Tezy

Przy ustalaniu podatku od nieruchomości nie jest istotna bonitacyjna klasa gruntu.

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ podatek od nieruchomości wymierza się według stawek określonych w uchwale rady gminy.

Sentencja

oddala skargę.

Uzasadnienie strona 1/2

Decyzją z 17.2.1995 r. Burmistrz Miasta i Gminy Z. ustalił R.Z. podatek od nieruchomości za 1995 r. w łącznej kwocie 70 zł, w tym w podatku od gruntów w kwocie 34 zł i od budynków w kwocie 36 zł. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ I instancji powołał przepisy ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ oraz rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 1994 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 132 poz. 675/ bez bliższego skonkretyzowania tej podstawy.

Od powyższej decyzji wniósł odwołanie R.Z. Odwołujący się zarzucił, że budynek znajdujący się na jego działce nie podlega podatkowi od nieruchomości, gdyż jest to prowizoryczna szopa służąca do przechowywania narzędzi. Zbyt wielki podatek naliczono również od gruntów. Przedmiotowa działka znajduje się bowiem w pobliżu zakładów koksowniczych, które wpływają destrukcyjnie na środowisko i powodują obniżenie wartości gruntów, co powinno z kolei mieć wpływ na obniżenie podatku od nieruchomości.

Po rozpoznaniu sprawy w II instancji, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w O. decyzją z 23.5.1995 r. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji, stwierdzając, że podatek od nieruchomości ciąży na osobach fizycznych, osobach prawnych i jednostkach organizacyjnych nie posiadających osobowości prawnej, które są właścicielami lub samoistnymi posiadaczami nieruchomości lub obiektów nie złączonych trwale z gruntem. Zobowiązanie podatkowe podatnika ustalono w oparciu o stawki podatku od nieruchomości określone w uchwale Rady Miejskiej w Z. z 30.12.1994 r., podjętej na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Organ odwoławczy skonstatował przy tym, że cechy indywidualne nieruchomości i miejsce jej położenia nie mają wpływu na wysokość wymiaru podatku od nieruchomości, chyba że wynika to z treści uchwały rady gminy określającej stawki podatkowe, co nie dotyczy konkretnego przypadku.

W skardze do Naczelnego Sądu Administracyjnego R.Z. podtrzymał swoje zarzuty, wywodząc, iż podatek od nieruchomości za 1995 r. został zawyżony. Wymierzono go bowiem jak od działki budowlanej, a tymczasem jest to działka uprawna o niskiej bonitacji gleby /kl. VI/, położona w strefie ochronnej w pobliżu zakładów koksowniczych, które wpływają destrukcyjnie na środowisko i powodują jego skażenie. Powołując się na powyższe argumenty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji jako wydanej z naruszeniem prawa. Organ odwoławczy nie znalazł podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonej decyzji w trybie art. 200 par. 2 Kpa i w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

Strona 1/2