1. Przyznanie lub odmowa przyznania zasiłku osobie czasowo pozostającej bez pracy jest decyzją administracyjną. Jest to bowiem rozstrzygnięcie sprawy administracyjnej aktem jednostronnym, skierowanym na zewnątrz i regulującym uprawnienia indywidualne.
2. Zarządzenie nr 8 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/ ma swe źródło w ustawach i stanowi podstawę prawną do wydawania decyzji administracyjnych, które podlegają kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego zgodnie z art. 196 par. 2 pkt 19 Kpa.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Władysława M. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 25 września 1982 r. nr ZS.II-9223/80/82 w przedmiocie wymiaru zasiłku z tytułu czasowego pozostawania bez pracy.
Naczelnik Gminy B. decyzją z dnia 24 marca 1982 r. przyznał Władysławowi M. zasiłek z tytułu czasowego pozostawania bez pracy w wysokości najniższego wynagrodzenia zasadniczego, powiększonego o rekompensatę z tytułu wzrostu cen artykułów żywnościowych, w łącznej kwocie 4.000 zł.
Na skutek odwołania wniesionego przez Władysława M., dyrektor Wydziału zatrudnienia i Spraw Socjalnych Urzędu Wojewódzkiego w Opolu, działający z upoważnienia Wojewody Opolskiego, decyzją z dnia 25 września 1982 r. nr ZS.II-9223/80/82 uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej wysokości przyznanego zasiłku i orzekł wypłatę zasiłku za luty 1982 r. w wysokości 70 procent przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pobieranego w ostatnim zakładzie pracy, za marzec i kwiecień 1982 r. w tej samej wysokości pomniejszonej o wypłacony zasiłek w wysokości najniższego wynagrodzenia zasadniczego oraz za maj, czerwiec i lipiec 1982 r. w wysokości 60 procent przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pomniejszonego o kwotę wypłaconego już zasiłku. Za podstawę decyzji organu administracji II instancji przyjęto przepisy par. 27 ust. 1, 4 i 5 zarządzenia nr 8 Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/, w myśl których zasiłek wypłaca się przez okres pierwszych trzech miesięcy w wysokości 70 procent przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia z ostatniego miejsca pracy, po upływie trzech miesięcy natomiast zasiłek ulega obniżeniu do wysokości 60 procent przeciętnego wynagrodzenia, po upływie sześciu miesięcy zaś wysokość zasiłku obniża się do poziomu najniższego wynagrodzenia zasadniczego. Władysław M. przepracował 24 miesiące w okresie ostatnich trzech lat, co jest warunkiem przyznania zasiłku we wskazanej wysokości. Osobie, z którą ostatni zakład pracy rozwiązał umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, zasiłek przysługuje po upływie 30 dni od daty zarejestrowania. Rozwiązanie stosunku pracy między Władysławem M. a Kombinatem Budownictwa Mieszkaniowego - Zakładem Robót Inżynieryjnych w G. nastąpiło z dniem 7 stycznia 1982 r. w trybie art. 52 par. 1 kodeksu pracy, wobec czego odwołującemu się nie przysługuje zasiłek za styczeń 1982 r.
Władysław M. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzję organu administracji II instancji w części dotyczącej obniżenia zasiłku z tytułu czasowego pozostawania bez pracy poniżej 70 procent przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia pobieranego w ostatnim zakładzie pracy, kwestionując również brak w tej decyzji orzeczenia o wypłacie ustawowych 8 procent za zwłokę w wypłacie zasiłku. Skargę motywował tym, że z powodu niewłaściwej pracy organów administracji nie wydano mu odpowiedniego skierowania do pracy oraz przez szereg miesięcy nie rozpatrzono odwołania od decyzji organu administracji I instancji. Podniósł także szereg zarzutów wobec dotychczasowych pracodawców, kwestionując dokonane przez nich zwolnienie z pracy. Skarżący na końcu swych wywodów stwierdził, że obniżenie zasiłku poniżej 70 procent, przy braku zatrudnienia, uniemożliwi mu wywiązanie się z obowiązku płacenia alimentów, a ponadto narusza przepis art. 127 par. 2 i art. 139 Kc oraz art. 221 par. 1 i art. 225 par. 1 Kpa, a także art. 79 ust. 3 Konstytucji PRL.