Jeśli wydatki poniesione na rozbudowę i modernizację budynku banku spowodowały w istocie rzeczy powstanie nowego środka trwałego /budynku/ o innej wartości użytkowej i ewidencyjnej, to - stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ - nie uważa się ich za koszty uzyskania przychodu.
oddala skargę w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych.
Urząd Skarbowy w N. decyzją z dnia 6 września 1994 r. ustalił Bankowi Spółdzielczemu w N. podatek dochodowy od osób prawnych za 1992 r. w wysokości 3.877.580.000 zł.
Bank zawyżył koszty uzyskania przychodów przez zaliczenia do nich:
- wydatków inwestycyjnych w kwocie 636.647.625 zł,
- składki na Krajowy Związek Banków Spółdzielczych w kwocie 3 mln zł,
- kosztów reprezentacji i reklamy w kwocie 102.066.000 zł,
- kosztów w kwocie 2.480.000 zł nie dotyczących 1992 r.
Kwestionując zasadność zaliczenia przez bank do kosztów uzyskania przychodów wydatków inwestycyjnych w kwocie 636.647.625 zł, urząd skarbowy powołał się na treść przepisów: art. 16 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, par. 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 marca 1992 r. w sprawie składników majątkowych uznawanych za środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne, zasad i stawek ich amortyzacji oraz trybu i terminów aktualizacji i wyceny środków trwałych /Dz.U. nr 30 poz. 130 ze zm./, par. 30 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35 ze zm./ twierdząc, że zakres prac określony w "Opisie technicznym konstrukcji i modernizacji budynku Banku Spółdzielczego w N." wskazuje, że były to prace inwestycyjne i modernizacyjne, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty 3 mln zł z tytułu składki na Krajowy Związek Banków Spółdzielczych uznano za niezgodne z treścią art. 16 pkt 6, natomiast zawyżenie kosztów reprezentacji o kwotę 102 066.000 zł - za naruszające art. 15 ust. 2 powołanej wyżej ustawy.
Odwołując się od powyższej decyzji Bank Spółdzielczy w N. zarzucił, że urząd skarbowy bezprawnie uznał koszty remontu siedziby banku w całości za wydatki inwestycyjne nie stanowiące, zgodnie z art. 16 pkt 1 powyższej ustawy z 1992 r., kosztów uzyskania przychodów, co spowodowało zwiększenie dochodu podlegającego opodatkowaniu i tym samym również podatku. Zdaniem banku, tylko część nakładów poniesionych na remont budynku mogła być zakwalifikowana do wydatków inwestycyjnych nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Wyniosły one według rozliczenia z 18 grudnia 1992 r. 3.859.098.300 zł. Pozostałe wydatki, w kwocie 2.546.588.000 zł, stanowiły koszty remontu.
Co do pozostałych, zakwestionowanych przez urząd skarbowy wydatków, bank podtrzymał żądanie zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.
Izba Skarbowa w O. decyzją z 23 grudnia 1994 r. uchyliła zaskarżoną decyzję w części obejmującej kwotę 960.000 zł, w pozostałej zaś części - dotyczącej podatku w kwocie 3.876.620.000 zł, utrzymała ją w mocy.
Organ odwoławczy nie uznał również za koszty uzyskania przychodów składek w wysokości 3 mln zł, odprowadzonych na rzecz Krajowego Związku Banków Spółdzielczych stwierdzając, że obowiązek ich płacenia nie wynika z ustawy, a zatem brak jest podstaw do uznania ich za koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.