1. Z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ wynika, że zaliczenia wartości mienia pozostawionego za granicą dokonuje się jedynie w trakcie sprzedaży konkretnego domu lub lokalu, bez względu na wartość mienia pozostawionego za granicą.
2. Na podstawie art. 17 ust. 2 tej ustawy, a także par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 maja 1970 r. w sprawie zaliczania wartości mienia nieruchomego pozostawionego za granicą na pokrycie opłat z tytułu użytkowania wieczystego terenu i ceny sprzedaży położonych na nim budynków /Dz.U. nr 13 poz. 118 ze zm./ dopuszczalne jest zaliczenie na poczet ceny sprzedaży domu wartości pozostawionych za granicą budynków także osobom, które otrzymały już tytułem ekwiwalentu grunty rolne, ale bez zabudowań.
3. We wszystkich innych wypadkach - a w szczególności, gdy nabyta nieruchomość rolna jest zabudowana - zaliczenie pozostawionego za granicą mienia nieruchomego, bez względu na jego obszar i wartość, na pokrycie ceny nabycia nieruchomości rolnej wyczerpuje całkowicie wartość ekwiwalentu, choćby wartość otrzymanej nieruchomości była mniejsza od wartości mienia pozostawionego za granicą.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Władysława H. na decyzję Wojewody Legnickiego z dnia 3 czerwca 1982 r. w przedmiocie odmowy przyznania ekwiwalentu za mienie pozostawione za granicą.
W związku z wnioskiem Władysława H. o przyznanie mu ekwiwalentu za mienie pozostawione za granicą, z upoważnienia Prezydenta Miasta G. w dniu 22 kwietnia 1982 r. wydano decyzję nr ZGTR.8224/181/82, w której orzeczono o odmownym załatwieniu tego wniosku, ponieważ w 1947 r. wnioskodawca objął gospodarstwo rolne o pow. 4,97 ha we wsi D.W., gm. G. Na poczet spłaty zaliczono już pozostawione mienie i dlatego - zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ - nie może wnioskodawca po raz drugi otrzymać ekwiwalentu.
Wojewoda Legnicki, decyzją z dnia 3 czerwca 1982 r. /nr GKM/TP/829/1/82/, utrzymał w mocy powyższą decyzję, powtarzając w uzasadnieniu argumenty zawarte w jej motywach.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego Władysław H. wniósł o uchylenie tej decyzji i "przywrócenie należnej rekompensaty za mienie pozostawione przymusowo w miejscowości W., to jest gospodarstwo rolne o pow. 16 ha, dom mieszkalny, stodołę, stajnię 1 ha lasu oraz inwentarz żywy i martwy". Skarżący przyznaje, że wprawdzie otrzymał gospodarstwo rolne jako repatriant, jednakże - ze względu na wielkość - w żadnej mierze nie zrekompensowało ono poniesionej straty w postaci mienia pozostawionego w ZSRR.
Odpowiadając na skargę organ II instancji informował, że nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji, ponieważ skarżący otrzymał już ekwiwalent w postaci gospodarstwa rolnego.
Naczelny Sąd Administracyjny doszedł do następujących ustaleń i wniosków:
Stosownie o art. 196 par. 1 Kpa sąd administracyjny kontroluje legalność zaskarżonych decyzji administracyjnych, oceniając prawidłowość zastosowania przepisów prawa i ich wykładni, nie jest natomiast powołany do badania pozostałych motywów podejmowania decyzji.
Wychodząc z tych przesłanek, Naczelny Sąd Administracyjny nie uwzględnił skargi, albowiem nie stwierdził, aby zaskarżona decyzja administracyjna i poprzedzająca ją decyzja organu I instancji obrażały prawo materialne lub naruszały przepisy postępowania administracyjnego w sposób wpływający na wynik sprawy, co w myśl art. 207 par. 2 Kpa mogłoby stanowić podstawę ich uchylenia.
W szczególności stanowisko organów orzekających, zawarte w tych decyzjach, odpowiada przepisom prawa powołanym w nich jako podstawa materialnoprawna rozstrzygnięć. W obowiązującym bowiem stanie prawnym właścicielowi mienia nieruchomego, pozostawionego na terenie ZSRR, nie przysługują roszczenia odszkodowawcze. Przepisy prawa przewidują natomiast, że w przypadku sprzedaży państwowych nieruchomości miejskich na pokrycie ich ceny następuje zaliczenie wartości pozostawionego za granicą mienia nieruchomego. W odniesieniu do ekwiwalentu w postaci lokalu lub domu mieszkalnego zasadę tę określa art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./. Zgodnie z jego treścią zaliczenie wartości mienia pozostawionego za granicą następuje przy sprzedaży jednego tylko domu lub lokalu. Wynika z niej zatem, że zaliczenie wartości mienia pozostawionego za granicą dokonuje się jedynie w trakcie sprzedaży konkretnego domu lub lokalu - co nie zachodzi w rozpoznawanej sprawie - a przedmiotem takiego zaliczenia może być tylko jedna nieruchomość miejska, bez względu na wartość mienia pozostawionego za granicą.