Tezy

1. Opłata targowa, o której mowa w art. 15 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ jest daniną publiczną o charakterze ekwiwalentnym.

2. Obowiązek jej uiszczenia jest niezależny od obowiązku ponoszenia przez "targującego" opłat za korzystanie z urządzeń targowiska.

3. Wymagalność tej opłaty - pobieranej w drodze inkasa - powstaje w chwili, w której inkasent zażąda jej uiszczenia od osoby dokonującej czynności sprzedaży.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/6

Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo- Handlowe Sp. z o.o. umieściło na gruncie, stanowiącym własność gminy miejskiej, namiot, który wyposażyło w urządzenia niezbędne do prowadzenia sprzedaży /lady, regały, krzesła, stoły, szafy metalowe/, oświetlenie elektryczne oraz urządzenia wodociągowe i sanitarne, a dzierżawiony teren ogrodziło metalowym płotem.

Skarżący na podstawie umowy najmu z właścicielem namiotu korzysta ze stoisk w namiocie dla prowadzenia działalności handlowej towarami i z tego tytułu opłaca czynsz najmu, w którym - jak wyjaśnia - właściciel uwzględnił ponoszone koszty, w tym także opłacony podatek od nieruchomości.

Pismem Urzędu Miejskiego z 25.11.1993 r. osoby, prowadzące działalność handlową w namiocie, wezwane zostały do uiszczenia opłaty targowej. Wezwanie to inkasenci opłaty targowej wręczyli wszystkim osobom sprzedającym ze stoisk, jednakże wezwani, w tym także skarżący, wpłaty tej nie uiścili.

W codziennie sporządzanych raportach inkasenci opłaty targowej stwierdzili, że skarżący prowadził sprzedaż towarów w namiocie w grudniu 1993 r. z dwóch stoisk w dniach 1-4, 5-11, 13-18, 20-23, 27-30.12. 1993 r.

Na wezwanie Urzędu Miejskiego z 14.4.1994 r. skarżący złożył 4.5.1994 r. w Urzędzie Miejskim oświadczenie w formie protokółu przesłuchania, w którym przyznał, że w grudniu 1993 r. prowadził w namiocie działalność handlową ze stoisk o pow. około 10 m2. Skarżący odmówił natomiast uiszczenia opłaty targowej. Nadto wyjaśnił, że treść wezwania z 24.11.1993 r. do opłaty targowej jest mu znana, choć samego wezwania nie otrzymał. Oświadczył też, że do wyciągu z raportów inkasentów nie wnosi zastrzeżeń, samej zaś opłaty nie uiszczał, ponieważ uważa, że namiot nie jest targowiskiem.

Decyzją z 20.1.1994 r. wydaną na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ oraz art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486/, Prezydent Miasta ustalił, że skarżący obowiązany jest do uiszczenia opłaty targowej z tytułu sprzedaży towarów na targowisku w grudniu 1993 r. w wysokości 132.000 zł.

Opłatę targową ustalono według stawki 40.000 zł od jednego stoiska na targowisku za każdy dzień handlowy, określonej uchwałą Rady Miejskiej w sprawie wysokości stawek opłaty targowej na terenie miasta. Odsetki zwłoki natomiast policzono od dnia wydania decyzji Prezydenta Miasta.

W odwołaniu od tej decyzji pełnomocnik skarżącego zarzucił, że opłata targowa może być pobierana wyłącznie od targowisk, do których istnieje powszechny dostęp i możliwość dojazdu furmankami i samochodami w każdym czasie. Tymczasem do miejsc sprzedaży w namiocie mają dostęp wyłącznie osoby piesze w ustalonych godzinach działalności handlowej, a sprzedaży dokonywać mogą wyłącznie osoby, które zawarły stosowną umowę najmu z właścicielem tego obiektu. Wszelkie opłaty należne gminie z tytułu korzystania z gruntu i urządzeń pod namiotem łącznie z podatkiem od nieruchomości uiszcza właściciel obiektu, natomiast osoby sprzedające w namiocie zobowiązane są wyłącznie do opłacania czynszu najmu od stoiska lub innego miejsca sprzedaży.

Strona 1/6