Skarga Rzymsko-Katolickiej Parafii w W. na decyzję Wojewody Wrocławskiego w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na rozbudowę budynku parafialnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Dzielnicy w W., a także
Tezy

1. Żaden z przepisów ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ lub aktów wykonawczych do tej ustawy nie upoważnia organów nadzoru budowlanego do oceny celowości projektowanej inwestycji i przyjmowania takiej oceny jako jednej z przesłanek rozstrzygnięcia w sprawie wszczętej wnioskiem inwestora o udzielenie pozwolenia na budowę.

2. Ze sformułowań preambuły do ustawy nie można wyprowadzić bezpośrednio normy prawnej, a zwłaszcza normy upoważniającej organ administracji państwowej do nałożenia na stronę obowiązku lub przyznania uprawnienia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał zasadność skargi Rzymsko-Katolickiej Parafii w W. na decyzję Wojewody Wrocławskiego z dnia 24 marca 1984 r. w przedmiocie odmowy wydania pozwolenia na rozbudowę budynku parafialnego i na podstawie art. 207 par. 1 i 2 pkt 1 Kpa uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Dzielnicy w W., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Wrocławskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącej Parafii.

Uzasadnienie strona 1/3

Przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, wniesionej przez Rzymsko-Katolicką Parafię w W., jest decyzja Wojewody Wrocławskiego z dnia 24 marca 1984 r. nr BP. 6/D8/61/13/84, utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Dzielnicy w W. z dnia 29 grudnia 1983 r. nr DGP/III626/83, o odmowie wydania pozwolenia na rozbudowę /nadbudowanie kondygnacji/ budynku parterowego, znajdującego się na dziedzińcu parafii przy ul. S. nr 30, z przeznaczeniem dla sióstr zakonnych. W ocenie organu orzekającego, zawartej w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, powierzchnia budynku parafialnego umożliwia wygospodarowanie odpowiedniej powierzchni mieszkalnej zarówno dla braci, jak i sióstr zakonnych, przy zachowaniu normy 10 m2 na jedną osobę, a dokonując koniecznych przeróbek można zadośćuczynić regułom zakonnym.

W skardze wskazano przede wszystkim na to, że pomieszczenia dotychczas zajmowane przez siostry zakonne w wieży kościoła nie nadają się do zamieszkiwania, co wynika z decyzji właściwego organu administracji, zakazującej dalszego wykorzystywania tych pomieszczeń na cele mieszkalne. Ten sam organ jednak omówił wydania zezwolenia na rozbudowę, co uniemożliwia załatwienie problemu pomieszczenia dla sióstr zakonnych. Rozwiązanie zaproponowane w zaskarżonej decyzji jest nieprzydatne, ponieważ nie ma technicznych możliwości podzielenia budynku parafialnego na dwa odrębne kompleksy, spełniające funkcje obecne oraz klasztoru żeńskiego. Norma 10 m2 ma zastosowanie do zaludnienia lokali mieszkalnych podlegających szczególnemu trybowi najmu i nie może służyć ocenie tego przypadku. Decyzja także nie powinna pełnić funkcji swoistego "doradztwa", lecz załatwiać sprawę administracyjną. Wydane w tej sprawie decyzje nie spełniają tego warunku, a organy orzekające - pomijając dokładne zbadanie okoliczności sprawy - nie wywiązały się z obowiązku wynikającego z art. 7 Kpa, jak również z art. 107 Kpa, ponieważ nie podały w uzasadnieniu, jakie to względy faktyczne i prawne sprzeciwiają się uwzględnieniu wniosku o pozwolenie na nadbudowę.

W dodatkowym piśmie procesowym skarżąca parafia podkreślała, że zgodnie z zarządzeniem nr 47 Prezesa Rady Ministrów z dnia 24 listopada 1981 r. w sprawie planowania i realizacji inwestycji sakralnych i kościelnych podlegają one "ogólnie obowiązującym przepisom budowlanym", które nie zawierają przecież ograniczeń co do zakresu inwestowania przez związki wyznaniowe, a parafia spełnia warunki formalne wniosku o pozwolenie na budowę. Ponieważ projektowana rozbudowa nie przekracza powierzchni 600 m2, to nie wymaga też zgłoszenia do planu budownictwa sakralnego. W tych warunkach odmowa wydania pozwolenia na rozbudowę z powołaniem się na przekroczenie "krajowej normy mieszkalnej 10 m2 na osobę" jest bezpodstawna i jaskrawo narusza prawo.

Odpowiadając na skargę, organ II instancji wyjaśnił, że normę zaludnienia przytoczono przez analogię, i podtrzymał swoje stanowisko na temat realnej możliwości wygospodarowania pomieszczeń dla sióstr zakonnych z tak dużej powierzchni budynku parafialnego zajmowanego tylko przez 7 osób. W konkluzji organ wnosił o oddalenie skargi.

Strona 1/3