skargę Anieli K. na decyzję Wojewody Legnickiego w przedmiocie cofnięcia przydziału lokalu mieszkalnego.
Tezy

Faktyczne zajmowanie lokalu /art. 46 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe - Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ musi oznaczać co najmniej, że lokal stanowi miejsce, z którym najemca wiąże swe obecne lub przyszłe interesy, między innymi przechowując w nim swój podstawowy dobytek osobisty. Jednakże fakt taki będzie pozbawiony znaczenia, jeżeli z innych okoliczności sprawy wynika, że lokal trwale nie służy celom mieszkalnym najemcy, lecz jest w istocie wykorzystywany na inne cele.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Anieli K. na decyzję Wojewody Legnickiego z dnia 23 sierpnia 1983 r. w przedmiocie cofnięcia przydziału lokalu mieszkalnego.

Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu
Uzasadnienie strona 1/2

Naczelnik Miasta i Gminy w P., decyzją z dnia 5 lipca 1983 r. nr III-8174a/25/83 wydaną na podstawie art. 46 prawa lokalowego, cofnął Anieli K. uprawnienie do zajmowania lokalu mieszkalnego nr 2 w domu nr 15 przy ul. Ś. w P., nakazując jednocześnie jego opróżnienie.

wojewoda Legnicki utrzymał w mocy to rozstrzygnięcie, swoją decyzją z dnia 23 sierpnia 1983 r. nr GKM/TL/8177/37/83, powołując się w jej motywach na ustalenia, według których właścicielem budynku przy ul. Ś nr 14 jest Helena L. Nabyła ona ten budynek na własność w 1970 r. wraz z lokatorami - Józefem i Anielą K. - zajmującymi lokal mieszkalny na podstawie decyzji administracyjnej. W 1973 r. wybudowali oni kurnik przy ul. J. i zamieszkali w znajdujących się tam pomieszczeniach socjalnych, natomiast w budynku przy ul. Ś. nr 15 pozostały dwie dorosłe córki, które jednak wyprowadziły się do własnych mieszkań. Ponadto już w październiku 1982 r. Józef K. nabył budynek mieszkalny na własność syna Michała. Część budynku przy ul. Ś. nr 15, zamieszkała przez właścicielkę, jest wyremontowana, pilnego remontu natomiast wymaga lokal zajmowany przez małżonków K., którzy nie chcą udostępnić mieszkania na przeprowadzenie prac remontowych, mimo że faktycznie nie zajmują lokalu do celów mieszkalnych, o czym świadczą wyniki wizji lokalnej. Lokal ten utrzymują, pragnąc dokuczyć właścicielom budynku.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Aniela K. wnosi o uchylenie powyższej decyzji, twierdząc, że jest ona wynikiem nieporozumienia, gdyż nie ma innego mieszkania, a w pomieszczeniach kurnika faktycznie przebywa często z uwagi na potrzeby prowadzonej hodowli oraz uciążliwości, jakie złośliwie stwarza właścicielka budynku w prawidłowym korzystaniu z mieszkania. Właścicielka nigdy nie wspomniała o zamiarze przeprowadzenia remontu, ale skarżąca jest gotowa udostępnić w tym celu swoje mieszkanie, jeśli tylko otrzyma lokal zamienny, ponieważ innego mieszkania nie posiada, a nie stać jej na kupno.

Odpowiadając na tę skargę, organ II instancji wnosił o jej oddalenie, ponieważ w świetle materiałów zebranych podczas wizji lokalnych, przeprowadzonych zarówno przy ul. Ś., jak i przy ul. J., sporny lokal nie jest faktycznie zamieszkały przez skarżącą, a ponadto ustalono brak zużycia energii elektrycznej w tym lokalu od lutego 1981 r. do lutego 1983 r.

Rozpatrując stan faktyczny i prawny sprawy objętej skargą Anieli K., Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna, albowiem ustalenia poczynione przez Sąd podczas jej rozpoznawania nie dostarczają podstaw do skutecznego zakwestionowania legalności decyzji podjętych w sprawie. W szczególności nie stwierdzono, aby naruszały one prawo materialne, bądź przepisy postępowania administracyjnego w sposób istotnie wpływając na wynik sprawy, a dopiero wówczas uzasadnione byłoby uchylenie tych decyzji.

Materialnoprawną podstawą decyzji organów obu instancji administracyjnych, orzekających w niniejszej sprawie, jest art. 46 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/, określający przesłanki uzasadniające cofnięcie przydziału lokalu mieszkalnego. Stanowi on o możliwości cofnięcia przydziału także wówczas, gdy najemca faktycznie lokalu nie zajmuje. Przyjmuje się w orzecznictwie i literaturze przedmiotu, że faktyczne zajmowanie lokalu wymaga, aby najemca ześrodkował swoje podstawowe interesy życiowe w tym mieszkaniu, a zewnętrznym przejawem owych więzi powinien być w zasadzie stały w nim pobyt. Charakter pobytu w mieszkaniu, jako podstawową przesłankę uznania faktycznego zajmowania - bądź nie zajmowania - lokalu, należy każdorazowo oceniać w świetle całokształtu sytuacji życiowej najemcy, zwłaszcza jego stosunków zawodowych i rodzinnych, sposobu prowadzenia gospodarstwa domowego. W każdym razie "faktyczne zajmowanie lokalu" musi oznaczać co najmniej, że stanowi on miejsce, z którym najemca wiąże swoje obecne lub przyszłe interesy, między innymi przechowując w nim swój podstawowy dobytek osobisty. jednakże fakt przechowywania takiego dobytku będzie pozbawiony znaczenia, jeżeli z innych okoliczności sprawy wynika, że lokal w sposób trwały nie służy celom mieszkalnym najemcy, a więc nie pełni funkcji społeczno-gospodarczych mieszkania, lecz jest w istocie pomieszczeniem "składowym" lub wykorzystanym na inne, niemieszkalne cele.

Strona 1/2
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu