Skarga Janiny J. na decyzję dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu w przedmiocie cofnięcia potwierdzenia wykonania rzemiosła i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także
Tezy

1. Zasady współżycia społecznego muszą być uwzględnione - jako odrębne kryterium rozstrzygnięcia sprawy przez organy administracji państwowej - tylko wówczas, gdy tak stanowią przepisy prawa, będące materialnoprawną podstawą decyzji administracyjnej. Natomiast te zasady rozumiane abstrakcyjnie, w oderwaniu od treści konkretnego przepisu, nie mogą być skutecznie powoływane w postępowaniu administracyjnym jako podstawa żądania przyznania uprawnienia lub uzasadnienia uchylenia się od nałożonego obowiązku.

2. Cofnięcie uprawnienia do wykonywania rzemiosła z przyczyn podanych w art. 18 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ jest możliwe tylko wówczas, gdy zaleganie z opłaceniem dotyczy należności, które stały się wymagalne w okresie 6 lub więcej miesięcy przed wydaniem decyzji ostatecznej o cofnięciu uprawnienia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Janiny J. na decyzję dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu z dnia 3 września 1984 r. w przedmiocie cofnięcia potwierdzenia wykonania rzemiosła i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa zasądził od tego organu kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.

Inne orzeczenia z hasłem:
Rzemiosło
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu
Uzasadnienie strona 1/3

Przedmiotem skargi Janiny J. do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja dyrektora Wydziału Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu z dnia 3 września 1984 r. nr DW-IIIc-7652/Rz/23/84, utrzymująca w mocy decyzję Kierownika Wydziału Handlu, Drobnej Wytwórczości i Usług Urzędu Miejskiego w Ś. z dnia 30 czerwca 1984 r. nr DW-7652/12/84, cofającą Janinie J. potwierdzenie wykonywania rzemiosła w zakresie mechaniki pojazdowej. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ orzekający powołał się na zawiadomienie Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych o zaleganiu skarżącej w opłacaniu składek na kwotę 68.699 zł oraz na pismo Urzędu Skarbowego w Ś., według którego zalega ona w opłacie skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła za 1983 r. w kwocie 23.498 zł plus 4.472 zł odsetek, a ponadto za czerwiec i lipiec 1984 r. zalega z opłatami na kwotę 15.508 zł. W tej sytuacji wydana decyzja jest zgodna z art. 18 ust. 2 pkt 6 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła, a także z interesem społecznym.

Skarżąca natomiast zarzuca powyższej decyzji sprzeczność z przepisami prawa, polegającą na nieuwzględnieniu zasad współżycia społecznego, ustaleniu stanu faktycznego na podstawie nieaktualnego zaświadczenia o wysokości zadłużeń oraz nieustosunkowaniu się do jej wniosku o zawieszenie wszczętego postępowania. W dalszych wywodach skarżąca przyznaje, że zalegała z opłacaniem należności, ale w piśmie skierowanym do organu I instancji wykazała przyczyny, które doprowadziły do powstania zwłoki, i kroki podjęte dla spłaty należności oraz wnosiła o zaniechanie postępowania. ten ostatni wniosek uzasadniała zgodą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych i Urzędu Skarbowego na ratalną spłatę należności oraz faktem jednorazowego uiszczenia należnych składek cechowych. Decyzja narusza zasady współżycia społecznego, albowiem skarżąca jest wdową i prowadzi zakład wraz z dwoma synami, a zaległości są skutkiem zdarzenia losowego, to jest pożaru w mieszkaniu.

Odpowiadając na skargę, organ II instancji podnosi, że według dodatkowo zebranych informacji skarżąca w dalszym ciągu zalega z opłacaniem należności podatkowych w wysokości 35.000 zł oraz składek ubezpieczeniowych w wysokości 22.280 zł, co uzasadnia podjęte decyzje.

W aktach sprawy znajduje się pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych - Oddział w Wałbrzychu z dnia 7 września 1984 r., według którego w tym właśnie dniu wpłynęła wpłata regulująca zaległe składki. Natomiast z pisma Urzędu Skarbowego w Ś. z dnia 5 września 1984 r. wynika, że skarżąca zalega w opłacie skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła za 1983 r. w wysokości 23.498 zł, powiększonej o odsetki w wysokości 4.472 zł, lecz należność tę spłaca ratalnie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarżąca pozostaje w przekonaniu, że "zasady współżycia społecznego" są "normą prawną", z którą powinna być zgodna każda decyzja administracyjna. Formułując taki zarzut, miała zapewne na myśli skutki art. 5 kodeksu cywilnego. jednakże podnoszenie zarzutu tej treści w postępowaniu sądowoadministracyjnym jest nieskuteczne, ponieważ zawarta w cytowanym przepisie klauzula generalna, iż "nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego w Polsce Ludowej", została ustanowiona dla zapewnienie zgodności systemu prawa cywilnego ze stosunkami społecznymi i związanymi z nimi skalami wartości. ze względu na przynależność do systemu prawa cywilnego, klauzula ta nie może być stosowana w ocenie uprawnień i obowiązków powstających w obszarze normowanym przepisami prawa administracyjnego, w którym nie występuje jej odpowiednik. Zasady współżycia społecznego muszą by- uwzględnione - jako odrębne kryterium rozstrzygnięcia podejmowanego przez organy administracji państwowej - tylko wówczas, gdy tak stanowią przepisy będące podstawą materialnoprawną decyzji administracyjnej. Natomiast owe zasady rozumiane abstrakcyjnie, w oderwaniu od treści konkretnego przepisu, nie mogą być skutecznie powoływane w postępowaniu administracyjnym jako podstawa roszczeń o przyznanie uprawnienia lub uzasadnienie uchylenia się od nałożonego obowiązku.

Strona 1/3
Inne orzeczenia z hasłem:
Rzemiosło
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu