Skoro w rezultacie zaskarżonych postanowień par. 1 pkt 1 lit. "a" i pkt 2 uchwały Rady Miejskiej Gminy G.S. z dnia 27 listopada 1990 r. w sprawie zasad zarządu lokalami użytkowymi, skarżącej Spółdzielni wypowiedziano umowę najmu lokali użytkowych zajmowanych przez nią w G., a jednocześnie wykluczono możliwość ubiegania się o ponowne zawarcie tych umów w drodze przetargu, to niewątpliwie postanowienia te naruszają jej "uprawnienie" oraz "interes prawny".
Dysponując legitymacją procesową do wniesienia skargi Spółdzielnia spełniała też pozytywną przesłankę tej czynności, którą jest "bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia". Ponieważ organ gminy, który podjął kwestionowaną uchwałę "odmówił usunięcia naruszenia", przeto wezwanie zamieszczone w piśmie z dnia 15 stycznia 1991 r. okazało się bezskuteczne.
Ustalenie zasad gospodarowania lokalami użytkowymi nie jest wyłącznie majątkową sprawą samej gminy, lecz służy przede wszystkim wykonywaniu przez Radę zadań publicznych o znaczeniu lokalnym /art. 6 ust. 1 ustawy samorządowej/, a ich realizacja w formie aktu normatywnego, a więc o charakterze władczym, ostatecznie przesądza o tym, że mamy do czynienia ze "sprawą z zakresu administracji publicznej" - jak tego wymaga art. 101 ustawy.
Ze względu na legitymację podmiotu wnoszącego skargę, przedmiot zaskarżonej uchwały oraz zachowanie warunku wezwania do usunięcia naruszenia "interesu prawnego" strony skarżącej - rozpoznanie wniesionej w tej sprawie skargi jest dopuszczalne i powinno doprowadzić do oceny zgodności zaskarżonych postanowień uchwały z obowiązującym prawem.
Wprawdzie skargi wnoszonej w trybie art. 101 ustawy nie należy traktować jako kolejnej formy "nadzoru nad gminami", lecz jedynie jako środek ochrony obywateli i innych podmiotów przed postanowieniami uchwał organów gminy, to jednak uwzględniając swoistość regulacji prawnych zamieszczonych w rozdziale 10 ustawy, sąd administracyjny w przypadku dostrzeżenia "istotnego" naruszenia prawa nie może uchylić tej uchwały, lecz powinien stwierdzić jej nieważność /art. 93 ust. 1 w związku z art. 91 ust. 1 ustawy/ lub niezgodność z prawem /art. 94 ust. 2/.
Istotą zakwestionowanych postanowień zaskarżonej uchwały jest ograniczanie kręgu podmiotów, którym mogą być wynajmowane lokale użytkowe stanowiące własność gminy, do "osób fizycznych i podmiotów gospodarczych" spełniających łącznie dwie przesłanki, a mianowicie:
- mają siedzibę na terenie Miasta Gminy G.,
- ustawowe należności podatkowe z tytułu prowadzonej działalności odprowadzają w całości na rzecz budżetu gminy.
Pozostałym podmiotom gospodarczym nie odpowiadającym tym warunkom została zatem odebrana możliwość zarówno kontynuowania już istniejących stosunków najmu, jak i przystąpienia do przetargów, których przedmiotem jest ustalenie stawki czynszu za lokale podlegające wynajmowi na działalność gospodarczą.
Ograniczenie zdolności do czynności prawnych w obrocie cywilnoprawnym ze względu na miejsce zamieszkania lub siedziby jest tak oczywistym anachronizmem, że ustawodawca - nie przewidując zapewne takich sytuacji - nie ustanowił wyraźnego zakazu stosowania takiego ograniczenia. Nie oznacza to jednak dopuszczalności dyskryminowania uczestników obrotu cywilnoprawnego ze względu na kryterium miejsca zamieszkania lub siedziby.