Skarga Michała D. na decyzję Wojewody jeleniogórskiego w przedmiocie utraty ważności pozwolenia na budowę i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Miasta K. , a także
Tezy

Pozwolenie na budowę traci ważność z mocy prawa, jeżeli jest spełniona przesłanka z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 roku - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, to jest gdy budowę przerwano na czas dłuższy niż dwa lata. Przepis ten nie stanowi zatem podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny uznał ze względów formalnych zasadność skargi Michała D. na decyzję Wojewody jeleniogórskiego z dnia 29 kwietnia 1982 r. w przedmiocie utraty ważności pozwolenia na budowę i na podstawie art. 207 par. 1 i 3 Kpa stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Naczelnika Miasta K. z dnia 16 marca 1982 r., a także - zgodnie z art. 208 Kpa - zasądził od Wojewody Jeleniogórskiego kwotę złotych sześćset tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz skarżącego.

Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu
Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Michała D. jest decyzja z dnia 29 kwietnia 1982 r. KR-04/1535/82 wydana z upoważnienia Wojewody Jeleniogórskiego i utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Miasta K. z dnia 16 marca 1982 r. nr 8381/44/41/75/1/81, stwierdzającą utratę ważności decyzji z dnia 7 sierpnia 1975 r. o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalno-usługowego w K. przy ul. M.B. nr 48. Organy administracji uzasadniły swoje stanowisko tym, że od trzech lat prace przy budowie obiektu są przerwane i stosownie do art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ pozwolenie na budowę utraciło ważność. Skarżący natomiast podniósł że przyczyną niewykończenia wznoszonego budynku był brak środków finansowych, spowodowany inflację i kryzysem gospodarczym, oraz brak materiałów budowlanych, wobec czego decyzje unieważniające pozwolenie na budowę są bezzasadne.

Odpowiadając na skargę organ administracji II instancji wnosił o jej oddalenie i stwierdził, że obiekt jest wybudowany i otynkowany, lecz wewnątrz budynku przerwano roboty wykończeniowe i stan taki trwa od października 1978 r. W tej sytuacji na podstawie przepisów prawa budowlanego pozwolenie na budowę utraciło ważność z mocy prawa i zarzuty Michała D. są bez znaczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Podstawowym zadaniem postępowania administracyjnego jest urzeczywistnienie porządku prawnego wyrażonego w przepisach administracyjnego prawa materialnego. W myśl kodeksu postępowania administracyjnego decyzja administracyjna to akt stosowania materialnej normy ustawowej. Uregulowanie administracyjnego stosunku prawnego w formie decyzji administracyjnej może zatem nastąpić tylko wówczas, gdy w ustawie lub w akcie wykonawczym do ustawy istnieje przepis, stanowiący podstawę do takiego działania organu administracji. W tych wszystkich wypadkach, w których prawodawca ustanowił formę decyzji jako właściwą dla załatwienia określonego typu spraw, w treści przepisów jest używana zazwyczaj formuła, że organ administracji załatwia sprawę przez wydanie decyzji albo jest stosowane określenie, wskazujące wyraźnie, że ma nastąpić tu jednostronne rozstrzygnięcie /np. organ "zezwala", "nakazuje", "przyznaje", "stwierdza" itp./. Regulacja w sferze stosunków administracyjnoprawnych może również nastąpić bezpośrednio z mocy ustawy, w razie zaistnienia stanu faktycznego lub zdarzeń, z którymi przepisy ustawy wiążą bezpośrednio skutki prawne. W tych przypadkach wydawanie decyzji jest nie tylko zbędne, lecz także brak jest materialnoprawnej podstawy do ich wydania.

Zagadnienie utraty ważności pozwolenia na budowę jest unormowane w art. 32 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Ustęp 1 tego artykułu stanowi, że pozwolenie na budowę traci ważność, jeżeli budowa nie została rozpoczęta w ciągu dwóch lat od daty wydania pozwolenia lub w terminie ustalonym w pozwoleniu /pkt 1/ albo jeżeli budowa została przerwana na czas dłuższy niż dwa lata /pkt 2/. O ważności pozwolenia na budowę przesądza zatem stan faktyczny, który wypełnia hipotezę art. 32 ust. 1 prawa budowlanego lub nie odpowiada kryteriom ustalonym w tych przepisach. Prawo budowlane przewiduje także możliwość orzeczenia przez właściwy terenowy organ administracji o utracie ważności pozwolenia na budowę przez wydanie stosownej decyzji administracyjnej, ale tylko w wypadku samowolnego odstąpienia od istotnych warunków pozwolenia /art. 32 ust. 2/.

Z zebranego w sprawie materiału wynika, że Michał D. przerwał prowadzoną budowę domu mieszkalno-usługowego i przerwa ta trwa już trzy lata. Udzielone skarżącemu pozwolenie na budowę z dnia 7 sierpnia 1975 r. utraciło ważność z mocy samego prawa, albowiem została spełniona przesłanka z art. 32 ust. 1 pkt 2 prawa budowlanego: budowę przerwano na czas dłuższy niż dwa lata. Przepis ten natomiast nie stanowi podstawy do wydania decyzji administracyjnej, gdyż nie upoważnia on organu administracji do stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę w razie przerwy w budowie.

Powyższe ustalenia wykazały, że zaskarżona decyzja oraz utrzymana przez nią w mocy decyzja organu administracji I instancji zostały wydane bez podstawy prawnej, a w tej sytuacji należało stwierdzić ich nieważność na podstawie art. 207 par. 1 i 3 w związku z art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 208 Kpa.

Strona 1/1
Inne orzeczenia z hasłem:
Budowlane prawo
Administracyjne postępowanie
Inne orzeczenia sądu:
NSA oz. we Wrocławiu