1. Decyzja organu odwoławczego, powołująca wprawdzie art. 138 par. 2 Kpa jako swoją podstawę prawną, ale uchylająca decyzję organu pierwszej instancji o wyborze kandydata na nabywcę nieruchomości rolnej i przekazująca sprawę organowi I instancji z zaleceniem zbycia nieruchomości w drodze przetargu, nie jest decyzją kasacyjną w rozumieniu tego przepisu kodeksu i podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
2. Tylko prawomocna decyzja o odmowie ustalenia kandydatami na nabywców nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi wszystkich ubiegających się o to wnioskodawców otwiera możliwość zastosowania przez organ przetargowego trybu sprzedaży nieruchomości na zasadzie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego /Dz.U. 1989 nr 58 poz. 348/.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Marii K. na decyzję Głównego Geodety Wojewódzkiego w J. G. z dnia 27 marca 1990 r. w przedmiocie wyznaczenia kandydata na nabywcę gruntów Państwowego Funduszu Ziemi i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 1 i 3 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody J-skiego kwotę złotych sześć tysięcy tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej.
Grunty rolne Państwowego Funduszu Ziemi o powierzchni 5,19 ha w granicach działki 117/1, położone we wsi S., zostały wykazane do sprzedaży w stosownym wykazie. Decyzją z dnia 12 czerwca 1989 r. Naczelnik Miasta i Gminy w P. postanowił wyznaczyć kandydatką na nabywcę owej nieruchomości Marię K., odmówił zaś uwzględnienia wniosku Renaty W.
Główny Geodeta Wojewódzki w J. G., działając jako organ odwoławczy, decyzją z dnia 14 lipca 1989 r. uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, uzasadniając to jedynie nowelizacją ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych oraz uporządkowaniu niektórych spraw związanych z przeprowadzeniem reformy rolnej i osadnictwa rolnego /Dz.U. nr 17 poz. 71/, obowiązującą od dnia 1 czerwca 1989 r., a nie uwzględnioną przez organ I instancji.
Rozpoznając ponownie złożone wnioski, Naczelnik Miasta i Gminy nie zmienił swego stanowiska i decyzją z dnia 4 października 1989 r. ustalił kandydatką na nabywcę nieruchomości Marię K., która od 1987 r. jest dzierżawcą gruntów, prawidłowo je uprawia, a za jej kandydaturą opowiedziało się zebranie wiejskie.
Organ II instancji jednak, po rozpatrzeniu odwołania Renaty W., uchylił takie rozstrzygnięcie i przekazał organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, tym razem z powodu niewystarczającego wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych niezbędnych do prawidłowego wyboru kandydata /decyzja z dnia 16 grudnia 1989 r./.
Rozpoznając sprawę po raz trzeci, organ I instancji decyzją z dnia 12 lutego 1990 r. nr GG-II-7019/16/89/90 postanowił nadal wyznaczyć Marię K. kandydatką na nabywcę gruntu, powołując się na opinię kółka rolniczego, prawidłowe zagospodarowanie dzierżawionej działki oraz posiadanie następców gotowych przejąć w przyszłości gospodarstwo rolne o powierzchni 18,74 ha. Organ ten nie zaprzecza, że również Renata W. dobrze prowadzi gospodarstwo o powierzchni 27,95 ha, założone w 1988 r.
Odwołanie Renaty W. od tej decyzji zostało uwzględnione w ten sposób, że decyzją z dnia 27 marca 1990 r. nr G.onr. 7019/282/89-90 organ II instancji uchylił rozstrzygnięcie Naczelnika Miasta i Gminy i przekazał mu sprawę "do ponownego rozpatrzenia z zaleceniem zbycia przedmiotowej nieruchomości rolnej w drodze przetargu". Jako podstawę proceduralną decyzji powołał art. 138 par. 2 Kpa, a w jej uzasadnieniu, po analizie argumentów organu I instancji, podał, że Renata W. i jej mąż dają "lepsze gwarancje prawidłowego zagospodarowania gruntów". Dlatego właśnie "racjonalnym i sprawiedliwym rozstrzygnięciem będzie wyłonienie kandydata na nabywcę w drodze przetargu".
Zaskarżając tę decyzję do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Maria K. podkreśla, że jest ona niedopuszczalną próbą ingerowania organu II instancji w merytorycznie uzasadniony wybór kandydata na nabywcę nieruchomości, dokonany prawidłowo przez organ I instancji. Skarżąca w swych staraniach jest popierana przez wszystkie miejscowe instytucje, ponieważ wzorowo prowadzi gospodarstwo rolne wspólnie z 28-letnią córką i z udziałem 23-letniego syna. W skardze podniosła także niedopuszczalność ingerowania organu II instancji w kwestię wyboru trybu sprzedaży w drodze decyzji lub przetargu, co należy do właściwości organu I instancji. Dlatego też pozornie legalna decyzja w istocie narusza prawo.