Przepis art. 39 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ obejmuje także ulgę podatkową przewidzianą w par. 8 ust. 1 i ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie obniżek podatku dochodowego od osób prawnych /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 20 ze zm./.
uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Urząd Skarbowy na podstawie art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ ustalił Przedsiębiorstwu Przemysłu Betonów - Spółce z o.o. podatek dochodowy za okres od 1.10.1992 r. do 31.12.1992 r. w wysokości 966.028.000 zł. W uzasadnieniu decyzji wskazano, że naliczenia podatku dokonano na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania /Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./, gdyż kwota podatku zadeklarowana przez Przedsiębiorstwo - 415.828.000 zł była zaniżona i należało ją zwiększyć o 550.200.000 zł. Podwyższono wymiar, ponieważ podatnik niesłusznie zastosował obniżkę podatku dochodowego z tytułu zwiększenia produkcji materiałów i wyrobów na potrzeby budownictwa mieszkaniowego na podstawie par. 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1989 r. w sprawie obniżek podatku dochodowego od osób prawnych /Dz.U. 1990 nr 4 poz. 20 ze zm./.
Wspomniane rozporządzenie utraciło moc wobec wejścia w życie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, która zastąpiła uprzednią ustawę z dnia 31 stycznia 1989 r. /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./. Brak uprawnienia Przedsiębiorstwa do korzystania w 1992 r. z ulgi podatkowej z tytułu przyrostu produkcji materiałów na rzecz budownictwa mieszkaniowego potwierdza wyjaśnienie zawarte w piśmie Ministerstwa Finansów z 12.2.1993 r. nr PO 9/721-1/93.
Izba Skarbowa nie uwzględniła odwołania Przedsiębiorstwa i utrzymała w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu stwierdzono, że odwołującemu się nie przysługują obniżki podatku dochodowego za rok 1992, gdyż obniżka nie jest tożsama z uprawnieniem do zwolnienia od podatku, zachowanie którego to zwolnienia przewidziano w art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Przedsiębiorstwo wniosło do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę na decyzję Izby Skarbowej zarzucając, że decyzja ta narusza prawo materialne. W skardze stwierdzono, że zastosowane przez podatnika obniżki miały podstawę w cyt. ustawie i rozporządzeniu, a ponadto w interpretacji zawartej w piśmie Ministerstwa Finansów z 12.11.1992 r. nr POb/721-147/92, nie kwestionowanej przez Izbę Skarbową.
Odpowiadając na skargę organ odwoławczy wnosił o jej oddalenie i podtrzymał dotychczasową argumentację.
Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, co następuje:
W rozpatrywanym przypadku ocena zaskarżonej decyzji zależy od zajęcia stanowiska w kwestii interpretacji przepisu art. 39 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi że okresowe zwolnienia od podatku dochodowego, do których podatnicy nabyli uprawnienia przed dniem 1.1.1992 r., pozostają w mocy do czasu ich wygaśnięcia.