Czasowe zaniechanie prowadzenia w określonym budynku działalności gospodarczej nie jest równoznaczne ze zmianą charakteru budynku jako związanego z działalnością gospodarczą i nie stanowi podstawy zastosowania innej stawki podatku od nieruchomości niż ustanowiono w art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./.
oddala skargę.
Przedmiotem skargi jest decyzja Kolegium Odwoławczego przy Sejmiku Samorządowym w przedmiocie należnego od Gminnej Spółdzielni "Samopomoc Chłopska" podatku od nieruchomości za rok 1992. Na skutek kontroli skarbowej przeprowadzonej u podatnika stwierdzono, że Spółdzielnia w roku 1992 ustalając podatek od nieruchomości oraz wysokość zaliczek na ten podatek, pominęła część powierzchni budynków będących w jej posiadaniu na tej podstawie, że budynki te przez część roku podatkowego nie były użytkowane na cele produkcyjne.
Decyzją Prezydenta Miasta dokonano uzupełniającego wymiaru podatku od nieruchomości, obejmującego wszystkie budynki będące w posiadaniu Spółdzielni, według stawki odnoszącej się do budynków związanych z działalnością gospodarczą. Zdaniem organu odwoławczego decyzja ta jest zasadna, chociaż nieprawidłowo sformułowana. Prawidłowo przyjął organ I instancji, że czasowe zaprzestanie prowadzenia w części obiektów działalności gospodarczej nie stanowi przesłanki do pobierania od tych budynków podatku od nieruchomości według innej stawki. Budynki te nadal są bowiem związane z działalnością gospodarczą prowadzoną przez Spółdzielnię i winny być opodatkowane według zasad dotyczących budynków związanych z działalnością gospodarczą. Zdaniem Kolegium, przepisy ustawy z 12.1.1991 o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ nie uwzględniają takich okoliczności, jak czasowe wyłączenie budynku z działalności gospodarczej lub też czasowe niewykorzystywanie danego obiektu. Stąd też, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy, budynki znajdujące się w posiadaniu Spółdzielni winny być uznawane za związane z działalnością gospodarczą, a tym samym opodatkowane według najwyższej stawki.
Decyzja I instancji dokonała jedynie uzupełniającego wymiaru podatku, podczas, gdy organ I instancji winien był w decyzji określić wysokość podatku za rok 1992 w całości. Dlatego, na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, Kolegium Odwoławcze uchyliło decyzję organu I instancji w części dotyczącej wysokości podatku i ustaliło sumę tego podatku.
Podatnik wniósł na tg decyzję skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Skarżący wnosił o uchylenie zaskarżonej decyzji w części ponad wysokość faktycznie zapłaconą przez Spółdzielnię.
Spółdzielnia zarzucała, że taką kwotę deklarowała w deklaracjach podatkowych, co nie zostało zakwestionowane przez organ podatkowy w czasie składania deklaracji. Nadto skarżąca twierdziła, że podwyższenie podatku nie jest trafne, gdyż sporne budynki nie były przez nią użytkowane w celach produkcyjnych, nie mogą zatem być zaliczone do kategorii budynków związanych z działalnością gospodarczą. O wyłączeniu poszczególnych budynków z działalności produkcyjnej Spółdzielnia zawiadamiała organy podatkowe I instancji i w każdym przypadku dołączyła szczegółowy opis dokonanych zmian i składała odpowiednio zmodyfikowaną deklarację podatkową. Zdaniem skarżącej, przepisy ustawy o podatkach i opłatach lokalnych nie dają podstaw do takiej interpretacji pojęcia "budynków związanych z działalnością gospodarczą", jaką przyjęły organy podatkowe.