W świetle rozwiązań prawnych przyjętych w kodeksie postępowania administracyjnego /art. 15 w związku z art. 127 par. 1 i art. 128 Kpa/ nie ma podstaw do wykładni, iż stronie przysługuje odwołanie tylko od decyzji negatywnych, a więc nie uwzględniających w całości lub w części żądania zawartego w podaniu. Strona w postępowaniu administracyjnym broni swojego interesu prawnego i oceny, czy interes jej został w pełni zrealizowany, może dokonać tylko strona.
Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Ryszarda S. na postanowienie Wojewody W-kiego z dnia 17 lutego 1992 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania i na podstawie art. 207 par. 2 pkt 3 Kpa uchylił zaskarżone postanowienie, a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody W-kiego kwotę pięćdziesięciu tysięcy złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.
Burmistrz Miasta J.-L. decyzją z dnia 2 grudnia 1991 r. nr II/28/B-7/91, wydaną na podstawie art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ w związku z par. 2 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z dnia 6 maja 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad usytuowania punktów sprzedaży napojów alkoholowych oraz trybu wydawania zezwoleń na sprzedaż tych napojów /Dz.U. nr 25 poz. 119/, zezwolił Ryszardowi S., zamieszkałemu w J.-L. przy ul. T. nr 26, na sprzedaż i podawanie w barze uniwersalnym w J.-L. przy ul. O. nr 21 napojów alkoholowych zawierających od 4,5 procent do 18 procent alkoholu. Następnie decyzją z dnia 3 grudnia 1991 r. nr 7534/O/12/91, wydaną na podstawie art. 18 ust. 1 oraz art. 1 ust. 1 i art. 2 ust. 1 pkt 4 tej ustawy, Burmistrz Miasta J.-L. odmówił Ryszardowi S. zezwolenia na stałą sprzedaż alkoholu powyżej 18 procent w tym barze. W uzasadnieniu wskazał, że wzgląd na usytuowanie lokalu - przy głównym ciągu pieszym prowadzącym do szkoły, przedszkola, żłobka, centrum handlowego oraz ośrodka zdrowia i targowiska, o dużym natężeniu ruchu pieszego, w tym w szczególności dzieci udających się do szkoły - jest podstawą wydania decyzji odmownej.
Ryszard S. złożył odwołanie od decyzji z dnia 2 grudnia 1991 r. nr II/28/B-7/91 zezwalającej na sprzedaż napojów alkoholowych o zawartości od 4,5 procent do 18 procent alkoholu. Wnosił o uchylenie tej decyzji i wydanie mu decyzji zezwalającej na sprzedaż wszystkich rodzajów napojów alkoholowych, w tym również o zawartości alkoholu powyżej 18 procent. W uzasadnieniu odwołania podkreślał, że decyzja ta tylko częściowo uwzględnia jego wniosek, który obejmował wszystkie rodzaje napojów alkoholowych, także te o zawartości alkoholu powyżej 18 procent. Podał, że decyzję otrzymał w dniu 27 grudnia 1991 r.
Wojewoda W-ki postanowieniem z dnia 17 lutego 1992 r. nr RG-IV-6433/54/92, wydanym na podstawie art. 134 Kpa, stwierdził uchybienie terminu do wniesienia odwołania. W uzasadnieniu przyjęto, że Ryszard S. złożył odwołanie w dniu 10 stycznia 1992 r. Z treści tego środka zaskarżenia wynika, że odwołuje się on od decyzji z dnia 3 grudnia 1991 r. nr 7534/O/12/91, na co wskazuje fakt, iż decyzja z dnia 2 grudnia 1991 r. została wydana zgodnie z jego wnioskiem. Organ odwoławczy zastosował art. 128 Kpa, uznając, że strona wniosła odwołanie od decyzji, która nie przyznała jej żądanych uprawnień. Decyzję tę strona otrzymała i pokwitowała odbiór w dniu 10 grudnia 1991 r.. Zgodnie z pouczeniem zawartym w wymienionej decyzji termin do złożenia odwołania od decyzji organu I instancji upłynął w dniu 24 grudnia 1991 r. Ryszard S. złożył odwołanie w dniu 10 stycznia 1992 r., a więc po upływie ustawowego terminu do złożenia odwołania. Odwołujący się nie złożył wniosku o przywrócenie tego terminu.
Na postanowienie to Ryszard S. złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wnosząc o jego uchylenie jako niezgodnego z prawem. W uzasadnieniu wskazuje, że zaskarżył decyzję z dnia 2 grudnia 1991 r. nr II/28B-7/91, którą otrzymał w dniu 27 grudnia 1991 r. Od decyzji tej złożył odwołanie do Wojewody W-kiego w dniu 10 stycznia 1992 r. Złożenie odwołania od tej decyzji uzasadnione było tym, że tylko częściowo uwzględniała ona jego żądanie. Organ odwoławczy błędnie uznał, że jego odwołanie dotyczy decyzji z dnia 3 grudnia 1991 r., którą odmówiono mu zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych zawierających powyżej 18 procent alkoholu. Od decyzji tej nie wniósł odwołania, liczył się bowiem z jej zmianą. Uważa, że Wojewoda W-ki niesłusznie uznał, iż od decyzji z dnia 2 grudnia 1991 r. odwołanie mu nie przysługuje, mimo że w decyzji tej jego żądanie nie zostało w pełni uwzględnione.