skargę w przedmiocie opłaty skarbowej.
Tezy

Wskazanie w umowie pożyczki strony zobowiązanej do uiszczenia opłaty skarbowej stanowi o obowiązku cywilnoprawnym i nie zwalnia stron tej umowy od solidarnej odpowiedzialności za tę opłatę jako obowiązku publicznoprawnego.

Sentencja

oddala skargę w przedmiocie opłaty skarbowej.

Uzasadnienie strona 1/2

W dniu 3 stycznia 1992 r. pomiędzy N. a Ś. została zawarta umowa pożyczki. Kwota pożyczki wynosiła 70 mln zł.

Decyzją z dnia 1 grudnia 1992 r. Urząd Skarbowy wymierzył stronom czynności opłatę skarbową w kwocie 1.400.000 zł wraz z odsetkami od dnia 18 stycznia 1992 r. Wymiaru dokonano na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c" oraz art. 10 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej stosując stawkę w wysokości 2 procent podstawy jej obliczenia, przewidzianą w par. 67 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2 października 1991 r. w sprawie opłaty skarbowej /Dz.U. nr 90 poz. 405 ze zm./.

W dniu 21 grudnia 1992 r. P. wniósł odwołanie od wyżej wymienionej decyzji kwestionując wymiar opłaty skarbowej, bowiem jak twierdzi zgodnie z umową, opłatę zobowiązał się uiścić pożyczkobiorca N.

Decyzją z dnia 23 lutego 1983 r. Izba Skarbowa utrzymała w mocy decyzję Urzędu Skarbowego podając, iż opłata została wymierzona zgodnie z obowiązującymi przepisami. Jednocześnie wskazano, iż obowiązek uiszczenia opłaty ciąży solidarnie na stronach czynności cywilnoprawnej. Skoro N. nie uiścił opłaty, to zgodnie z zasadą odpowiedzialności solidarnej obowiązek taki powinien spełnić skarżący.

Skargę na powyższą decyzję złożył Ś. podając, iż podjęte decyzje są dla niego krzywdzące i niezgodne z prawem. Zarzucił, iż z umowy wynika, kto taką opłatę miał pokryć. Dochodzenie opłaty od skarżącego jest sprzeczne z umową. Skoro druga strona umowy jest chora psychicznie, to umowa jest nieważna i nie podlega opłacie skarbowej. Skarżący zarzucił także, iż Urząd Skarbowy nie wykazał w sposób dostatecznie przekonujący, że opłatę starał się wyegzekwować od N.

Izba Skarbowa wniosła o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko podane w uzasadnieniu swojej decyzji z dnia 23 lutego 1993 r. Podniesiono dodatkowo, iż brak podstaw do uznania nieważności umowy, skoro sam skarżący podał, że kwota będąca przedmiotem pożyczki została przez N. zwrócona w dniu 24 lutego 1992 r., a więc nastąpiło całkowite wywiązanie się stron z umowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści przepisów powołanej wyżej ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r., opłacie skarbowej podlegają czynności cywilnoprawne w tym także umowy pożyczki - art. 1 ust. 1 pkt 2 lit. "c". Obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej ciąży na osobach fizycznych czynności cywilnoprawnej solidarnie /art. 4 ust. 2 pkt 2 ustawy/. Zobowiązanie solidarnie w rozumieniu określonym w art. 366 par. 1 Kc polega na tym, że kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może zażądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych /solidarność dłużników/. Aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy pozostają zobowiązani /art. 366 par. 2 Kc/.

Strona 1/2