Uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego nie jest wystarczającą podstawą do orzekania w drodze decyzji administracyjnej o likwidacji obiektów lub działalności, która - prowadzona dotychczas zgodnie z prawem - może być uznana za sprzeczną z ustaleniami nowego planu.
Naczelny Sąd Administracyjny oddalił na podstawie art. 207 par. 5 Kpa skargę Klementyny K. i Grażyny R. na decyzję Wojewody (...) z dnia 17 czerwca 1994 r. w przedmiocie uchylenia decyzji organu I instancji i umorzenia postępowania w sprawie nakazania przeniesienia zakładów kamieniarskich.
Decyzją z dnia 11 kwietnia 1994 r. nr B-8383/1/94 Wójt Gminy Cz., powołując się na art. 43, 44 i 46 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, stwierdził, że lokalizacja zakładów kamieniarskich w J. przy ul. G. nr 36, należących do Józefa Ł. i Wandy G., jest niezgodna z planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego gminy, i zarządził w związku z tym przeniesienie ich na tereny przeznaczone w planie pod rzemiosło uciążliwe na koszt i staraniem ich właścicieli w terminie do dnia 31 grudnia 1995 r.
W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik właścicieli zakładów wniosła o uchylenie decyzji Wójta i umorzenie postępowania I instancji, podnosząc, że nie ma podstawy do zmiany lokalizacji zakładów działających od wielu lat z powodu uchwalenia nowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wanda G., po uzyskaniu w dniu 23 lutego 1978 r. zezwolenia na wykonywanie rzemiosła w zakresie przerobu kamienia budowlanego w zakładzie w J. przy ul. G. nr 36, nabyła w dniu 9 marca 1978 r. od Józefa i Olgi B. zabudowania gospodarcze oraz w dniu 15 marca 1985 r. od Skarbu Państwa działkę o powierzchni 0,12 ha, na której znajdują się te zabudowania. W dniu 11 maja 1978 r. otrzymała z urzędu Gminy w Cz. zezwolenie dopuszczające do użytku pomieszczenia produkcyjne, magazynowe i socjalno-biurowe do obróbki kamienia, a inspektor pracy w dniu 24 lutego 1979 r. pozytywnie ocenił panujące w nich warunki bezpieczeństwa i higieny pracy. Z kolei Józef Ł. uzyskał w dniu 10 marca 1983 r. zezwolenie Naczelnika Gminy Cz. na wykonywanie rzemiosła w zakresie kamieniarstwa z siedzibą w J. przy ul. G. nr 36, po czym nabył w dniu 7 marca 1986 r. od Wandy G. udział w 1/2 części tej nieruchomości. Oba zakłady są usytuowane na nieruchomości będącej współwłasnością odwołujących się i działają na podstawie ważnych zezwoleń, w związku z czym ani Wójt, ani Zarząd Gminy nie mieli uprawnień do zmiany ich lokalizacji.
Wojewoda (...) uwzględnił to odwołanie i decyzją z dnia 17 czerwca 1994 r. nr 114/94, na podstawie art. 138 par. 1 pkt 2 Kpa, uchylił w całości decyzję Wójta Gminy Cz. z dnia 11 kwietnia 1994 r. i umorzył postępowanie I instancji, stwierdzając, że przepisy art. 43, 44 i 46 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane nie mogły stanowić podstawy do orzeczenia o likwidacji lub przeniesieniu miejsca działalności gospodarczej. Kwestia ewentualnej uciążliwości tej działalności należy do kompetencji terenowej służby ochrony środowiska oraz do państwowego wojewódzkiego inspektora sanitarnego, które to organy mogą wydać stosowne decyzje w celu wyeliminowania uciążliwości zakładów dla otoczenia.
W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego na tę decyzję Klementyna K., zamieszkała w J. przy ul. G. nr 36, i Grażyna R., zamieszkała przy ul. G. nr 32, twierdziły, że działalność obu zakładów jest dla nich bardzo uciążliwa, męczą się już 16 lat i nawet termin ich likwidacji do końca grudnia 1995 r., określony decyzją Wójta Gminy, był zbyt odległy. Decyzja organu odwoławczego jest dla nich niezrozumiała i krzywdząca. Zakłady zanieczyszczają środowisko, przed posesją przy ul. G. nr 36 ich właściciele zrobili wysypisko odpadów pozostałych z obróbki kamienia, pyły i dym z kotłowni oddziałują niekorzystnie na dzieci, które stale chorują. W zakładach nie są też przestrzegane godziny pracy i czynne są one do późnych godzin wieczornych.