skargę Józefa B. na postanowienie Wojewody W-kiego w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie o wymeldowanie Elżbiety M. z pobytu stałego.
Tezy

Jeżeli przed sądami lub organami prokuratury toczy się postępowanie, podczas którego może nastąpić ustalenie charakteru i przyczyn opuszczenia lokalu, organ administracji prowadzący postępowanie o wymeldowanie z tego lokalu na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174 ze zm./ powinien powstrzymać się od rozstrzygania sprawy do czasu zakończenia postępowania sądowego lub przygotowawczego /art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa/.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Józefa B. na postanowienie Wojewody W-kiego z dnia 11 lutego 1991 r. w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie o wymeldowanie Elżbiety M. z pobytu stałego.

Uzasadnienie strona 1/4

Józef B. zaskarżył do Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowienie Wojewody W-kiego z dnia 11 lutego 1991 r. nr SO-O-6214/37/91, utrzymujące w mocy postanowienie Prezydenta Miasta W. z dnia 22 stycznia 1991 r. nr DUM-IO-SO-6214/330/90 w przedmiocie zawieszenia postępowania w sprawie o wymeldowanie Elżbiety M. z pobytu stałego w lokalu przy ul. J.N. nr 94 m 9 w W. Zdaniem organów orzekających, zawieszenie postępowania ma podstawę w art. 97 par. 1 pkt 4 Kpa, ponieważ rozpoznanie przez Prokuraturą Rejonową skargi Elżbiety M. na utrudnianie zamieszkania może mieć wpływ na ustalenie, czy opuściła ona dobrowolnie sporny lokal. Natomiast wyrok eksmisyjny z dnia 21 listopada 1990 r. nie stanowi sam przez się podstawy do wymeldowania, gdyż oznacza wystąpienie tylko jednej przesłanki, a mianowicie utratę uprawnień do przebywania w lokalu. Tymczasem wymeldowanie w trybie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ wymaga łącznego spełnienia obu wymienionych tam przesłanek.

Pełnomocnik skarżącego wywodzi, że złożona przez Elżbietę M. skarga do Prokuratury nie może mieć wpływu na wynik sprawy o wymeldowanie, które jest uzasadnione wyrokiem eksmisyjnym oraz faktem dobrowolnego opuszczenia mieszkania przez Elżbietę M., córkę skarżącego, jeszcze w sierpniu 1990 r. /a więc przed przeszło 6 miesiącami/ i zamieszkania w lokalu jej męża przy ul. O. Tymczasem tej ostatniej okoliczności organy orzekające nie zbadały mimo wnioskowanych przez skarżącego dowodów. W konkluzji pełnomocnik skarżącego wnosi o uchylenie postanowień o zawieszeniu postępowania wydanych przez organy orzekające i przekazanie sporu do merytorycznego rozpoznania przez organ I instancji.

W pisemnej odpowiedzi na skargę organ II instancji wnosi o jej oddalenie, co motywuje powołaniem się na uzasadnienie swego postanowienia. Wyjaśnia, że do czasu rozstrzygnięcia sprawy przez Prokuraturę przesłuchiwanie świadków jest bezprzedmiotowe.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Ustawą z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego /Dz.U. nr 34 poz. 201/ rozszerzono zakres właściwości Naczelnego Sądu Administracyjnego także o rozpatrywanie skarg na niektóre postanowienia zapadające w postępowaniu administracyjnym, w tym na postanowienia o zawieszeniu postępowania /art. 196 par. 3 pkt 1 Kpa/. Ponieważ postępowanie administracyjne w niniejszej sprawie zostało wszczęte wnioskiem Józefa B. o wymeldowanie Elżbiety M., złożonym w dniu 3 stycznia 1991 r., a więc po wejściu w życie powyższej ustawy o zmianie Kpa /26 maja 1990 r./, przeto dopuszczalne jest rozpoznanie skargi wniesionej na postanowienie o zawieszeniu postępowania w toku załatwiania owej sprawy /art. 2 tej ustawy/.

Strona 1/4