1. Prawomocne postanowienie sądu, wydane w postępowaniu o zniesienie współwłasności i nakazujące współwłaścicielom wydanie nieruchomości jednemu z nich, jest dla zobowiązanych równoważne utracie tytułu prawnego do lokalu.
2. Jeżeli żona została orzeczeniem sądu pozbawiona tytułu prawnego do lokalu, jej mąż nie może domagać się zameldowania w tym lokalu, powołując się na swoje uprawnienie do przebywania w lokalu jako pochodne uprawnienia żony.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Henryka P. na decyzję Dyrektora Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 23 lutego 1987 r. w przedmiocie odmowy zameldowania na pobyt stały.
Postanowieniem z dnia 30 października 1985 r. Sąd Rejonowy w O. zniósł współwłasność położonej w K.W. nieruchomości rolnej zabudowanej, w ten sposób, że całą nieruchomość przyznał na wyłączną własność Leszkowi K. i jednocześnie nakazał uczestnikom postępowania, m.in. Grażynie P. córce Leszka K., aby opróżnili i opuścili tę nieruchomość.
Decyzją Naczelnika Gminy w C. z dnia 2 stycznia 1987 nr 6216/1/1987 odmówiono zameldowania męża Grażyny P. - Henryka P. w lokalu przy ul. W. nr 105 w K.W., albowiem jego właściciel - Leszek K. nie potwierdził uprawnień córki do przebywania w lokalu.
Decyzją z dnia 23 lutego 1987 nr SA-V-6214/16/87 Dyrektor Wydziału Społeczno-Administracyjnego Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu, nie uwzględniając odwołania Grażyny P., utrzymał w mocy powyższe rozstrzygnięcie, powołując się na orzeczenie sądowe w przedmiocie zniesienia współwłasności.
Kwestionując powyższą decyzję w skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego, Henryk P. zarzucił organom rażące naruszenie prawa oraz sprzeczność z wytycznymi Ministra Administracji i Gospodarki Przestrzennej, według których nie jest wymagana zgoda właściciela lub zarządcy budynku na zameldowanie osoby bliskiej najemcy. W lokalu przy ulicy W. nr 105 mieszkają jego żona i córka, a także on sam, prowadząc wspólne z nimi gospodarstwo domowe. Ochrona trwałości rodziny wymaga, aby nadal zamieszkiwał wspólnie z żoną i dzieckiem, w takim zaś wypadku ciąży na nim obowiązek meldunkowy, polegający na zameldowaniu się w miejscu rzeczywistego przebywania. Postanowienie sądowe orzekające eksmisję jest obojętne dla sprawy zameldowania.
Odpowiadając na skargę, organ II instancji zauważył bezpodstawność zarzutów, gdyż skarżący nie jest osobą bliską dla właściciela budynku, lecz jedynie dla osoby zobowiązanej do opuszczenia lokalu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Powoływany przez organy orzekające w niniejszej sprawie przepis art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ stanowi, że przy zameldowaniu na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 2 miesiące należy przedstawić potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu /pomieszczeniu/, w którym ma nastąpić zameldowanie. Obowiązek wskazania, czy osobie ubiegającej się o zameldowanie przysługuje powyższe uprawnienie spoczywa na właścicielu lub zarządcy budynku, w którym znajduje się lokal /art. 29 ust. 1 ustawy/. Stosownie zaś do par. 7 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/, potwierdzenia takiego uprawnienia dokonuje właściciel lub zarządca budynku z reguły na formularzu zgłoszenia pobytu stałego, na którym umieszcza się wszystkie dane wymagane przy zameldowaniu na pobyt stały /par. 7 ust. 2 tego rozporządzenia/. W razie nieprzedstawienia omawianego potwierdzenia przepis par. 8 rozporządzenia przewiduje możliwość zameldowania osoby zgłaszającej pobyt stały jedynie na pobyt czasowy do dwóch miesięcy, jeżeli w tym lokalu przebywa.