1. "Wypadek szczególnie uzasadniony" do wydania pozwolenia wodnoprawnego na zwykłe korzystanie z cudzej wody w oznaczonym czasie /art. 52 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne - Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ zachodzi wówczas, gdy poszukiwania wody na nieruchomości osoby zainteresowanej przy wierceniach płytkich nie dały rezultatu i dalsze wiercenia wymagają zaangażowania przedsiębiorstwa specjalistycznego, dysponującego ciężkim sprzętem wiertniczym.
2. Okoliczność, że dana osoba - na mocy innej decyzji - korzystała już z tej samej studni osoby trzeciej, nie stoi na przeszkodzie wydaniu takiego samego pozwolenia, obejmującego inny okres.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Julii Cz. na decyzję Wojewody Wałbrzyskiego z dnia 11 kwietnia 1984 r. w przedmiocie pozwolenia wodnoprawnego na zwykłe korzystanie z wody ze studni przez Ryszarda Ż.
Decyzją z dnia 13 lutego 1984 r. nr 1/84 Naczelnik Gminy S. udzielił Ryszardowi Ż. pozwolenia wodnoprawnego na zwykłe korzystanie z wody ze źródła stanowiącego własność Julii Cz. zamieszkałej w W. nr 15, postanawiając, że woda będzie czerpana za pomocą pompy i doprowadzona do zabudowań uprawnionego rurociągiem, przy czym kosz ssawny zostanie zamontowany na wysokości nie mniejszej niż 0,90 m od kosza należącego do właścicielki studni. Pozwolenie powyższe wydano na okres do dnia 31 grudnia 1985 r. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia Naczelnik Gminy powołał art. 52 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230/.
Odwołanie od tej decyzji wniosły obie strony. Ryszard Ż. zakwestionował trafność orzeczenia w części dotyczącej sposobu zamontowania kosza ssawnego. Jego zdaniem, zamontowanie kosza na wysokości 90 cm ponad koszem właścicielki studni uniemożliwi mu pobór wody, albowiem kosz znajduje się ponad lustrem wody. Cz. natomiast podniosła zarzut rei iudicatae i domagała się stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji z mocy art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa.
Po rozpoznaniu sprawy w postępowaniu odwoławczym, dyrektor Wydziału Ochrony Środowiska, Geologii i Gospodarki Wodnej Urzędu Wojewódzkiego w Wałbrzychu, działający z upoważnienia Wojewody Wałbrzyskiego, decyzją nr OSGWś V-0576/3/84 z dnia 11 kwietnia 1984 r. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji, uznając zarzuty stron za bezpodstawne. W szczególności za chybiony uznano zarzut właścicielki studni, że sprawa została już poprzednio rozstrzygnięta i wydanie nowej decyzji narusza powagę rzeczy osądzonej, poprzednia decyzja bowiem dotyczy innego okresu. Potrzeba przedłużenia okresu poboru wody ze studni Julii Cz. wynika z ekspertyzy biegłego, który stwierdził, że ze względu na skaliste podłoże Ryszard Ż. nie ma możliwości wykonania studni na swojej posesji. Nieuzasadniony - zdaniem organu odwoławczego - jest również zarzut Ryszarda Ż., ponieważ obniżenie koszta ssawnego w głąb studni jest niedopuszczalne, pierwszeństwo bowiem w korzystaniu z wody ze studni ma jej właścicielka. Kosz uprawnionego zatem powinien być tak zamontowany, aby właścicielki nie pozbawić możności korzystania z wody na zasadach priorytetu.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Julia Cz. podtrzymała zarzut powagi rzeczy osądzonej i na tej podstawie domagała się "uchylenia w całości zaskarżonej decyzji i stwierdzenia nieważności decyzji nr 1/84 zastępcy Naczelnika Miasta i Gminy w S."
W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał swoje stanowisko, wywodząc, że poprzednia decyzja, wydana w dniu 5 października 1983 r., obejmowała okres od dnia 30 grudnia 1983 r. Zaskarżoną decyzją natomiast zezwolono Ryszardowi Ż. na zwykłe korzystanie z wody z tej studni do dnia 31 grudnia 1985 r. Są to więc dwie różne decyzje i - zdaniem organu odwoławczego - nie zachodzi tu "okoliczność wymieniona w art. 156 par. 1 pkt 3 Kpa". W związku z powyższym Wojewoda Wałbrzyski wniósł o oddalenie skargi.