy przewozie osób i bagażu taksówkami osobowymi" /M.P. nr 38 poz. 187/. Postępowanie skarżącego stoi w wyraźnej sprzeczności z tymi przepisami, a nagminność stwierdzonych wykroczeń świadczy o złej woli. Pomimo bowiem orzeczeń sądu koleżeńskiego skarżący nie zmienił sposobu świadczenia usług. Wbrew zarzutom skargi, Naczelnik Dzielnicy - przed wydaniem decyzji w sprawie - przeprowadził postępowanie wyjaśniające, co wynika z materiałów znajdujących się w aktach sprawy.