Świadczenia odszkodowawcze z tytułu wypadku przy pracy uzyskane we Francji przez podatnika mającego miejsce zamieszkania w Polsce korzystały - w stanie prawnym sprzed 6 marca 1993 r. - ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych /art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych - Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./.
Teodor D. złożył w dniu 13 maja 1993 r. deklarację dotyczącą podatku dochodowego za rok 1992, w której wskazał, że osiągnął dochody w wysokości 91.860.000 zł, podatek należny wynosi 10.826.000 zł, zaliczki zapłacone na poczet tego podatku wynoszą kwotę 7.625.000 zł; do zapłacenia zatem pozostał podatek w kwocie 3.151.000 zł. W deklaracji tej podatnik wskazał także, że w roku 1992 uzyskał dochody z zagranicy w kwocie 42.652.800 zł.
Urząd Skarbowy w B. decyzją z dnia 30 sierpnia 1993 r. ustalił podatek dochodowy za rok 1992 w wysokości 18.084.000 zł.
Organ podatkowy stwierdził bowiem, że wbrew treści deklaracji, dochód uzyskany z Francji podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Dochód ten uzyskany bowiem został z tytułu odszkodowania za wypadek przy pracy. Zwolnienie przewidziane w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ dotyczą tylko dochodów z tytułu odszkodować wypłaconych na podstawie przepisów polskich. Z tych więc przyczyn, do sytuacji podatnika ma zastosowanie art. 21 umowy zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodów i majątku /Dz.U. 1977 nr 1 poz. 5/, stwierdzający, że dochód uzyskany w drugim państwie podlega opodatkowaniu w państwie miejsca zamieszkania.
Podatnik w odwołaniu zarzucał, że organy podatkowe błędnie zastosowały przepisy wyżej wskazanej Umowy, zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 i art. 4, umawiające się Strony ustaliły, że w przypadku, gdy Umowa wyraźnie nie reguluje danej kwestii, każde nie zdefiniowane w umowie pojęcie będzie miało takie znaczenie, jakie temu pojęciu nadaje prawo danego Państwa. Skoro Umowa jednoznacznie nie reguluje kwestii odszkodowań za wypadki przy pracy, zaś prawo polskie w art. 21, ust. 1 pkt 3 wyżej cytowanej ustawy przewiduje zwolnienie od podatku dochodowego, uznać należy, że świadczenie otrzymywane przez podatnika ma taki sam charakter, jak świadczenie wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy, a więc iż są one zwolnione od podatku.
Izba Skarbowa w J. decyzją z dnia 7 grudnia 1993 r. utrzymała w mocy decyzję organu I instancji.
Izba Skarbowa podzieliła pogląd Urzędu Skarbowego, że tego rodzaju dochody nie są zwolnione od podatku dochodowego, powołując się na przepisy wskazane w uzasadnieniu organu I instancji.
Niezależnie od powyższego, organ odwoławczy przytoczył wyjaśnienie Ministra Finansów z dnia 30 listopada 1993 r., z którego wynika, że zwolnienie przewidziane w cytowanej ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczy tylko tych dochodów, które uzyskane zostały na podstawie polskich przepisów. Organ odwoławczy dowodził także, że wbrew stanowisku podatnika, w niniejszej sprawie nie ma miejsca naruszenie zasady unikania podwójnego opodatkowania, odszkodowanie otrzymane przez Teodora D. nie jest bowiem opodatkowane na podstawie przepisów francuskich, nie ma zatem przeszkód, aby w Polsce był od takich dochodów pobierany podatek. W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego podatnik wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji i powoływał się na dotychczasowe zarzuty. Podnosił także argument, że według postanowień wskazanej Umowy, zasady opodatkowania nie mogą być bardziej uciążliwe, aniżeli te, którym poddani są obywatele drugiego Państwa. Opodatkowanie zaś w Polsce tych dochodów, które we Francji są zwolnione, narusza tę regułę, co według skarżącego stanowi naruszenie art. 21 ust. Umowy.